Op de mooie Saône, naar kilometer 40

Gisteravond hoorden we nog wat stadsgeluiden, als pratende jongeren en wat muziek, maar het viel erg mee en we hebben heerlijk geslapen. We hadden niet verwacht dat de Saône ons zou verrassen, vergeleken met de Rhône, maar dat deed de rivier wel. Okee, het is even breed, en de sluis was ook enorm groot, maar daartussen genoten we met volle teugen.

We kochten een paar stokbroden (en wat lekkers voor bij de koffie), wierpen nog een blik op de rustige haven en vertrokken. We hadden wel langer kunnen blijven, en misschien wel moeten blijven, maar de drukte in de stad overviel ons gisteren wel wat. 

En het varen op de Saône is erg leuk, maar dat wisten we vantevoren niet natuurlijk. Zelf varen door Lyon was fantastisch. Wat een verschil met bijvoorbeeld Amsterdam of Leeuwarden! Geen industrie, je hoeft zoals in Amsterdam niet 's nachts en in konvooi te varen, erg rustig, we kwamen slechts één vrachtschip tegen, het water was schoon (in de zin van geen afval, verder was het wat grijsgroenig), en we zagen veel huizen maar ook veel groen.

Grote huizencomplexen, zoals we ook gisteren zagen, in verschillende pasteltinten, met prachtige balkonnetjes en met heel veel schoorstenen. Af en toe een zwerver langs het water, weer in een tentje of een zelfgebouwd hokje. In het begin nog wat woonschepen, voornamelijk type spits (oude Franse vrachtschepen), maar daarna waren de kades leeg. Echt een mooie stad vanaf het water.

Veel bruggen, maar daar pasten we ruim onderdoor, dus dat waren geen obstakels.

Af en toe passeerden we een eiland in de Saône, waarvan er eentje bewoond was. Met prachtige huizen, oud maar gemoderniseerd. Een prachtplekje!

Bij de koffie hadden we een Tuile Praline. Een koek(je) in de vorm van een dakpan, van noten en witte chocola en fruit. Hidzer dacht eerst dat het een pizza was, en ja, daar leek het wel op. Hartstikke lekker, ik had er meer van moeten kopen. Nu hadden we er eentje die we deelden, want hij was best groot.

De Saône verraste ons ook doordat er nauwelijks stroming was. Dat voer weer super ontspannend. Veel groen op de wal, mooie bochten, wel weer even breed als de Rhône. We zijn aan gaan leggen aan de Halte Fluviale Villefrance sur Saône. Een steiger voor ons alleen. Er staan elektrapalen en er is een wateraansluiting, maar er komt geen water uit de kraan. Elektra hebben we niet geprobeerd, dat hebben we niet nodig. Water ook niet, maar dat was even uit nieuwsgierigheid.

Het was even wennen, de diepte! Vlakbij de steiger, waar we heel voorzichtig naartoe voeren, gaf de dieptemeter 90 centimeter aan. Dat is natuurlijk nog ruim voldoende, maar we schrokken er bijna van. Binnenkort zullen we wel weer door ondieper water varen, en ach, dat zal ook wel weer wennen.

Er zwemmen een paar setjes zwanen zonder jonkies rond hier, af en toe komen nieuwsgierige mensen op de steiger, de enkele passerende vrachtschepen en Rivercruisers geven nauwelijks golven, dus we zijn erg tevreden met dit plekje. Het begon tegen acht uur flink te waaien, maar dat was na een kwartiertje al weer over. 

Op de Saône, in Lyon

Dit was echt weer een mooi plekje. We hebben niks gemerkt van vrachtverkeer of een trein, en de regen is volgens ons al op tijd gestopt. De Franse kikkers hadden we gisterenavond niet gehoord, maar hun slaapritme is wat anders dan de onze: toen wij in slaap vielen werden zij wakker. En vanochtend kwaakten ze nog alsof ze elkaar weken niet hadden gezien.

Daar hadden we  helemaal geen last van hoor, maar allebei waren we vroeg wakker. We besloten te vertrekken. We draaiden de boot door hem aan de achterste landvast om te trekken, want we vertrouwden de diepte niet zo goed. En om achterwaarts langs het andere zeiljacht te gaan en ze wakker te maken als de boegschroef gebruikt moest worden vonden we niet zo leuk.

Het draaien ging prima, en waarschijnlijk hebben die mensen niet eens gehoord dat we zijn vertrokken. Trouwens, het was diep genoeg, naast het jacht gaf de meter nog 2,60 meter aan. Zorgen om niets dus.

