Roccella Ionica, meerdere dagen

Dinsdagochtend, we wilden juist op de fiets stappen, kwam er iemand van de jachthaven aan. Hij vertelde ons dat we daar niet konden blijven omdat er migranten aan zouden komen. We zijn naar de jachthaven gevaren, waar we een mooi en rustig plekje kregen aan een vingersteiger. Het is een grote haven, niet goedkoop, maar ja, dat wisten we. De eerste nacht 54 euro, de tweede 45, en daarna 31. Inclusief water en elektra en douches.

Veel mensen komen hier met de auto naar toe om te wandelen. De kade op en neer. Enkelen zijn zo brutaal en stappen op boten om foto's van zichzelf te laten maken. Eigenlijk begrijpen we niet dat ze hier wandelen, wij zouden vaker het Mimosa-fietspad langs het strand nemen. Het pad heet natuurlijk niet zo, maar er staan zó veel mimosa's, ongelofelijk. Ze bloeien nu, en we fietsten werkelijk wel anderhalve kilometer tussen de gele bolletjes. Prachtig!

De wind is hier geen uur gelijk. Hard, erg hard of bladstil. En uit alle richtingen. Maar de temperatuur is prima, en we hebben na maandag geen regen meer gehad. Wel heel veel zon, dus we worden alweer lekker bruin.

Door de wisselende winden is het wat lastig om een goede dag te plannen voor vertrek. De volgende bestemming ligt op 62 zeemijlen, en onderweg is er geen haven. En de wind is niet alleen hier in Roccella wisselend, nee, op het hele traject zullen we dat gaan beleven. We hebben serieus gedacht om gisteren te gaan, stonden zelfs om vijf uur op, maar de weermannen vonden het niet zo’n goed plan. Morgen lijkt het iets beter. Vandaag waait “de stront van de dijk”.

Onze dagen hier hebben we goed besteed. Met wandelen, fietsen, lezen, luieren en klussen. We hebben een plekje op het dak gerepareerd, de boel binnen goed gesopt, een plekje achter op de stuit opnieuw geverfd, vier vlaggen met behulp van de naaimachine gerepareerd, de afvoer van het gootsteentje van de keuken schoongemaakt, twee wassen gedaan, en de buitenkant (het blauwe) zo goed mogelijk van kalkaanslag ontdaan. En een appeltaart gebakken. Maar dat is niet echt een klusje, dat is leuk en lekker.

De kalkaanslag verdween niet met het mengsel van azijn, afwasmiddel en water, dus we hebben het Griekse middel Swaz gebruikt. Dat was een tip van Rob, en het werkte prima.

We fietsten naar beide dorpjes: Roccella Ionica een paar kilometer naar het westen, en Caulonia naar het oosten. Roccella heeft meer een centrum, is tegen een berg aan gebouwd en lijkt daardoor wat gezelliger. Ook hier de Tomado droogrekken op straat, veel airco's aan de muren, steegjes en trappetjes. Sommige straten worden in regentijd gebruikt als afwateringskanaal!

Bij Caulonia troffen we een grote Carrefour supermarkt, en bijna in the middle of nowhere een zaak met bijna alleen maar kaas. Grappig. En lekker, bleek later, want we kochten daar verse mozzarella.

Op de B-weg was het goed fietsen: we gebruikten de vluchtstrook, en alle automobilisten reden ruim om ons heen. Het voelde goed. Onderweg kwamen we langs een mooie begraafplaats. Graven, waar aan de plaatjes te zien hele families liggen, met de voeten niet naar het oosten maar naar de ingang van de begraafplaats. En aan de randen van het terrein stonden een soort mausolea. Ook voor hele families.

Erg rustig liggen de mensen hier niet, want aan de kustkant loopt de B-weg (vlak langs de omheining) en het spoor, en aan de bergkant een autoweg.

We maakten kennis met Anja en Thomas, uit het Zwarte Woud. Ze zijn met hun Jeanneau, Liberty, op weg naar Kreta. En hebben vorig jaar vanaf Spanje de Italiaanse kust gedaan, tot Sicilië. We hebben gezellig ervaringen uitgewisseld.

En ja, de migranten. Het is toch wat. De laatste drie dagen zijn er alleen al op Lampedusa 2000 migranten aangekomen. In Italië is de noodtoestand afgekondigd, en dat begrijpen we. En ook dat er in Nederland meer opvang moet komen. Want LIberië en Tunesië acteren wat anders dan Turkije. Turkije spoort migranten op op Turks land en Turks water, en zal daar ongetwijfeld door de EU flink voor betaald worden. 

We leren er steeds meer over, door gesprekjes met de havenmeester en een medewerker van Medecins Sans Frontières. Dat is Artsen zonder Grenzen uit Frankrijk. In Zuid-Italië dus. 

Liberië en Tunesië schijnen graag van de migranten verlost te worden, en zijn niet zo alert. Dus worden boten gestolen. Zeiljachten, grote motorboten, vissersschepen en vrachtschepen. 

Daarom heeft dat EU-vliegtuig ook al die vragen gesteld aan dat vrachtschip, om maar zeker te zijn dat het een echt vrachtschip is en niet gekaapt of gestolen. 

Dinsdagavond is een groep van ruim 200 migranten hier aangekomen, maar daar hebben wij niets van gemerkt. Wij liggen te ver in de hoek van de grote jachthaven.

Maar gisteren, toen ik naar het havenkantoor liep om te betalen, stond er een grote groep officials en hulpverleners vlak bij het kantoor. Ze hadden pauze of zo, en ik fietste er in korte broek en shirtje tussendoor.

Halverwege de middag merkten we het. De Guardia di Costiera en de Guardia di Finanza voeren uit en tot drie keer toe kwam de Costiera terug met heel veel mannen aan boord. Dus weer een man of 200. Op het plekje waar wij de eerste nacht lagen werden zij aan wal geholpen, gecheckt of ze nog fit waren na de zeereis, op de foto gezet en daarna met een bus weggebracht. 

Nee, niet vier bussen tegelijk, het is en blijft Italië natuurlijk. Heel veel mensen op de kade, ook een groot aantal met witte petten en strepen op de mouwen, maar de mensen die het hardst werkten waren de Rode Kruis mensen en die van Artsen Zonder Grenzen.

 

Trouwens, ruim twee weken geleden is hier in de haven een (gestolen?) vissersschip van 30 meter lang aangekomen, met 650 migranten aan boord. Dat leek ons wel erg veel, maar toen we stiekem een kijkje namen bij dat schip, leek het wel reëel. Er lagen nog heel veel kledingstukken, schoenen, rugzakken en dekens op dat schip. Een zootje. Een puinhoop. Waarom schoenen en zo achterblijven begrijpen we niet. 

Maar het is wel intriest. Leven we met zijn allen op één wereld, en is het zó ongelijk verdeeld. Er zullen heus mensen in deze groep migranten zitten die er van profiteren, maar stel dat er 5 procent echt noodzakelijk weg moet uit eigen land, dat is dan toch al 5 procent te veel?

Wij vertellen elkaar bijna elke dag dat we het zo goed hebben, dat we rijk zijn zoals we nu leven, en nu hier, met het migranten-drama zo dichtbij, voelen we ons haast schuldig dat we een boot en een huis hebben, dat we een drankje nemen met wat lekkers er bij, dat we kunnen kiezen welk beleg we op ons brood willen, dat we ........ Ga maar door. Wat hebben wij het goed!