bijna 40 mijl, naar Scario

We vertrokken weer vroeg, maar hebben wel even gewacht tot we goed zicht hadden. Een paar kleine vissersbootjes gingen ons voor. Voorzichtig voeren we om de zandbank heen. Misschien wat te ruim, maar dat is beter dan te krap.

Ons doel is Scari, bijna 40 mijlen verderop. In de Golf van Policastro. Scari is een stadshaventje, en lijkt ons leuker dan de grote marina even verderop. Dat is de volgende tocht wel een uur langer varen, maar we zullen drie nachten blijven in verband met de westenwind.

De ochtenden zijn steeds wat fris, dus we starten in zeilpak met thermisch ondergoed. De afgelopen dagen pelden we steeds meer af, en dat was vandaag ook zo. Maar ik hield de zeilbroek aan, want er zou in de middag een flinke bui komen. Ongeveer tegen de tijd dat we de haven zouden bereiken. En in het land van geloof en bijgeloof is het goed om daarin mee te gaan, dus ik wilde de regengoden niet verzoeken door de broek uit te doen.

Wederom was er geen wind. Wel zagen we hele mooie luchten. Die weliswaar steeds grijzer werden, met steeds een beetje meer regendreiging.

 

Ongeveer halverwege, we zagen ons doel al van verre, dreven er af en toe boomstronken, takken en kleine stukken boom in het water. We moesten dus goed opletten en hebben af en toe even een kleine koerswijziging moeten doen. Geen probleem, we hebben geen stuurautomaat, dus we draaien wat aan het stuurwiel en even later weer terug.

Scario is leuk! Zowel van een afstand als van dichtbij. Links is de vuurtoren, rechts de ingang van de  haven. Dat vind ik niet zo logisch, maar het is wat het is.

Tegen enen meerden we bows-to (met de kop naar de wal) af, omdat de kade nogal hoog is en we via de voorkant makkelijker af kunnen stappen dan via de achterkant. Net toen we klaar waren kwam de havenmeester (denken we) langs. Hoe lang we willen blijven, en of we morgen willen betalen? Prima!

Er is geen elektra, geen sanitair, maar hij draaide ergens de waterkraan wel even voor ons open. Dus we spoelden de boot even goed af (toch handig dat ik de zeilbroek nog aan had), en toen we er goed wel mee klaar waren begon het te regenen. Zoals voorspeld. En flink ook. Met wat wind, dus we hingen wat in de mooringlijnen, maar het gaat goed hoor. 

Ach, en na een bui wordt het ook wel weer een keer droog, dus we hebben het stadje nog even rondgewandeld. Met zicht op de boot (die weer erg klein lijkt ten opzichte van de buren), wandelden we over de kade. Het is wat toeristischer, maar ook meer verzorgd. Leuker dan voorgaande Italiaanse plaatsen. Geen not-finished-buildings, geen half afgebroken huizen, nee, alles zit mooi in de verf. 

De huizen zijn ook niet allemaal gelijk, niet qua vorm en niet qua kleur. Dat maakt het ook al mooi. Er wandelen wat toeristen rond, allemaal Italianen volgens ons, en er zijn veel terrasjes en restaurantjes open. 

De kerk was open. Van binnen erg mooi, met nissen met schilderijen en beelden. Eén van de beelden, een vrouw, stond boven een liggend Jezus-beeld, maar wat ik vooral bijzonder vond is dat zij als enige stoffen kleding droeg. Niet van steen dus. Ze staat onder een kroonluchter en kijkt naar boven.

Dat deden wij ook, maar waarschijnlijk om een andere reden: het plafond was geweldig mooi, en van hout! Dat hadden we geloof ik nog nooit gezien, een hoog plafond van hout. Prachtig!

We vonden de supermarkt die brood van een bakker verkoopt, en bij de slager kochten we een lokale salami. Toen begon het weer te regenen, dus we bleven de rest van de dag aan boord. 

Ha, er klopte nog een meneer aan de boegspriet, die even wilde vertellen dat we een mooie boot hebben. 

Met Marit hebben we nog even gebeld, op haar echte verjaardag, en ze was helemaal vol van alle kadootjes die ze had gekregen. Het was vooral roze en Unicorn. Dat hoort zo als je vijf wordt!