Na twee kilometer kwamen we bij de sluis, die nog open stond aan onze kant dus dat ging super vlot. De zon was minder vlot vandaag: het was eerst wat heiig, pas tegen een uur of negen brak de zon door. En toen werd het weer heerlijk warm. Hier kunnen we wel aan wennen hoor!

Het stadje Vienne zat vol contrasten: aan het begin was er een jachthaven, en in het centrum een niet-aantrekkelijk steigertje. Het zuidelijk deel van Vienne was aantrekkelijk met oude en moderne gebouwen, maar het noordelijk deel was industrie.  En de stroming was ook niet constant.

Daarna voeren we een stuk met aan stuurboord een Autoroute en aan bakboord bergen, en na het stadje Givors een kanaal dat ons deed denken aan het Mittellandkanaal: aan beide kanten bomen, bomen en bomen. Af en toe een bocht, en warempel lag er ook nog ergens een schip dat gelost werd. Hier vlogen heel veel roofvogels, best grote. We denken dat het valken waren.

De écluse Pierre Benite stond al voor ons klaar. Dit was niet de mooiste sluis, maar wel onze laatste van de Rhône. Door die 12 sluizen zijn we ongeveer 130 meter gestegen. Elf ervan schutten ons in ons eentje. Ongelofelijk toch?

Direct na deze sluis kwamen we in Lyon. De industriehaven lieten we direct rechts liggen, daar hebben we geen zicht op gehad. Wij keken direct uit op een weg, huizen, bomen en het Musée de Confluences. En vlak daarna hielden we bij de splitsing links, om de Saône op te varen.

Architectonisch mooie moderne grote gebouwen, dit hadden we niet verwacht. Meestal is de entrée van een stad niet mooi, maar we keken blij om ons heen. Niet lang, want al op kilometer 1,2 lag het haventje dat we als doel hadden, de Port de Confluences. Nou, leuk! Een klein haventje, midden tussen mooie flats. Er waren nog een paar plekken vrij, aan vingersteigers.

Hidzer parkeerde de boot er weer vakkundig in en toen was het tijd voor een lekkere lunch in de zon. Nou, meer onder de bimini, want het was al best warm. We kregen de complimenten van een Australiër die met een Nederlandse kotter vaart (een motorjacht met steunzeil), en zelfs in Sneek is geweest.

Vanmiddag zijn we urenlang op de fiets in de stad geweest. We vinden het een prachtige stad, tenminste, dat deel dat wij hebben gezien. Lyon zal ongetwijfeld ook minder veilige en minder mooie wijken hebben, maar het oude centrum op de linkeroever van de Saône en het gedeelte tussen de Rhône en de Saône vonden we geweldig. Overal waren fietspaden: soms deelden we een baan met de bus (die we bijna niet  hebben zien rijden), maar meestal was er een duidelijk afgescheiden fietspad naast de weg. Het voelde erg veilig. En het verveelde niet.

Naast mooie moderne gebouwen stonden er ook heel veel grote oude gebouwen, met ontelbare balkonnetjes met siersmeedwerk, en heel veel schoorstenen op de daken. Zo veel schoorstenen hadden we volgens ons nog nooit gezien.

In de Rhône, vlak bij de Pont d’Université, zwommen enorme vissen. Welk soort weten we niet, ze waren grijsbruin en keken niet aardig, maar ze waren tot wel een meter lang. In onze haven zwemt er ook eentje, die maakte vanavond flink lawaai door tussen de boten te spartelen.

We kwamen langs en over mooie pleinen met grote fonteinen.

En door een straat waar een bewaker pas weer een klant binnenliet als er eentje vertrok. Dat waren de zaken van Hermès en zo, het dure segment zeg maar. Veel zaken verkochten kledingstukken van de speciale Lyon-zijde. Met afbeeldingen van beroemde schilderijen, maar ook royale Velours de Panne. Prachtig hoor!

We hebben bedacht dat we ook een keer een citytrip naar Lyon moeten gaan maken, want hier kunnen we wel vijf dagen rondkijken!

Heel apart: havengeld hoeven we niet te betalen. Waarom is geen mens duidelijk, want er is wel elektra en water (we hebben slechts wat water getankt), en er zit een code op het hek. Code 62140 voor geïnteresseerden.

We hadden vandaag meerdere "onder-de-brug-slapers" gezien. Zijn het zwervers? Nee, dat denken we niet. Daklozen dan? Nou, letterlijk niet, maar het is niet een dak met dakpannen. Sommigen sliepen in een tentje. Sommigen hadden een hutje gebouwd. En vlak bij de haven lag onder de spoorbrug, waar het wandelpad naar onder andere de bakker leidde, een groot matras.

