Plan B: Gallipoli

Nou, meneer Rod Heikell, die het Imray-boek heeft geschreven, had wel gelijk, verdorie! Hij schreef immers dat er over het algemeen maar slechte bescherming was, in de haven. Vannacht, om even na twaalven (we zitten inmiddels weer in de zelfde tijdzone als Nederland), begonnen we te schommelen. En nog meer. En nog meer. 

Waarom? Er stond nauwelijks wind. We begrepen er niets van. Maar er stond veel deining in de haven, en omdat we met de kont naar de wal lagen, en aan de voorkant aan een mooringlijn vast, gingen we heen en weer. Dat is erger dan op en neer, wanneer je in je bed ligt.

We zijn buiten gaan kijken, en onze buurman bleek ook wakker te zijn. Vanachter zijn sprayhood hield hij de boel in de gaten. Het ging prima met ons, maar het was toch best wel spannend. De masten van twee buren verderop leken elkaar bijna te raken! Wij pakten er nog een mooringlijn bij, trokken de boot een meter verder naar voren zodat we nog meer vrij van de kade kwamen te liggen, en probeerden weer te slapen. Dat lukte voor een deel.

De wekker stond op 04:30 uur. We twijfelden of we zouden vertrekken, maar hier blijven liggen vonden we geen optie meer. Dan toch maar weg. Plan A was Ciro Marina, Plan B Gallipoli. Ciro Marina was ruim 60 mijlen, Gallipoli de helft.

We waren ongeveer een half uur onderweg toen we besloten om Plan B te gaan doen. Want de deining stond pal tegen ons, en dat vaart niet echt lekker. En daarbij moesten we ook nog opschieten om een 6-Beaufort-vlek te ontwijken. Dus: niet moeilijk doen, gewoon naar het noorden varen. Veiligheid voor alles, en Gallipoli heeft dan wel dure havens, maar we hoeven er natuurlijk maar 1 nacht te blijven.

De zon kwam op, we hadden het prima naar onze zin. Tegen half zeven, we waren dus bijna anderhalf uur onderweg, kwam er een snelle boot op ons af. Guardia di Finanza. We dachten dat het de kustwacht was, maar het bleek de Italiaanse Border Police.

Aardige mannen, vijf stuks, die vroegen of ze naast ons konden komen en wat vragen mochten stellen. Natuurlijk zeiden we dat dat mocht. We legden de lijnen vast, en toen wilden ze graag de papieren zien. Slechts één van de mannen, de "pilote", sprak goed Engels. Een ander kon zich er ook wel mee redden, maar de de overige drie spraken voornamelijk heel goed Italiaans.

Ik gaf onze map met papieren over, en die werd direct vakkundig gemold. Tja, onze ordner heeft zo'n hendeltje waarmee je 'm open maakt, en de man die een papier wilde pakken, begreep dat niet of kende dat niet, en maakte het met brute menskracht open. Jammer dan. Maar Poseidon of zo, nam direct wraak, want hij werd later wat zeeziek. 

Alles was okee behalve de papieren van onze verzekering. We zijn goed verzekerd, maar op het document staat dat de verzekering loopt tot oktober 2022. En dan gaat het wel door, maar krijgen we een nieuw document thuisgestuurd. 

Ik ben op een gegeven moment maar bij hen aan boord geklommen, dat kletste wat gemakkelijker. Hoewel ik in de Rabo-app kon laten zien dat we elke maand betalen, en de aardige kapitein dat begreep en geloofde, wilde hij toch een bewijs zien. Tja en op zaterdag wordt het wat lastig. Ik heb het noodnummer van TVM wel gebeld, maar kreeg de afdeling auto's en die kon niets van ons zien.

Uiteindelijk, na een uur, mochten we weer verder. Naar Gallipoli. We werden uitgenodigd (dat klinkt erg aardig), om aan de Transit-kade vlak bij de Guardia di Finanza te gaan liggen, en dan zien we maandag verder. Want dan ga ik TVM bellen. We waren eigenlijk van plan om morgen verder te gaan, maar volgens de kapitein zou het kleine haventje Campomarina ons te weinig beschutting bieden voor de wind volgende week. 

