Naar Italië

Vandaag verlieten we Griekenland met een mooie zonsopkomst. Door twee vissers uitgezwaaid en gekleed in zeilpakken met thermo-ondergoed begonnen we aan de 50 zeemijlen, dat is ruim 90 kilometer.

Na 1,8 zeemijlen namen we afscheid van de mooie kust van Othoni.

Het was een prima oversteek. De zee was kalm, er stond een windje, maar de motor moest wel bij om het tempo er in te houden, en na de koffie zaten we al in korte broek. Heerlijk!

Slechts heel in de verte zagen we soms een vrachtschip, verder was het maar een beetje saai. Tenminste, wat schepen betreft. We moesten wel goed om ons heen kijken, want blijkbaar had een visser een stapel bakken verloren, want we kwamen er wel een stuk of 15 tegen. Van die witte piepschuim bakken.

En boomstammen, die zagen we ook. Voor eentje moesten we echt uitwijken! 

Op de marifoon hoorden we dat een zeiljacht opgeroepen werd door een NATO-schip. We konden de reacties van het jacht niet horen, ze waren te ver weg waarschijnlijk, maar uit wat de NATO-meneer zei begrepen we dat ze werden verzocht om illegale activiteiten te melden bij de NATO. Als dank daarvoor zou er een RIB komen met "food and drinks".

Onze navigatie gaf niet aan waar de grens tussen Griekenland en Italië was. Na de lunch (een Italiaans soepje, om alvast in de sfeer te komen), hebben we de gastenvlaggetjes gewisseld. Op zo'n 20 mijl van Italië, dat moest ongeveer goed zijn dachten we. 

De laatste twee uren was de zee wat wispelturig. Er was wat tegenwind (voorspelde tegenwind), en waarschijnlijk doordat de diepte van ruim 400 meter naar ongeveer 100 meter ging, kregen we deining tegen en golven mee. Maar vlak bij de haven, toen we de mooie kust van Puglia zagen, werd het weer rustig.

De huizen deden Moors aan: langwerpige ramen, zachtgele kleur, we werden er blij door verrast. 

Ik had de havenmeester van Capo Santa Maria di Leuca gebeld, hij zei dat ik bij binnenkomst van de haven maar weer even moest bellen. Maar er was wel plek voor ons. Toen ik weer belde, vroeg hij me wie we waren. Nou, nog maar eens gezegd dat we uit Nederland kwamen, en ook dat ik drie kwartier daarvoor had gebeld.

Nou, ik moest met de marifoon maar even naar kanaal 12. Je raadt het al, eerst geen reactie. We dreven al even in de haven, toen hij zei dat we vijf minuten moesten wachten, dan zou een collega helpen. Het is allemaal goed gekomen, we liggen nu met de kont naar de wal (stern-to), in een rijtje met 5 Italiaans jachten. Waarvan slechts ons buurjacht bewoond is. 

Het is een grote haven, nu grotendeels leeg. Maar 's zomers moet het hier hartstikke druk zijn. Een enorme zeewering beschermd ons. Denken we. In ons Imray-boek staat "shelter is on the whole poor here", maar volgens ons moet dat meevallen.

Het dorpje is verlaten. Ook hier moet het toeristenseizoen nog beginnen, maar we vonden het vreemd dat de supermarkt om kwart over vijf al gesloten was. Op vrijdag! 

In de haven, waar we 23 euro moesten betalen, liggen vier verlaten zeiljachten. Ook dit zijn migrantenschepen. In Turkije zagen we enorme rubberboten, op het journaal hoorden we over houten boten, en hier zien we grote zeiljachten. Maar hoe de kwaliteit van die jachten is weten we natuurlijk niet. Misschien niet genoeg diesel aan boord, misschien een slechte motor, we weten het niet. Maar het geeft wel een triest gevoel.

We hebben wat zitten dubben vanavond, maar besloten toch vroeg te vertrekken morgen. Richting het westen. De laatste uren hebben we waarschijnlijk tegenwind, en het is 60 mijl, maar daarna wordt het er niet gunstiger op. Vroeg naar bed straks, en morgenochtend, nadat we weer de voorspellingen hebben bekeken, nemen we een definitieve beslissing.