En heel apart: dat spoor rijdt dus door dat winkelcentrum! Vanavond zagen we twee keer een lange goederentrein rijden, op een meter of 100 bij ons vandaan. Dwars door de stad. Het spoor lag er vast eerder dan deze (nieuwe?) wijk.

Vlak bij de haven is een groot winkelcentrum, met fijn voor ons: een grote Carrefour supermarkt. Voor de kindjes kun je een dier op wieltjes huren, waar ze op kunnen zitten. Voor drie euro mag je er een uur mee aan de wandel. En ze zijn zo geconstrueerd dat je er zelfs mee op de roltrap kunt. 

Van Maaike kregen we weer leuke foto’s van alle kindjes, en Gerard vroeg per SMS waar we waren. We hebben hem gebeld: hij is in Valence (een paar kilometer voor de Bras du Glun waar wij zaterdag en zondag waren) Hij is in Avignon aangewipt maar vond de stad niet zo bijzonder en moest notabene ook nog verkassen van de havenmeester omdat op zijn plekje een boot moest liggen. Toen is hij maar doorgevaren. Hij maakt best lange dagen, maar wil in Lyon een paar dagen blijven. We hebben hem de code van de haven gegeven. We zien elkaar vast nog wel in de toekomst.

Naar Ampuis, op kilometer 35,6

Om hier bij de steiger te komen moet je door een met gele boeien gemarkeerd vaarwater varen. Dat hadden wij zaterdag niet gedaan, want het leek wel of het een markering voor ondiep water was. Omdat we meerdere boten daar langs zagen gaan heb ik maar even aan een zeilverenigingmeneer gevraagd hoe dat zat. Nou, in de rest van de brede arm mogen de zeilboten varen, in het afgezette deel moet gemotoriseerd verkeer.

Dus we voeren vanochtend braaf langs de boeitjes. Het was diep genoeg, ruim zes meter, dus dat ging prima. De zon scheen, het waaide niet, de vissers die we zaterdag langs de Rhône zagen waren er nog allemaal. Verderop waren er ook veel vissers met tenten, dat is hier blijkbaar heel normaal. Maar gedurende de ochtend waren veel van hen al aan het opruimen. We weten niet of het om de onweersdreiging ging of omdat het Pinkstermaandag is. Nou ja, wij hadden meerdere plekken uitgezocht waar we bij slecht weer kunnen gaan aanleggen, dus we maakten ons geen zorgen.

Van Gertjan kreeg ik een appje met foto van het dorpskrantje van Wedde. Een artikeltje over mei 1969, waarin staat dat ik een prijs had gewonnen met de gecostumeerde 30-april-optocht. Ja, mama maakte altijd onze kostuums, en elk jaar vielen we wel in de prijzen.

Bij de sluis van Sablons mochten we niet samen met een vrachtschip schutten. Waarom begrijpen we niet, het was geen tanker en we pasten met zijn tweeën makkelijk in de 190 meter lange sluis. Maar goed, Jean-Pierre is de baas dus we legden even aan de wachtsteiger aan. Het was lunchtijd, dus we maakten een lekker broodje en deden rustig aan. Het kostte wel een uur, maar vanavond zeiden we tegen elkaar dat dat uurtje pauze waarschijnlijk maakte dat de dag heel snel omvloog.

Tegen vijf uur legden we aan bij de Halte Fluviale Ampuis, op kilometer 35,6. We wilden naar de sluis, vlakbij, maar het zag er hier zo leuk uit dat we hier voor kozen. Een mooi plekje: aan de binnenkant van een steiger, waardoor we geen last kregen van golven van vrachtschepen of rivercruisers.

Er waren mensen aan het zonnebaden en pootjebaden, en aan het begin van de steiger (wij moesten even om ze heen varen) lag een polyester jachtje dat een stel flink aan het opruimen en poetsen was. Nou, hij werkte en zij lag in de zon.

Wij hebben ook even gezwommen. Dat kon mooi, op de bijna-laatste dag op de Rhône. Het water was lekker, niet eens koud.

We merkten vandaag dat het water steeds helderder werd, zelfs in de sluis. Het is niet meer grijzig, maar helder groen. De hele dag hebben we mooie bergen en wijngaarden gezien en ook nu, vanaf ons plekje. 