En, vertelde de hij: Gallipoli is erg leuk, het betekent in het Grieks "mooie stad", en aan de Transit-kade mogen we gratis liggen. Er zijn geen voorzieningen, maar dat deert ons niet.

De Guardia vertrok, en wij volgden hen. Weliswaar iets langzamer dan zij, maar we kwamen er wel. 

Toen was het tijd voor ontbijt en tijd om het zeilpak uit te doen want het werd al weer lekker warm. Het was wat heiig, dat was weer wat jammer. Eigenlijk hebben we dat al sinds we in Turkije varen, dat we de kusten soms niet goed scherp kunnen zien. Zal het met de zeedampen te maken hebben? Rod Heikell schrijft soms ook dat een bepaald eiland of ingang van een haven soms pas laat te zien is.

We zijn blij dat we vandaag Plan B doen, want een uur vertraging op een 110-kilometer-traject zou wel heel erg jammer zijn. Vandaag is het niet zo erg, want de wind is er nauwelijks en van de deining hebben we niet veel last.

Een klein uurtje voor de haven komt er met een bloedgang weer een schip op ons af. Deze keer is het een witte, van de Guardia Costiera. Ze kwamen niet dicht bij, maar draaiden acher ons langs en gingen een stukje verder stil liggen.

We denken dat ze ons in de gaten hielden, misschien wel om te controleren of we echt wel naar Gallipoli zouden koersen. Nou, we hebben daar geen moment over getwijfeld hoor.

We voeren tussen het vuurtoreneiland en het vasteland door. Beide zijn leuk om te zien. Wat zeg ik? Erg leuk! De vuurtoren staat op een laag en plat eiland, daardoor ziet het er van ver uit alsof -ie gewoon in zee staat. Met slecht weer kan dat wat gevaarlijk zijn, als je de kaart niet goed bestudeert.

Van Gallipoli zagen we het eiland, met daarachter de nieuwere stad. We lazen dat  het met een brug verbonden is. Vanaf zee ziet het er erg leuk uit, met veel witte huizen, platte daken, op het eiland geen hoogbouw. En het ziet er stevig uit, alsof het al eeuwen de zee trotseert. 

Het was even zoeken, waar we moesten zijn in de grote havenkom. Maar weet je wie ons stond op te wachten? Onze kapitein en zijn maat. Ze wezen waar we konden liggen en vulden nog even iets aan op één van de formulieren die we hadden gekregen. Op het moment dat ze wilden vertrekken arriveerde de Guardia Costiera. 

Onze kapitein vertelde waarom we hier gingen liggen, en nadat ze een foto maakten van mijn paspoort (want Hidzer vertelde dat ik de kapitein was, haha), was alles okee. We mogen hier vijf dagen liggen, er moet eigenlijk altijd iemand aan boord blijven, maar dat zagen ze ook wel door de vingers wanneer we niet te lang weg zouden blijven, en als we vragen hebben kunnen we ze via de marifoon oproepen.

We hebben onze visitekaartjes uitgedeeld en zijn blij dat we hier liggen. Het lijkt wat stoer en kaal, maar we zijn niet echt fan van jachthavens, dus dit bevalt ons wel.

Een klein rondje in de oude stad maakte ons blij, maar helaas vonden we geen bakker. Het was intussen al riposo-tijd. Tussen 12:30 en 16:00 uur zijn ook hier alle winkels en zo gesloten. Geeft niet, we gingen weer naar de boot en namen yoghurt met muesli en dadels als lunch. 

En toen namen wij ook een riposo. Daar waren we wel even aan toe.

Aan het eind van de middag liepen we de nieuwe stad in, en vonden al gauw een leuke supermarkt. Met heel veel soorten parmezaans-achtige kazen, die ze voor je raspen. En we zagen heel veel, echt héél veel soorten pasta. Leuk!

We vielen op straat wat uit de toon, in onze gewone kleren. Er werd Geflaneerd met een hoofdletter. Sjiek hoor. Vele winkels waren open, maar een patisserie hebben we zo gauw nog niet ontdekt. Jammer, wat nemen we morgen dan bij de koffie? Een Grieks koekje uit de supermarkt, dat zal het dan wel worden. Ach, die zijn ook lekker!