rondkijken in Pythagorio

We liggen hier dus op een prominent plekje. Tussen op 2 na allemaal witte jachten, wel allemaal van polyester. En volgens ons is er niet één in zijn thuishaven geweest. Wel 5 Australiërs, drie Engelsen, twee Duitsers, een Canadees en een stuk of wat Amerikanen. Okee, ook een paar Turkse jachten, maar dat lijken wel huurjachten.

Er komen af en toe twee veerboten aan: eentje gaat naar andere Griekse eilanden, en eentje naar de Turkse vaste wal. Maar die veerboten komen de haven niet echt in, dus we merken het slechts doordat er mensen met rolkoffers langs lopen.

Allemaal hebben ze een loopplank naar de wal, vanaf de kont van de boot, en sommige loopplanken zijn heel vernunfig. We hebben even afgekeken hoe ze dat hebben, met een elastiek in plaats van een lijn, en dat hebben wij nu ook.

Want het begint al een beetje te golven in de haven, hoewel de harde wind nog moet komen. De loopplank kunnen we nu wat boven de kade laten zweven en als we er op stappen hebben we contact met het beton. Handig, zo raakt hij niet bij elke golf keihard de kade.  

Trouwens, de aardbeving van gisteren, met zijn naschokken, hebben bij veel Nederlanders indruk gemaakt. Vandaag hadden we ook weer veel aanspraak, en ze begonnen allemaal over de bevingen. De glazen hadden staan rammelen op de tafel. Maar onze Duitse buurman, die eerlijk gezegd heel graag wil laten merken dat hij veel weet (en denkt meer te weten dan wij), vertelde dat ik die naschok  niet had kunnen voelen. Okee. Dan niet.

Pythagorio is deels op een berg gebouwd, en heeft dus veel omhooglopende straatjes. Aan asfalt doen ze hier niet, ze hebben hier vierkantige stenen in cement gelegd of de straat bekleed met langwerpige marmeren stenen. 

De Heilige Kat van Turkije, rondlopende katten, zijn hier nauwelijks. Af en toe zien we er een paar, maar gelukkig niet zo veel. Loslopende honden hebben we nog helemaal niet gezien. 

Af en toe staat er een pandje leeg. Te koop? Dat weten we niet. Op het eerste gezicht schattig, maar we hebben niet binnen gekeken.

De randen van de stoepjes hebben overal een contour van witte verf. Okee, het is met de losse hand geverfd, niet langs afplaktape, maar het ziet er wel leuk uit. 

En als het restaurantje nog niet open is en de bakker zijn brood kwijt moet, wordt dat gewoon aan de deur gehangen. Wel wat weinig brood voor een restaurant, maar het zal wel zo horen.

We hebben niet veel gedaan vandaag, behalve wat lopen, een paar keer in zee zwemmen en naar de flanerende mensen kijken. En naar de twee mannen die mensen in hun respectievelijk restaurant en bar willen loodsen.  Ze doen dat op een leuke manier, en heel knap: ze hebben supersnel door uit welk land de mensen komen. Het is bijna een theatershow, we vervelen ons totaal niet ’s avonds.

En het lawaai? Dat valt reuze mee. Het is meer geroezemoes dan luide muziek, dus we slapen gewoon met de deuren en ramen open. Overdag is het 30 graden, en ’s nachts slapen we soms wel en soms niet onder een dekbedhoes. Dat is prima vol te houden!