Tegen acht uur vanavond begon het wat te flitsen en te regenen. Dat was jammer, want het zat nog lekker buiten. Nou ja, dan maar naar binnen. Nu, ruim een uur later, regent het nog steeds. Niet hard, maar je wordt er wel nat van.

nog een dagje op de Bras du Glun

We hebben heerlijk geslapen, het was weer harstikke stil. Maar tot onze verbazing zagen we vanochtend heel veel auto’s vlakbij staan. Aan de andere kant van de dijk was een Brocante georganiseerd. Een vlooienmarkt. Dat hadden we gisteren al op een bord zien staan, maar dat het zo’n grote Brocante zou zijn hadden we niet verwacht.

En helemaal niet dat we niets van gemerkt hadden. Okee, de dijk (niet eens zo’n hoge) zat er tussen, maar toch.... Na ons ontbijt, heerlijk in de zon, gingen we de markt op. Er stonden geen marktkramen zoals we in Nederland gewend zijn, nee, mensen hadden hun waren op kleedjes tafeltjes en gelegd. We vonden het erg leuk. Vooral omdat het Frans was waarschijnlijk, want voor onszelf hebben we niets gekocht.

Opvallend veel kleding werd aangeboden, we zagen zelfs een mevrouw een beha passen over haar t-shirt aan. En veel oud gereedschap, boeken, glazen en allerhande oud spul.

En gelukkig ook kinderspeelgoed. En verkleedkleren. Dus deze Pake en Beppe hebben drie leuke  houten bouwpakketjes en vier verkleedkostuumpjes (met een hoedje en een ridderhelm), en ook nog een mooie houten memory gekocht.

Erg fijn was ook dat er geen muziek te horen was. Het was een gezellige grote vlooienmarkt, met slechts op één plek een tijdelijk terras waar je wat kon eten en drinken. Dus geen André Hazes en broodjes hamburger gelukkig.

Gisteren hadden we de bimini snel op gezet, vandaag wilden we ‘m even schoonmaken. De stof kreeg een voorzichtig wasbeurtje, de stangen moesten even goed geboend worden want daar zat flink zout en stof op. Oh, heerlijk hoor, om daarna in de schaduw te lunchen!

Hidzer heeft de hangmat weer opgehangen, het was immers tijd voor een siësta.

Aan de stuurhut hadden we al een schaduwkleedje opgehangen vanochtend, dat scheelde direct een paar graden.  We hebben weer een lekkere dag gehad, tot we een appje kregen  dat het echt slecht gaat met Wim. Ach, waar we voor vreesden is dus waar. Het gaat heel snel bergafwaarts met onze lieve buurman. 

Het dorpje is wat slaperig: veel huizen zijn goed afgesloten, waarschijnlijk worden ze als vakantiehuis gebruikt. Wel mooie huizen, bijna jammer om er niet het hele jaar te wonen. Opvallend veel erfafscheidingen zijn gedecoreerd met kleine keitjes. Horizontaal zijn ze ingemetseld, een rijtje naar links en dan een rijtje naar rechts. Bij de eerste muur vonden we het wat kitscherig, maar na een muur of 10 wordt het nog interessant ook.

Elke dag krijgen we waarschuwingen over onweer en veel regen, maar hoewel het wat dreigde en in de verte flitste, bleef het droog. En tot laat lekker warm.

Wat zijn we toch bofkonten: vanavond kregen we weer kadootjes in de vorm van langszwemmende bevers en fotootjes van de kleinkindjes. Heerlijk!

Naar een prachtig plekje op kilometer 98,5

 We hebben een korte vaardag gemaakt vandaag. Het voelde als een rustdag! Het begon vanochtend al: na een hele rustige nacht bleek het bladstil te zijn, kregen we visite van een nieuwsgierig zwanenechtpaar met vijf jonkies en was het in het zonnetje al lekker warm.

Langs de beide oevers waren fietspaden, en heel veel mensen zwaaiden vrolijk naar ons. Ook ergens op een brug werd naar ons getoeterd. Misschien was het wel een Nederlandse toerist.

We voeren door het stadje Valence, waar aan de zuidkant een grote jachthaven lag, maar waar de stadskade nu gereserveerd was voor Rivercruisers en er nog wel een klein plekje aan onze stuurboordkant van het water was, maar dat lag dan weer tegen de Autoroute aan. Dus dat was helemaal niet leuk.

Het was niet ons plan om daar te gaan liggen, dus dat gaf niet. De sluis van Valence, even verderop, was wel grappig. Ik riep de sluiswachter op, en een dame antwoordde dat we 35 minuten moesten wachten. Apart, want we hadden geen beroepsvaart op AIS gezien. Na een minuten of 20 al sprong het licht op groen en hoorden we via de luidspreken een bandje in drie talen (Frans, Engels en Duits) zeggen dat de pleziervaart de sluis in mocht komen. Ha, zo luxe hebben we het nog nooit gehad!

