Een extra dag in Crotone

Vannacht stormde het, zoals voorspeld. We hoorden het meer door het fluiten en loeien dan dat we het merkten doordat we schommelden. Het ligt goed hier, achter de hoge zeewering. We hoefden niet vroeg op, want pas tegen twee uur zou het wat kalmer worden.

Van Giulio kregen we grote croissants met naar pistache smakende glazuur er op. Dat was een kadootje van de havenmeester voor gasten. Leuk! En lekker!

We zijn de stad even ingelopen voor brood, maar werden niet echt vrolijk van de straten en gebouwen. Het ziet er van ver leuk uit, de pastel-gekleurde huizen naast de groene bergen, maar al wandelend in de straten overviel ons een triestig gevoel. Tralies voor ramen, slecht asfalt, veel ongezellige balkonnetjes, maar ook veel nieuwe auto’s.

Er staat een kasteel, maar die vinden we slecht gerestaureerd, en bovendien groeien er allerlei bomen en struiken bij de kantelen. Het gemeentemuseum (Museo Civico) heeft er nu zijn plek, maar de wapenschilden en oude kanonnen hebben we met rust gelaten.

Maar Crotone is ook de stad waar Pythagoras heeft gewoond, en een godsdienstig-sociale broederschap heeft gesticht. Dat is nogal wat, om tegen 540 voor Christus te verhuizen van Samos in Griekenland naar Crotone in Italië. Met een beetje fantasie kunnen we zeggen dat we in de voetsporen van Pythagoras hebben gevaren!

De weermannen waren vandaag in de war, want vanmiddag waaide het zelfs nog harder dan vanochtend. Dus we blijven liggen. We hebben een envelop met het havengeld bij Giulio onder de deur door geschoven, dat komt wel goed.

Vanmiddag zijn we verder de stad in gelopen. Langs veel viswinkels (terwijl we gisteren slechts één visser de haven zagen binnenvaren), en door een garage-wijk. Werkelijk, wel dertig kleine garages waren daar, en ook nog zaken met auto-materialen.

Geen wijk waar je in ’t donker wilt lopen. Maar misschien komt dat door ons, we hebben vorige winter een serie over de Italiaanse maffia gezien: Gomorra. En nu zien we steeds Gomorra-achtige locaties  met verlaten parkeerplaatsen, ongezellige flats en zo.

Maar ook een mooie bloemenwinkel in een soort parkje, kinderen die in Optimistjes zeilles krijgen en mooi uitzicht op de bergen. Morgen kijken we wel hoe laat we gaan vertrekken, waarschijnlijk niet voor de koffie.

Thomas belde vanavond, hij heeft Albanië bereikt. Had bij Kerkyra voor anker gelegen, aan de andere kant kant van het fort dan onze haven, maar werd ’s nachts ruw gewekt door een storm. Hij was niet van plan geweest om de stad te bezoeken, maar omdat wij zo enthousiast waren heeft hij het toch gedaan, en hij vond het geweldig.

De stad Sarandës, waar hij nu voor anker ligt, blijkt te bestaan uit grote betonnen lego-blokken. De mensen doen niet zo aardig vindt hij, en op straat geldt het recht van de sterkste, dus als voetganger moet je heel goed uitkijjken.  Maar goed, hij klonk vrolijk en daar zijn we blij om.