laatste dagen op Paxos

 Onze laatste dagen op Paxos vlogen voorbij. We vierden Hidde's tweede verjaardag. Eerst met zijn tweeën, door de stuurhut te versieren met vlaggetjes en ballonnen, en door een gek filmpje op te nemen. We zongen "er is er één jarig" op zijn Frysk en hadden heel veel lol.

En we bakten een Apfelstrudel, met leftover fillodeeg, en vulling volgens een recept dat we een keer in Wenen hebben gekregen. Het smaakte heerlijk, dat beaamden Elin en Christoffer, die we voor dit verjaardagsfeestje uitnodigden.

Paxos heeft heel wat "bazen" gehad. Eerst de Romeinen, en later, tot in de Middeleeuwen, waren de piraten heer en meester. In de veertiende eeuw kwam het onder Venetiaans bestuur, en toen Napoleon begon met oorlog voeren kwam het in Frans, Russisch-Turks en Brits bezit. Tot 1864, toen werd het eiland toegevoegd aan de Griekse staat.

We hebben nog wel de invloed van de Britten gezien: in hun tijd, dus ergens in de negentiende eeuw, zijn sterna's gebouwd. Dat zijn een soort waterputten voor gemeenschappelijk gebruik. Paxos had geen waterbronnen, dus daar moest iets op verzonnen worden. De sterna's die we zagen waren vervallen, en heel apart: we liepen een paar dagen geleden langs eentje in the middle of nowhere in de bossen.

We wandelden naar de westkust, weer langs enorm veel olijfbomen, dennenbomen, verschillende kerkjes, verlaten huizen en zelfs langs grote kippenrennen.

  

De steile kliffen waren echt steil. En prachtig! Echt helemaal op het randje zijn we niet geweest, dat vonden we wat te link. Want hier wordt niet zoveel aan veiligheid gedaan, dus een leuninkje of zo is er niet. 

Dat is trouwens ook zo met autolichten (die het vaak niet doen), of motorrijden zonder helm, of verlengsnoeren die volgens ons hartstikke gevaarlijk zijn. 

Maar goed, we genoten van het uitzicht!

We wandelden langs een andere route terug, weer via smalle en soms oude paden. Ergens, bij het oversteken van een weg, zagen we dat de bakker een bestelling afgeleverd had. Er hing een brood in een boom. Handig!

Stapelmuren bouwen lijkt een oeroude hobby te zijn geweest. We zagen er heel veel. Tegenwoordig maken ze er mozaïek-kunstwerken van, dat hebben we in Meganisi al goed bekeken.

Het lijkt ons een groot nadeel dat je van die mozaïeken heel veel kleine stukken rots overhoudt. Zoals bij dit huis-in-aanbouw, waar echt wel 6 grote bulten puin lagen. Hoe raak je die nou weer kwijt?

Gisteren zijn we gezamenlijk weer naar "de stad", 600 meter verderop gevaren. Daar konden we water tappen, zelfs zonder onze card te gebruiken. Het was beide dagen prachtig weer, dus we hebben veel kleding gewassen en de boot gepoetst. En natuurlijk lekker van het mooie weer genoten.

Dat deden veel inwoners van Gaios ook, genieten van de zon. Op beide dagen was het drukker dan ooit. Volgens ons. En toch waren de meeste mensen gekleed alsof ze op wintersport waren: dikke gewatteerde jassen. En wij liepen in korte broeken op sandalen. Tja...

We zagen hier heel veel kwallen. Heel veel. Kleine kwallen. Hele kleintjes waren bruin, en als ze groter waren dan werden ze paars. Na de Covid-pandemie kwamen ze opeens in grote getale aan, volgens een visser, en als je ze aanraakt (of jij een kwal), dan krijg je een flinke pijnlijke rode plek.

We hebben Thomas gebeld, om hem weer welkom te heten in Griekenland. Maar wat bleek? Hij was nog thuis! Op meerdere luchthavens in Duitsland wordt gestaakt, en zijn vlucht is nu omgeboekt naar aanstaande vrijdag. Maar wel laat op de dag, dus hij kan met de bus Trizonia niet eens bereiken. Wat een pech!