We lagen een poosje te wachten toen we in de verte een klein binnenvaartscheepje (nu recreatie) aankomen. De twee dames die er op voeren deden het heel rustig aan, heel voorzichtig. Maar ach, ook wij hebben vakantie en we hoefden niet meer zo ver.

Na een uurtje varen legden we tegen 12 uur aan in een oude arm van de Rhône, die ze nu Bras du Glun noemen. Een geweldig plekje! Weer zo’n mooie degelijke drijvende steiger, waar je twee dagen gratis mag liggen. Op de wal veel bloeiende klaprozen en brem, we werden er heel vrolijk van.

Vlak naast onze steiger liggen steigers van de zeilclub. Ja, een heuse zeilclub op de Rhône, die wat zeven-meter zeiljachten van verschillende merken hebben liggen.

Het was warm, en we besloten om na de lunch te gaan fietsen. Anders kwam het er vast niet meer van. Langs de Rhône was een mooi breed fietspad, die ons naar het dorp La Mule Blanche  (iets van 7 kilometer of zo) voerde waar we bij de Intermarché nog even vers fruit en brood kochten. Langs de oever waren veel mensen aan het vissen. Ze maakten er een lang weekend van waarschijnlijk, want ze hadden best grote tenten opgezet, compleet met tafels en stoelen, en we zagen zelfs een Dixie!

Weer aan boord deden we niet zo veel meer. Lekker liggen in de kuip en hangmat, lezen, doezelen, tot ruim negen uur vanavond in bikini. Heerlijk!

De trailerhelling vlakbij wordt veel gebruikt door vissers en rustige speedboten, en zo’n vijfhonderd meter verderop, op de Rhône, zien we soms een waterskieër, een jetski, een vrachtschip of een rivercruiser, maar we hebben er geen last van.

En als kadootje zagen we vanavond nog een paar bevers zwemmen! Vlak langs de boot, we konden ze heel goed zien.

Naar Beauchatel, op kilometer 123

Vanochtend zijn we vliegensvlug vertrokken: we hoorden een schip langskomen en die bleek stroomafwaarts te gaan. Dus de sluis stond aan onze kant open. Ik riep Jean-Pierre de sluiswachter op en we mochten naar binnen. Nou, zó snel hebben we ons nog nooit klaargemaakt! Gauw wat kleren aan, de motor aangezet, reddingsvest aan, onze oortjes in en de trossen los!

Het is een mooie sluis, de Ecluse de Bollène: niet alleen lijkt het aan de buitenkant wel een muur als van een kasteel of klooster, de deuren zijn ook nog eens half rond. Hoe verzinnen ze het! We gingen 22 meter omhoog, dus het duurde een poosje voor we de zon weer zagen.

En vandaag werd de Rhône opeens veel leuker! Okee, we voeren eerste langs het Tricastin nucleair krachtwerk, en het Pierrelatte atoom energie centrum, maar de dijken waren lekker laag dus we zagen veel meer van de omgeving. De rivier bleef breed, we maakten ontelbare bochten, zagen bergen en dorpjes, en ergens langs het water, op de dijk, liep een grote kudde koeien. Dat is lang geleden, dat we koeien hebben gezien.

Ergens in de buurt van kilometerpaal 170 moesten we een stuk aan de (voor ons) linkerkant van de Rhône varen. Dat geven grote borden aan, en is voor iedereen verplicht. Hoewel we geen schip tegenkwamen hebben we het toch maar braaf gedaan, je weet maar nooit.....

Het haventje van Viviers lieten we links liggen. Vanaf het zuiden zag het er niet zo leuk uit, maar toen we achterom keken had het toch wel wat. Ach, we vonden het varen helemaal niet vervelend, de zon scheen en het schoot toch best wel op.

Trouwens, af en toe hadden we wel het gevoel of we weer op de Donau aan het varen waren. Buiten de vaargeul leek het vaak erg ondiep: we zagen witte reigers lopen en zwanen met de koppen onder water, dus dan weet je het wel. En ook omdat er veel takken en stukken boomstam dreven. Soms enorme boomstammen, daar moesten we dan even omheen.

Maar alles ging goed, en toen we om ongeveer kwart voor zes weer vlot geschut werden door de sluis van Beauchatel (weer alle sluizen in ons eentje gehad vandaag) troffen we de wachtsteiger ook nog eens op een mooi plekje aan. Na 64 kilometer zaten we voldaan met een Anleger in het zonnetje. Het was weer een prima dag!

