wassen

Toen we opstonden was het een graad of 16 en vanmiddag was het weer heerlijk warm, we maten 25 graden! Echt, hiervoor, en voor de desserts die wij bij de koffie eten, zou je hier wel kunnen blijven.

Maar dat zijn we niet van plan!

Na ’t ontbijt zijn we de haven uit gaan varen en maakten direct rechtsomkeert: de vuilwatertank moest even leeg. De andere schepen die hier liggen lozen het waarschijnlijk direct onder water, wij kunnen dat niet. Bij ons wordt het toiletwater opgeslagen in een redelijk grote tank, van 80 liter, en die moet om de zoveel tijd even geleegd worden.

Dat wilden we niet in de haven doen maar in wat meer open water, dus we voeren tweehonderd meter heen en tweehonderd meter terug. Maar we zijn op een ander plekje gaan liggen, omdat er hier één aansluiting is voor electra en water. Er zijn er meer, maar ja, dit is Griekenland en dan functioneert niet alles.

We hebben beddengoed en kleding gewassen, en ook alle keukentextiel, we hebben de watertank gevuld, gestofzuigd, koffie gedronken, en tijd genomen om met Jelle en later met een Zweeds stel uit Vastervik te praten. Zij kwamen er met hun tweemaster aan en willen graag langszij liggen omdat ze net als wij minder makkelijk voor of achter van hun boot af kunnen.

 En ze willen graag elektriciteit, omdat ze nog af en toe werken en de laptops veel stroom verbruiken. En wij willen graag weer op “ons” plekje bij Mr Bean, omdat het daar rustiger is. Hier rijdt het verkeer direct bij het water langs en bij ons zitten de terrassen er immers nog tussen.

Ha, één van de drie mannen die ons gisteren aansprak, stopte met zijn auto terwijl we nog op onze “water- en elektraplek” lagen. Hij vroeg aan Hidzer waarom we hier lagen. Het leek wel of hij wat teleurgesteld was. Hidzer legde uit dat het om het watertanken was, en dat we weer teruggingen naar “ons” plekje, en hij zei zelfs “Thank you”.

En ’s middags zaten ze er weer hoor, met zijn drieën. En na de Ouzo en de hapjes werden we weer aangesproken. Nu over de leeftijd van de boot en over de dikte van het staal. De man die alles moest vertalen had het er maar druk mee!

En wij hebben het aan het eind van de middag, zo rond half vijf, als de zon achter de bergen is verdwenen, ook druk. Met het kijken naar de vissen. Welk type vis het is weten we niet, maar ze zijn een centimeter of 30 lang en zwemmen in scholen van zeker 6 stuks. Ze zwemmen met hun bekjes op het wateroppervlak en het lijkt wel of ze steeds wat lucht happen. Het klinkt als blubblub, echt grappig. Het duurt een half uurtje en dan zijn ze weer verdwenen.

Ik heb nog pogingen gedaan om schermafbeeldingen te maken van Marit en Hidde, tijdens het beeldbellen, maar dat mislukte. Ze waren enorm beweeglijk en gaven steeds kusjes op de telefoon, dus alle schermafbeeldingen waren hartstikke wazig en onduidelijk. Maar de actiebeelden, vooral die kusjes, onthouden we wel zonder foto’s.