Voorbij Napels, naar het eiland Procida

Af en toe was er redelijk wat wind vannacht, waarschijnlijk vanaf de bergen. Ook vanochtend, toen we weer vroeg vertrokken. Maar helaas bleek het dus echt bergwind, want na een half uurtje was het nagenoeg bladstil. Jammer, we hadden 40 mijlen voor de boeg naar Sorrento en konden wel een lief windje gebruiken.

Af en toe merkten we wat tegenstroming, af en toe wat stroming mee. Er was voor ons geen peil op te trekken. Misschien kwam het door de diepteverschillen.

Maar goed, we hadden prachtig weer: zon, lekker warm, een rustige zee, en na de koffie zelfs de mogelijkheid om een klusje te doen. Eén van onze landvasten had een zwakke plek (door het schuren ergens op een kade of zo) en daar moesten we wat mee. Hidzer sneed het slechte stuk, dat op een meter of drie van de lus af zat, door, en maakte van de rest twee stukken die we wel weer ergens door een ring of zo kunnen steken. Opdat een reststuk schavielt en niet de lange landvast.

Zoals alle dagen hadden we het onderweg over de bestemming, het doel, van de dag. Sorrento dus. Maar waarom niet een stukje verder? Dat zou dan een langere dag worden, van ongeveer vijftig mijlen.  Het was immers mooi weer. En de extra mijlen om de bocht, naar Sorrento, hoefden we dan niet te doen.

Okee, we zochten een haven uit (met nog drie in de buurt) en koersten door richting Capri. Die zagen we al van ver. Het leek een brok rots, niet eens zo aantrekkelijk. Tja, Capri moet je gezien hebben zeggen ze. Nou, wij moeten helemaal niets. En helemaal niet de extreme havenprijs betalen.

Veel mensen komen een dag vanuit Napels naar Capri. Het was een komen en gaan van ferry’s. Een paar kleine, die waarschijnlijk ook de grotten gingen bezoeken, maar ook grote supersnelle. Die we niet zo aardig vinden, want die maakten me toch golven!

Een uurtje voor Capri tot een uurtje er na, was het niet alleen druk met die ferry’s maar de zee was ook knobbelig en bultig. We hadden de stroming mee, en kregen ook een flinke wind mee. Dat schoot even lekker op.

We kwamen in de Golf van Napels en zagen de Vesuvius. Het schijnt één van de vier actieve vulkanen in Italië te zijn, maar gelukkig was hij (net zo als laatst de Etna) vandaag rustig. Maar ja, wat moet je daar van denken? Wel actief genoemd worden maar de laatste eruptie was in 1944. Dus het zou zomaar kunnen dat....... Ai, niet aan denken! Het Osservatorio Vesuvio houdt de vulkaan goed in de gaten zeggen ze.

Want het is niet nog niet helemaal rustig in de buurt. Ten noordwesten van Napels is een oppervlak van 150 vierkante kilometer vol kraters met opborrelende zwaveldampen. Kleine vulkaantjes, ongeveer 50 stuks.

Miljoenen jaren geleden was rond de Golf van Napels een kring van vulkanen, maar gelukkig zijn de meeste verdwenen. Hun lava is vasteland geworden.

We voeren dus over oude vulkanen. Gek idee hoor.  Er zijn niet veel mensen die zich daar wat van aantrekken blijkbaar, want we zagen de enorme stad Napels met al zijn voorsteden, en veel vrachtschepen die van of naar de grote haven voeren. En zeiljachten! Wel 8! Zoveel hebben we al heel lang niet zien varen.

We wilden een haventje aan de vastewal, tegenover het eiland Procida aandoen. Het was moeilijk om contact te krijgen, en hoewel er heel veel ruimte was, mochten we niet aanleggen. Waarom niet? Geen idee. Waarschijnlijk omdat we te groot waren. Belachelijk, want er lagen nogal wat motorjachten èn zeiljachten die minstens even lang waren als wij.

Maar goed, het was nog vroeg, dus we voeren naar het eiland Procida. Ik belde en vroeg om een plek voor vannacht, en dat was prima. Toen we de haven binnenvoeren voer er een rubberboot en er stond al iemand op de wal te zwaaien.

We moesten even wachten want de boot die voor ons naar binnen voer was nog bezig. Wij konden daarnaast, en stiekem vonden we het geweldig dat we al lang en breed klaar waren met aanleggen toen de Italiaanse buren met hun polyester zeiljacht nog bezig waren. Nou, de mooringmannen waren meer bezig dan het echtpaar. Misschien waren die bang voor vlekken op hun witte broeken....

Dus nu liggen we op Procida. Een vulkanisch eiland, slechts 4 vierkante kilometer groot. Wij hebben er niet zo veel van gezien. Aan de rand van de haven staan mooie gekleurde huizen, waarvan veel restaurants en terrassen. Hoge, vriendelijk ogende bergen beschermen ons tegen Middellandse Zee winden.

We hebben gedoucht, maar blijven ons verbazen over het sanitair. Vooral in grote havens waar grote jachten liggen. Want hier moet je een euro betalen voor de douche (kregen we trouwens van de receptiedame), en hoewel Hidzer na een poos wel heet water kreeg bleef het bij mij lauwwarm. En mijn schuifwandje hing ook wat los.

Ach, we waren weer lekker fris en schoon, namen een Anleger, bekeken de route voor morgen, zagen het Journaal en waren voldaan na deze zonnige dag. We zijn voorbij Napels!

Trouwens, drie kilometer verder de zee in ligt het eiland Ischia. Daar ging het op 26 november nog hartstikke mis! In zes uur tijd viel er 126 milimeter regen, wat een aardverschuivingen met modder en puin tot gevolg  had. Er zijn zeker 10 mensen omgekomen. Waarschijnlijk is het natuurgeweld verergert door illegale huizen die gebouwd zijn op gebieden die daar niet geschikt voor zijn.