We hebben nog even met Gerard gebeld, die nu voor de sluis in Port Saint Louis ligt zodat hij morgenvroeg geschut kan worden, en met Thomas die weer verzuchtte dat hij liever met ons mee was gegaan. Het valt hem niet mee om wat van baai naar baai te varen, in soms slecht weer, en te moeten wachten tot zijn broer ergens in juni komt en Nicole ergens in juli. Hij zit vast aan hun aankomst- en vertrekplaatsen en dat vindt hij nu niet zo leuk.

Met Marloes, July en de Brasseur hebben we ook nog geappt. Leuk hoor, zulke contacten!

Regen en zonneschijn, naar Bollène op kilometer 190

Dit was zeker niet de mooiste plek om te overnachten, maar wel lekker rustig. Van passerende schepen hebben we nauwelijks iets gemerkt.

De weermannen hebben het gehad over regen, onweer en wateroverlast, maar we besloten om gewoon te gaan varen. Het was wel een stuk kouder dan gisteren, dus we zaten lekker in de stuurhut. Gek toch: eergisteren in bikini, gisteren in een rokje, nu met een driekwart broek en een vest. Zomer in Frankrijk? Die moet nog komen.

De Rhône was ook op het traject van Gaderousse naar Bollène, dat we vandaag aflegden, hartstikke breed. Aan de rechteroever lag het honderden meters lang vol met boomstammen. Hopelijk zitten ze allemaal flink vast in het zand, want je moet er niet aan denken dat die met een knal tegen je boot aan komen. Op de Donau dreven ze ook wel eens naast ons, maar daar gingen ze met de stroming mee, dat is wel een verschil.

Toeristisch gezien was het vandaag niet zo leuk. We kwamen langs twee haventjes, waar misschien nog wel een plek voor ons was, maar die lagen te vroeg op de route. Het dorpje Saint-Etienne-des-Sorts dat er leuk uit zag met alle okergelige huizen, zou een aanlegsteiger hebben, maar die was verdwenen. Er lagen wel een paar slecht onderhouden woonschepen, misschien lag de steiger daar wel achter.

 

Vandaag hadden we meer last van tegenstroming dan gisteren. Vooral de laatste tien kilometer, in het Canal de Donzère-Mondragon, viel de snelheid wat weg. Maar het ging best hoor. Ook de regen kon ons niet deren, maar we besloten wel om voor de sluis aan te leggen aan de wachtsteiger. Een mooi en veilig plekje, waar we zelfs op de wal konden. Het regende, het was hartstikke grijs, dus we dachten dat we de hele dag binnen zouden moeten zitten.

Maar tegen drie uur werd het droog, en de zon ging zelfs weer schijnen. We pakten de fietsen en zijn het stadje Bollène in gegaan. Wat we hiervan vooral onthouden, is de speurtocht naar fietspaden. Af en toe was er een fietspad naast de weg, maar die ging zomaar over in een grindpad. Of in een voetpad. Bij een rotonde, waar het verkeer op de rotonde voorrang had, moesten we de afrit naar de Autoroute oversteken. Dat was een beetje hachelijk, want de automobilisten waren duidelijk geen fietsen gewend.

Maar goed, we hebben het overleefd, kwamen langs een grote Intermarché waar we boodschappen deden, en weer veilig aan boord hebben we lekker in de kuip van de zon genoten. Af en toe kwam er een vrachtschip of een cruiseschip langs.

Vandaag hebben we geen lange afstand afgelegd, dat kwam voornamelijk door de regen, maar het was wel lekker om weer even te fietsen. Hoe lang we morgen varen weten we nog niet, dat zien we nog wel.

Naar Caderousse op kilometer 216

Gisteravond is een Engelsman bij ons komen liggen (hij was op de fiets even over de sluis gekomen om te kijken of er plek voor hem was), met een WideBoat. Dat is een Engelse Narroboat maar dan wat breder. Hij is al jaren onderweg en gaat steeds weer even naar huis.

Hij vertelde dat er tot Lyon weinig havens zijn. Bij Avignon moet je te veel betalen, maar hij vind de steigers zoals deze steeds prima en het zijn volgens hem veilige plekken. In Viviers kwam hij na aan de wal geweest te zijn aan boord en bleek er een dronken dame op het schip te zitten. Ze was met moeite op de wal te krijgen, en hij was bang om nog een beschuldiging aan zijn broek te krijgen ook. Lyon schijnt erg leuk te zijn, en we kregen de code van het hek van de gratis (?) steiger.

