een pittige wandeling op het eiland

Paxos is niet zo groot, iets van 12 bij 4 kilometer. We besloten om naar de baai bij het dorpje Lakka te lopen, dat is over de geasfalteerde weg iets meer dan 8 kilometer. Maar wij wilden niet over de weg, maar grotendeels over een oud voetpad.

Het was een prachtige, zij het soms pittige route. We liepen op de heenweg voor een groot deel langs de zee: soms over een strandje, soms over een smal paadje akelig dicht bij de afgrond.

Met fantastische uitzichten op Korfu en het vasteland. 

De dag begon bewolkt, maar tegen het eind van de ochtend scheen de zon al vaak tussen de wolken door. Ergens midden op de bergen, waar je vanaf de ene kant met een vierwiel-auto kon komen en vanaf de andere kant via weer een smal pad, stond zomaar een kerk. Niet eens een erg kleine, best wel een kerk.

Helaas waren de deuren op slot, we zijn niet binnen geweest. Maar een korte pauze buiten in het zonnetje, op een stuk zijmuur, dat kon wel. En grappig: aan een boom vlakbij hing een mooie koperen bel. Hidzer heeft 'm heel voorzichtig even getest: mooi geluid!

Lakka is niet groot, en zal het 's zomers vooral van toeristen moeten hebben. Toch waren er twee mini-markets open, een grotere supermarkt en twee bakkers. Wij picknickten op de kade en keken daarna rond of het misschien een overnachtingsplek voor ons zou zijn binnenkort.

De kade is hier ook erg laag, dus daar twijfelen we over. Met de kont naar de wal kan altijd natuurlijk. Maar ankeren ook, daar staat deze baai bekend om. Nou, misschien gaan we dat nog doen. We zien wel.

Omdat het best een pittige wandeling was, op de heenreis, besloten we de terugreis via de normale weg te doen. Dan hoefden we geen 190 meter te klimmen en dalen, maar slechts 135. 

Toch viel het tegen, want de weg was steil. We hebben regelmatig even moet uitpuffen in de schaduw. Maar het was toch erg leuk, we kwamen zomaar door een klein dorpje. Waar je niet echt wilt wonen, dat weer niet.

Even verderop was een soort Winkel van Sinkel. Aan de weg stonden een boel nieuwe zwarte watertanks (van die hele grote, voor in de tuin), en binnen en buiten het gebouw stond van alles. Van stoelen tot pannen, van laarzen tot lampolie. 

Onze app liet een weggetje voor voetgangers zien, en dat bleek eerst een oude asfaltweg te zijn, maar werd al gauw een echt voetpad. Compleet met klauteren over stenen. Okee, het was intensief, maar oh, wat geweldig!

Vlak bij Gaios kwamen we door een grote olijfbomengaard, en daarna, via hele smalle paden weer bij het water, waar we wederom een mooi uitzicht hadden.

De Nocht ligt links, tussen het huis met het rode dak en de toeristenboot zie je als je goed kijkt de mast. Pracht plekje toch?

Het was een geweldige wandeling. We voelden dat we veel hadden geklommen en gedaald, maar waren blij dat we juist de oude paden hadden genomen. En: we waren blij dat we onze stokken hadden meegenomen. Hidzer zijn olijfhoutenstok, ik de (officiële wandel)stok die we in Meteora hadden gevonden.