50 mijlen verder, naar Certraro

Gisteren kregen we nog een foto van onze Nydri-pontoon-friends, die gezellig uit eten waren.

Van links naar rechts Jim, Robbert, Marloes, Conny, Paul en Tracy (denken we), Julie aan de overkant, dan twee mannen die we niet herkennen, Marco, Anne, een onbekende, en Rob. 

 

We waren goed verlicht met ons knipperend ankerlichtje uit Nydri, maar de hele nacht is er geen scheepsbeweging geweest. Slechts het grote vrachtschip dat in de haven lag voer in het donker weg. Vanochtend, we waren al wakker, kwam er een ander vrachtschip binnen.

Wij hadden heerlijk geslapen en vertrokken om half zes. Op naar Certraro, 50 zeemijlen verderop. Al om kwart over zes maakten we een verjaardagsfilmpje, want ons oudste prinsesje viert alvast haar verjaardag. Morgen wordt ze 5! Het waaide niet, dus de slingers hebben buiten gehangen, en we hebben wat gekletst en een liedje voor haar gezongen.

Bij de koffie hadden we geen taartje, maar wel heerlijke koekjes. Amaretto die Matilde heten ze. Gemaakt door Matilde Vicenzi vermeldt het pak. Nou, of dat echt wel waar is weten we niet, maar ze schijnen gemaakt te zijn met manorle (amandelen) uit Sicilië en uova italiane da allevamento a terra. Klinkt geweldig, en blijken Italiaanse scharreleieren te zijn. Het zijn kleine brosse bitterkoekjes, heerlijk!

Er stond heel weinig wind. In de zon voeren we langs een mooie kust, maar wel een beetje op afstand. Er lagen veel vissersboeitjes, en die willen we niet in de schroef hebben. En om niet al te scherp te hoeven op te letten bleven we dus maar een stukje verder op zee.

Toch was het niet saai. We zagen af en toe een soort luchtbellen drijven, waarin een beestje leek te zitten. We verwonderden ons er over, maar namen niet de moeite om met het kleinkinderschepnetje eentje op te vissen. De zee was Matiz-blauw, zoals een autootje van mij vroeger, dus echt knalblauw. Niet op de foto te krijgen helaas.

En we zagen een grote begraafplaats, weer met veel huisjes, die de deuren richting de zee hadden. Een stuk of 8 vissersbootjes zagen we, heel in de verte een zeilboot die naar het zuiden voer, op de bergen geen bungalows maar allemaal huizen met een extra verdieping, en een streep wolken die aan de onderkant wel afgesneden leek en aan de bovenkant de contouren van de bergen leek te volgen. 

Ha, het hoogtepunt was wel dat er een grote rubberboot aan kwam racen, met een echtpaar dat onze boot bijzonder mooi vond. Of hij een foto mocht nemen. Natuurlijk. Hij gaf in 't Italiaans en twee woorden Engels (yes, beautiful) complimenten en vertrok weer. 

De entree van de haven van Cetraro was wat spannend. We twijfelden nog of we zouden ankeren vlak voor de haven, maar het verzand hier zó enorm dat je ten eerste heel goed moet mikken om naar binnen of buiten te varen, en ten tweede bijna langs het strand moet gaan. Het strand waarbij je zou kunnen ankeren. Het weer lijkt goed, maar we kozen toch maar voor de haven.

Er blijkt een stukje ingang diep genoeg te zijn. Als je maar rechts genoeg blijft. Dat deden we en alles ging prima.

We legden alongside aan, aan een hoge kade. Vanaf hier is de zandbank ook heel goed te zien. 

Er kwam een marinero aan op de fiets, die zoals verwacht geen Engels sprak. We mochten niet blijven liggen, maar ik maakte hem duidelijk dat we geen faciliteiten wilden en dat we morgen heel vroeg zouden vertrekken. Het was niet gratis zei hij. Nee, dat verwachtten we ook niet. 

Morgen om zeven uur kunnen we betalen. Dan is het kantoor weer open. Huh? Het is nu nog niet eens vier uur. De oplossing was dat hij foto's maakte van onze papieren en visitekaartje. Ze nemen dan wel contact op. Prima! En ik vertelde dat we bleven liggen, en vond hij toen wel goed.

We hebben uitzicht op de bergen en de rustige haven. Aan de andere kant zijn wat vissers, die een voor een binnenkomen. Ook heel voorzichtig langs de muur met het groene licht.