De dame van de Ecluse Vallabrègues sprak supersnel Frans, en na vragen om herhaling bleek dat we dertig minuten moesten wachten. Op een vrachtschip van de andere kant, die net van de wal ging, zagen we op AIS.

Het is wat met de Franse mensen: al maak je bij ’t begin van een gesprek je excuses omdat je niet zo goed Frans spreekt, ze ratelen gewoon op topsnelheid door. Maar tot nu toe kan ik ze nog wel aardig verstaan, mits ze voor hun doen langzaam praten. En niet te veel bijzinnen produceren.

Vandaag hebben we drie grote sluizen genomen, die speciaal voor ons bediend werden. Dat betekent drie maal 190 x 12 meter, met een verval van 9,5 meter, dus dat is in totaal bijna 65 duizend kubieke meter water! Bij twee ervan werd energie opgewekt door het “vallende” water, dus we hebben de Franse mensen in de buurt gewoon een beetje geholpen wat elektriciteitsvoorziening betreft. Zou dit ook duurzaam genoemd kunnen worden? We vrezen van niet.....

Het nemen van de sluizen is een peuleschilletje. Okee, voor de sluis is er wat stroming, maar in de sluis merk je nauwelijks dat het waterpeil stijgt. De drijvende bolders doen hun werk zonder te piepen, en zijn enorm groot. En het water stijgt ook nog eens snel, dat is wel lekker.

De Rhône valt ons wat tegen. We hadden ‘m romantischer verwacht. Het is gewoon een brede rivier, met af en toe wat meer stroming, af en toe wat minder, bomen op de oevers, grijsgroen water (en in de sluizen vies grijs), en op  gekanaliseerde stukken hoge dijken. Vandaag zien we wel wat meer bebouwing. En zwanen en witte reigers. Maar ook veel drijfhout langs de kant, soms complete bomen!

We hebben Avignon niet aangedaan, de beroemde brug van het kinderliedje kennen we wel van foto’s. Okee, het is een beroemde brug, de eerste en heel lang de enige brug over de Rhône ten zuiden van Lyon, maar we voeren in het zonnetje, met steeds een beetje meer tegenwind, door tot na de écluse van Gaderousse. In de sluis hebben we nog een filmpje voor Marit opgenomen, want zij heeft vorig jaar met ons ook best grote sluizen “gedaan”.

In flinke wind legden we aan vlak ten noorden van de sluis, aan een wachtsteiger. Het was al bijna vijf uur, dus er zou wel niet zoveel pleziervaart komen, schatten we in. We hebben er eentje gezien vandaag, een Nederlandse kruiser die stroomafwaarts voer.

Tussen onze drijvende steiger en de wal ligt een heleboel drijfhout. Prachtig materiaal om er een afzetting van je tuin van te maken. Het ligt goed en veilig hier, weliswaar heel dicht bij de sluis, maar bijna achter enorm grote meerpalen voor vrachtschepen. We liggen met de kop in de wind, dus in de kuip zit het nog heerlijk in het zonnetje. We nemen een Anleger met een toastje Franse kaas, dat hebben we wel verdiend vinden we. En daarbij: elke dag verzinnen we wel een reden om de dag te vieren!

Op de Rhône, naar Beaucaire op kilometer 265

 Hoera, twee keer feest! Hidzer is jarig en we zijn de Rhône op gegaan. Vanaf de werf moesten we ruim 2 kilometer varen om bij de sluis te komen. Die draait voor vrachtverkeer dag en nacht, maar voor pleziervaart niet. Voor ons zijn er strikte tijden. Dan mogen boten vanaf de Rhône naar binnen, en als zij geschut zijn en naar Port Saint Louis willen, moet de lage brug openen. En die brug blijft open tot pleziervaart dat naar de Rhône wil in de sluis vaart. Het is dus zaak om er op tijd te zijn en best wel op te schieten.

Nou, dat kunnen we. We lagen al voor half acht bij de kade voor de sluis, Hidzer zette mijn fiets op de wal en ik ging naar de bakker voor twee stokbroden. Toen ik terug kwam hadden we nog zeeën van tijd om met de buren,  die net achter ons waren gaan liggen, te praten. Deze Duitse mensen met hun Sternchen kwamen uit Port Napoleon, waren al heel lang met tussenpozen onderweg, en willen nu via de Moezel en de Rijn weer naar Dortmund. Of naar Nederland. Dat weten ze nog niet. Ze liggen 1,70 meter diep, en dat moet kunnen volgens meneer.

