Vandaag zijn we allebei maar Alitha, de tandarts geweest. Hidzer voor zijn tweede afspraak (vrijdag was ze ziek) en ik omdat ik opeens ook kiespijn had. Volgens Alitha was het “no virus, but true love”, maar gelukkig had ik geen wortelkanaalbehandeling nodig maar was er een stukje tandsteen dat op een zenuw drukte. Of zo. Ze heeft het verwijderd en ik was weer klaar. Nog even een paar dagen spoelen met speciaal mondwater en er een beetje gel op smeren en het is weer helemaal okee. Hidzer heeft een laatste afspraak voor vrijdag staan.
Misschien is het niet handig ivm met minder-harde-wind-dagen, maar de tandarts krijgt voorrang.
Zoals gezegd liggen we hier op een prachtig plekje in een leuk stadje. We worden wanneer we aan boord zijn vaak aangesproken. Door Nederlanders èn door buitenlanders. En werkelijk iedereen vraagt dan, aan het begin of ergens verderop in het gesprek: “hoe lang doe je er nu over, om met je boot van Sneek naar Samos te varen?”.
Hoe de mensen heten weten we meestal niet, maar dat maakt niet uit. Het waren vrijwel altijd leuke gesprekjes, soms heel kort, soms aardig lang. Zo kletsten we leuk met een jong stel uit Sexbierum dat daar pas een huis had gekocht. In het Frysk natuurlijk.
Een vader en zoon reden op hun scooters vanuit Samos-stad over het hele eiland, en vonden Pythagorio toch wel het leukst. Wij ook trouwens. Ze waren onder de indruk van onze boot en ons avontuur, en zijn op twee dagen langs gekomen voor een praatje.
Ja, veel mensen zijn onder de indruk van onze reis. Over de route, het lef, dat we het met ons tweeën doen, en natuurlijk valt de boot op tussen de witte jachten.
Een groepje van vier, dat bij een groter reisgezelschap hoorde vertelden ze, praatte in onze ogen (oren) nogal bekakt. Hidzer beantwoordde hun vragen, en opeens zei één van de dames “Anderhalf jaar! Dat zou ik niet willen hoor. Niet eens twee maanden alleen met hem op een boot”. Waarop meneer zei “nu weet ik weer waar ik sta.....”. Het klonk echt een beetje sneu.
Oh, en een overdreven dame (nou, dame....), die eerst op het terras luidruchtig zat te borrelen, maakte het wel lekker bont! Wij zaten in de kuip, en dat had ze helemaal niet door. Ze sprak onze buren van dat moment aan, een catamaran die jaren geleden in Staveren was gekocht en stukje bij beetje naar Amerika wordt gevaren. Meneer is Amerikaans, mevrouw is toen ze 1 jaar oud was naar Amerika geëmigreerd maar ze is nog steeds Nederlands. Ze hebben zelfs een Nederlandse (bemannings-)vlag in het want.
Maar goed, de terrasdame zei met luide stem dat ze de catamaran zo mooi vond. Waarop Caroline, de Nederlands-Amerikaanse mevrouw, van alles vertelde, onder andere dat wij ook Nederlands zijn. Waarop de terrasdame zei “nou, dat vind ik geen mooi schip. Zó lomp, het lijkt wel een skûtsje!”.
Maar een Deens stel uit Kolding, dat we zelfs even in de kuip uitnodigden, was daarentegen weer superenthousiast over de boot en de reis. Jammer dat ze de volgende dag weer terugvlogen naar huis, met hen hadden we wel een avond gezellig kunnen kletsen.
Oh ja, ze vertelden nog dat zij wel in de tunnel geweest waren. De 10 euro entree beloofde immers een mooie wandeling, mèt een gids. Nou, het was drie keer niks. Okee ze kregen een helm op, maar de gids maande iedereen tot opschieten en vertelde niets. Ook niet wanneer er iets gevraagd werd. Toen ik vertelde dat wij mede vanwege de aardbevingsmogelijkheid niet de tunnel ingegaan waren, schrokken ze wel. Daar hadden ze niet aan gedacht. Maar gelukkig was er niets gebeurd, en is het bij een aparte herinnering (niet de leukste) gebleven.
Ha, en we kregen een mailtje van Jochum, de allround regelneef van Stay-Okay in Heech, dat hij met vrienden had gesproken die pas terug waren van een vakantie op Samos. Ze hadden een boot uit Sneek gezien. De wereld is soms maar klein.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten