Le Castella, 20 zeemijlen verderop

Heel plotseling ging de wind eergisteren in Crotone liggen. Tegen tien uur 's avonds. Echt, van het ene op het andere moment. Onze vlag wapperde niet meer en het werd stil. Even dachten we nog dat het de stilte voor de storm zou zijn, maar dat was gelukkig niet zo.

We verlieten Crotone in lekker zonnetje. Het was een graad of 12, er stond best wel deining maar te weinig wind om te zeilen, dus met het zeil op en de motor er bij aan voeren we langs één van de drie boortorens die hier vlakbij de kust staan.

Het voer prima, met als hoogtepunten de lekkere cantuccini (Italiaanse amandelkoekjes) bij de koffie en de springende vissen bij Capo Colonne. Ze werden waarschijnlijk in het water achterna gezeten door een roofvis, maar boven water loerden de zeemeeuwen op ze. 

Bij de kaap zochten we naar de ene zuil van een Dorische tempel. Het heiligdom van Hera heeft 48 zuilen gehad, maar in de zestiende eeuw schijnt de tempel geplunderd te zijn om een kerk te bouwen in Crotone. De zuil zagen we. Ruim acht meter hoog, maar hij verdween een beetje in de achtergrond.

Dit kustgebied is sinds 1991 beschermd. Riserva Marina di Capo Rizzuto heet het, en bevat bijna 13.500 hectare zee, met de kust met acht kapen en vele vestingtorens. Nou, die vestingtorens hebben we niet gezien, maar het was wel een mooie kust.

Toen we bij de Capo Rizzuto de bocht om gingen, zagen we het kasteel van Le Castella al duidelijk voor ons. Geen pracht en praal kasteel, maar een degelijk gebouw.

Het was een beetje spannend om de haven binnen te varen, want het zou niet zo diep zijn. Dat viel mee, we hielden een meter water onder de boot toen we tussen de vissershaven en de jachthaven door voeren. Langs een oud voor anker liggend jacht zonder mast, en langs een jacht zonder mast dat op de rotsen lag.

De vissershaven was zo goed als vol, dus we kozen voor het kanaaltje naar de jachthaven. Die leek ook vol. Maar er stonden mensen op de wal die ons naar een leuk plekje dirigeerden. We moesten met de kont naar de wal (stern-to), en toen ik de mooringlijn omhoog haalde bleek dat bijna een kluwen aan lijnen te zijn. Aan elkaar geknoopt, over elkaar heen, het was nogal rommelig. 

Maar goed, we liggen op een mooi beschut plekje. Het enige beschikbare plekje. De havenmuren zijn volgens de toeristinfo wanden van een hele oude groeve, en de rotsen/stenen die ze uitgegraven hebben schijnen voor de bouw van het kasteel gebruikt te zijn. Dat verklaart waarschijnlijk ook de vorm van de haven. 

We hebben voor twee nachten betaald (30 euro per nacht), inclusief elektra en water. Morgen krijgen we tegenwind als we naar het zuiden willen, en zondag wordt het bladstil volgens de weermannen.

Het kasteel was gesloten, maar we zijn er wel even naar toe gelopen via een grindpad. 

Vlak bij de haven staat een non-finished-building, op zijn Grieks. Ook hier is in het kader van stimulering van dorpen door de EU geld besteed aan een Musea del Mare. Een museum dat waarschijnlijk nooit afgemaakt wordt. Maar al wel ruim 142 duizend euro heeft gekost.

Het dorpje doet wat leuker toeristisch aan dan we tot nu gewend zijn in Italië, maar ook hier is bijna alles nog gesloten. Er wandelen wel toeristen, er is zelfs een souvenirwinkel open. Ik heb er een paar kaartjes gekocht, maar de postzegels leken bijna weer een Bulgaars avontuur te worden. Voor postzegels moest ik naar de Tabacchi, zei de meneer van de kaartjes, honderd meter terug. Maar daar zeiden ze (in het Italiaans) dat ik naar de Poste Italiane moest gaan. Gelukkig was dat niet zo ver weg en nog goed te vinden ook.

Weer terug in de haven viel ons op dat onder bijna alle boten die op de wal stonden (zeil- en motorjachten) een stuk zeil lag. Dus ze doen hier al iets aan het milieu. Afval scheiden proberen ze ook, maar in de kliko's is daar niets van te zien. 

We hebben een loopplank van de haven geleend om makkelijk van en aan boord te komen. Dergelijke loopplanken (ladders met wieltjes en een plank er op, met een defecte stootwil om de boot te beschermen) liggen hier her en der op de kade. Het blijft een gymnastiek-oefening om onder de bimini-stangen door te kruipen, maar het lukt ons goed.

Vandaag hebben we de supermarkt van de stad bezocht. Niet zo groot, maar er was van alles. Voor Pasen stond er nog een heleboel. Geen paaseitjes zoals wij ze kennen, welnee, hier geven ze de kinderen een groot uitgevallen paasei, gevuld met veel chocola. Voor een bedrag tussen de 10 en 20 euro.

Volwassenen gaan (hopelijk) smullen van een speciale Panettone, een grote ronde cake met chocola en rozijnen. 

Ha, wij hadden nog paaseitjes van vorig jaar liggen. Die vond ik in juni of zo in de voorraad, en aangezien het toen te warm was voor chocola bedacht ik dat we er met Pasen wel van zouden kunnen snoepen. De THT datum was juni 2022. Ze zagen er nog goed uit, maar Hidzer had na twee eitjes al genoeg en ik na een stuk of zes. Terwijl we normaal wel een schaaltje vol op kunnen. H'm, jammer, maar we hebben ze weggegooid, we wilden er niet ziek van worden.

We hebben geklust en geluierd vandaag. Een was gedaan, de boot goed afgespoeld, de koelkast schoongemaakt en voor Pasen een boterkoek gebakken. En daarna lekker in de kuip in de zon gelegen. In bikini en zwembroek. Heerlijk warm in de luwte, terwijl we de wind hoorden ruisen.