Na het ontbijt heb ik met de sluiswachter-op-afstand gebeld en hij vertelde me dat we om kwart voor negen naar binnen mogen. Ha, en toen lagen er ook al twee Deense zeiljachten zonder mast, een boot van de Gendarmerie en twee vissers te wachten.

Het schutten ging prima. Nou, de gendarme-mannen hadden moeite om zich aan de wal vast te maken, en één van de mannen moest nog naar een Deen om te zeggen dat ze hun reddingsvesten aan moesten doen, en het duurde wel wat lang allemaal, maar om tien over negen voeren we dan echt op de Rhône. Weer een mijlpaal op deze reis!

We zullen de Rhône 323 kilometer meemaken, tot kilometerpaal 0, bij Lyon. Af en toe zullen we de rivier links of rechts laten liggen, omdat we dan in een kanaal terecht varen. In totaal 11 maal. We zijn benieuwd hoe sterk de stroming zal zijn, dat hangt ook af van de hoeveelheid regen die verderop valt. We zien wel.

Twaalf sluizen gaan we nemen, van die echte grote. Een verval tussen ruim 6,5 en 22 meter, en afmetingen van 190 bij 12 meter. Zullen we hier ook wel eens in ons eentje in liggen? Het zou zomaar kunnen.

En havens? Die zijn er niet zoveel, hebben we gehoord en gelezen. Maar bij de sluizen zijn wel wachtsteigers die gebruikt kunnen worden. Ook dat zien we vanzelf.

Sternchen zette de sokken er in, wij volgden iets minder hard. Er stond wat stroming tegen dus we gaven wat meer gas dan normaal, maar de boot reageerde prima.

De Rhône was breed, erg breed. Bijna 500 meter! Het water was groengrijs, dat is even wennen na al die maanden met voornamelijk blauw water. Af en toe stonden er enorme palen die de vaargeul of ondiepte markeerden. Echt metershoge palen, wat ons wat verbaasde omdat het een rivier is die waarschijnlijk toch af en toe meandert.

Grappig is dat we hier de groene palen aan stuurboordskant hebben, en de rode aan bakboord. Dat is precies andersom als elders. En ze hebben het over de linkerkant van de rivier en de rechterkant, maar dat is naar zee toe. Dus de Franse linkerkant is voor ons nu rechts.

Was het saai, de Rhône? Af en toe wel. Okee, we moesten de palen in de gaten houden, er kwamen ons twee vrachtschepen tegemoet, er haalden ons twee in, we namen soms de binnenbocht om minder last van de stroming te hebben, maar er was weinig te zien aan de oevers. Slechts bomen.

Aan het begin van dit traject zagen we nog wel een zout-raffinaderij met zoutbergen er achter, dat was in de Camargue. Maar huizen aan het water, daar doen ze hier niet aan. Misschien omdat de rivier te onvoorspelbaar is. Wel drie oude verlaten half-ingestorte fabrieken.

Maar ach, we hadden een mooi zonnetje, het was lekker warm (bikini en zwembroek), de gisteren gemaakte witte-chocolade-roomkaas-mascarpone taart was heerlijk, Hidzer kreeg appjes, werd gebeld en gebeeldbeld, dus we kwamen de dag prima door.

We wilden in Arles gaan overnachten, want Vincent van Gogh heeft hier gewoond en geschilderd, maar Arles wilde ons niet hebben. Er was slechts één steiger, maar die was grotendeels bezet door boten van locals.  En die lagen er al een tijdje zo te zien. Sternchen lag er op een hoekje, maar het trok ons niet zo om er in Päkchen naast te liggen. Dan maar verder.

Arles was vanaf de waterkant gezien niet kleurrijk: alles was gebouwd in grijsgele kleur. Maar het kasteel stond wel mooi op de rotsen.

Er dreigde een onweersbui: we zagen vreemde wolken, hoorden het donderen, maar pas toen we aangelegd hadden kregen we wat regen. Best lekker, want het was broeierig warm.

Nu liggen we voor de sluis van Beaucair. Aan een goede steiger, die bedoeld is voor pleziervaart die moet wachten voor de sluis. Nou, dat doen wij ook, op een opening morgenvroeg. We hadden wel een schutting kunnen krijgen, want de sluis draait voor pleziervaart tot negen uur vanavond, maar we liggen hier prima.

Uit eten voor Hidzers verjaardag gaat niet, dat is wel erg ver fietsen, maar we hebben genoeg lekkers aan boord. We kregen nog een fotootje toegestuurd door Heidi en Ruud, die met zijn allen een taartje aten. Lekker!