Lekker zwemmen

Vannacht was de wind wat gedraaid en daardoor klotsten de golfjes wat tegen de boot, maar vanochtend was het weer bladstil en scheen de zon. Heerlijk! Dat hebben we wel gemist hoor, het zonnetje. Slechts twee dagen, maar het voelt als veel langer.

Ach, we onthouden slechts datgene wat we willen onthouden. In onze beleving hadden we ergens op de Donau voor het laatst regen. Maar dat bleek op 14 oktober te zijn, op het eiland Trizonia. Iets van drie weken geleden. Dat waren we even vergeten. Toen lekten de ramen niet, maar ja, toen regende het gewoon, en plenste het niet zoals van ’t weekend.

Bij sommige mensen zijn we al bekend. De bakker vertelde vanochtend dat hij ons had zien lopen, richting Spartachorio. En een meneer in een blauw busje, die we op onze wandeling van vrijdag twee keer tegenkwamen, en vandaag weer, zwaaide ook al enthousiast. Evenals de meneer van de supermarkt, die aan Free Delivery doet en boodschappen op zijn quad rondbrengt.

Na de koffie zijn we gaan wandelen. We wilden via een oud pad naar het dorpje Katomeri, waar we al doorheen gefietst waren, en vandaar naar een strandje. Maar het ene oude pad was afgezet met een hek met nieuw hangslot. Nou, dan het andere oude pad maar. Volgens Maps.me moest dat kunnen. We liepen via een soort hek (met een touwtje afgesloten) over een met stekelstruiken overwoekerd pad, maar helaas liep het op een gegeven moment dood. H’m, dan maar weer via de stekels terug en over de asfaltweg.

Het strandje maakte alles goed, en het fantastisch heldere water liet de krassen op armen en benen verdwijnen. Het leek wel leidingwater, zo helder was het. En een uitzicht, oh, geweldig!

Hoewel het wat lastig liep op de rond gesleten kiezels, zijn we lekker gaan zwemmen. Het water was een beetje fris, maar niet erg. De zon warmde ons weer heel snel op en we waren zomaar weer opgedroogd. We hebben gepicknickt en nog eens gezwommen, het was heerlijk op ons privé-strand.

Daarna liepen we weer over de berg, vanaf het dorpje langs een andere route weer naar Vathi. Onderweg zagen we twee vrouwen op hun knieën olijven rapen, die waarschijnlijk van ’t weekend te vroeg van de bomen waren gevallen. 

In het dorpje Katomeri namen we een andere route, en kwamen langs huizen die (in verhouding) grote binnenplaatsen hadden. Heel apart, want voor de rest is hier alles bijna muur aan muur volgebouwd.

Via een oude asfaltweg, die ons mooie uitzichten gaf, kwamen we weer bij Vathi.

En daar zagen we een juweeltje van een oude fabriek. Volgens ons werden hier vroeger olijven geperst. De fabriek is al een tijdje niet meer in gebruik, maar de machines staan er nog. We hebben een poosje staan kijken en genieten van de oude dingen.

Tijdens onze wandelingen hebben we hier veel oude olijfbomen gezien, die niet meer onderhouden worden. Er zaten nog veel olijven aan. Misschien levert het niet meer genoeg op om die boomgaarden te onderhouden. Of zou de fabriek er het eerst mee gestopt zijn? Het is misschien het kip-ei-verhaal. Maar als je een beetje van plukken houdt, heb je hier de tijd van je leven, want olijven hangen er volop!