Othoni

Othoni. Als je rust zoekt, kun je het hier zeker vinden. Het eilandje is ongeveer 11 vierkante kilometer groot, en er schijnen ongeveer 500 mensen te wonen. Nou, die hebben we bij lange na niet gezien. 

We hebben het hele eiland ook niet verkend hoor, want het is één en al berg. Dus fietsen is geen optie, en wandelen zeer vermoeiend. In het havendorpje Ammos, waar wij zijn, is een klein winkeltje annex koffiebar, een kerkje met kerkhof, een monument (voor slachtoffers van een oorlog denken we) en een zandstrandje.

We hadden gelezen in de app Navily dat de mensen op Othoni niet enorm enthousiast en kletserig zijn. Die ervaring hebben wij ook. Wij “yassassen” vriendelijk, maar krijgen niet veel respons. Okee, het is ook niet zo druk hier, maar toch.....

Dat er slechts twee veerboten per week komen is niet waar. Dat hadden we gelezen op het internet, maar blijkt “fake  news”. Tot onze verbazing werd het namelijk best druk op de haven, gisteren rond 12:00 uur. Wel 9 auto’s, waaronder een militaire pick-up en de coastguard. Om twintig over twaalf meerde een kleine ferry af, die nogal wat tassen en dozen meegenomen had. We zagen onder andere flessen water en veel appels. Drie mensen gingen met de ferry mee.

Vandaag kwam een grote ferry rond 10:00 uur.  Weer een hoogtepunt! De coastguard en het leger waren weer present (de coastguard omdat er papieren getekend moesten worden, en het legervoertuig omdat er mensen en spullen gebracht en meegenomen werden), en dan nog zes auto’s.

Slechts één auto ging mee op de ferry, maar er kwamen vier andere op het eiland, met een motor en twee fietsers. En een paar mensen, waaronder een Pappas (dominee). Toen de ferry redelijk gauw weer vertrok, stonden nog veel spullen op de kade, die in de loop van een half uur ongeveer ingeladen en opgehaald werden.

We zagen een reuzenzak kattenvoer, wel 20 zakken kippenvoer, een bak met 50 eieren, een kat in een mandje, een plant, tassen vol kleding (waarschijnlijk) en een stuk of 20 lange planken.

En om kwart over elf kwam er vandaag nóg een ferry, weer die grote. Waarom die zo snel weer terug kwam weten we niet. Hij was even naar het eiland Mathraki geweest. Drie mensen stonden al even te wachten en gingen mee, naar Kerkyra.

Op de zeewering, een flinke, liggen een paar vreemde rotsblokken. We dachten dat het schuimrubber was. Echt, zo zag het er uit! Maar ze waren wel degelijk van steen, en keihard.

We hebben wat geklust: de passerelle had wat aandacht nodig, en we hebben het zeil en de boot flink afgespoeld. Daarna was het weer lekker luieren in de zon. Oh ja, we hebben het dorp ook nog verkend. Een stuk of 40 huizen, waarvan er 5 bewoond leken. De rest is vakantiehuis.  En is een verlaten en verwaarloosd speeltuintje, en van het voetbalveld is het kunstgras opgewaaid.

De Byzantijnse kerk heeft een blauw kruis bovenop de klokkentoren. Ook hier kun je uit baldadigheid zelf de klokken luiden, maar we zijn braaf geweest en hebben het niet gedaan.

Op het kerkhof zagen we enkele zeer oude graven, maar ook recentere, en een kinderhoekje. Ook hier liggen alle mensen met hun voeten naar het oosten gericht. 

Gisteren loeide de wind over het eiland, wij merkten het maar hadden er geen last van. Vannacht was er een uur waarop we flink deinden, maar vandaag was het lekker rustig. En zonnig.

Vandaag raakten we met vissers in gesprek.  Eén van de mannen kwam aan met zijn boot, twee anderen hielpen hem met het klaarmaken van de netten. Op Lefkada hadden we het ook al gezien: manden vol net, met ongeveer 200 haken op de rand. Aan die vishaken werd een stukje octopus gedaan. Dat was een geduldklusje, maar ze kletsten ondertussen honderduit.

Ze vertelden ons dat het zeiljacht dat hier in de haven ligt, ongeveer twee maanden geleden werd opgebracht door een visser. Het dreef in zee. Het was gebruikt door migranten, 19 mensen waren aan boord. Met slecht weer waren de mensen gered door de Italiaanse Kustwacht, maar het jacht moesten ze noodgedwongen laten drijven. Ook het zeiljacht dat op de rotsen ligt is door migranten gebruikt. Wat er nu mee gaat gebeuren is niet helemaal duidelijk.

We raakten aan het eind van de middag aan de praat met een Nederlandse mevrouw die deels hier op Othoni woont en deels in Parijs. Ze is pas aangekomen, maar later dan verwacht. Door de stakingen in Frankrijk, en doordat er bij het spoor ook in Griekenland werd gestaakt, omdat bleek dat geld voor de veiligheid van de spoorwegen niet goed besteed was. Waardoor dat enorme ongeluk waarschijnlijk is gebeurd.

Tot oktober blijft ze hier, en ze woont hier heerlijk. Geen stromend water (er is regenwater voldoende), maar wel rust. In haar kleine dorpje is ze nu de enige bewoner. In augustus gaat ze twee weken naar Parijs, en heel misschien zien we elkaar daar.