Afscheid van Pythagorio, nu Ormo Marathokampo

Er gebeurt altijd wel wat in de haven. Van de week zagen we dat een grote lelijke gele speedboot, die niet aan een mooringlijn lag maar op zijn eigen anker, bij vertrek niet alleen zijn eigen anker naar boven haalde maar ook die van een ander. Zonder blikken of blozen werd andermans anker in het water gedumpt en vertrokken ze.

We hebben ook Turkse buren gehad die te lang hun mooringlijn vast hielden, daarbij ook nog scheef stuurden, en ze kregen de lijn in de schroef. Geen schade aan de schroef denken we, maar de mooringlijn bleek kapotgesneden door de schroef.

Gisterochtend vertrokken onze Engelse buren, en dat ging niet helemaal goed. Waarom hij zijn dinghy in het water had gedaan (en niet op het dek had gehouden) weten we niet, maar de dinghy was vooraan de boeg vastgebonden. Dat kon ook niet anders, omdat we allemaal zij aan zij lagen met de kont naar de wal.

Toen ze vertrokken raakte de dinghy de ankerlijn van hun rechterburen. Die lagen op hun eigen ankerketting omdat ook daar de mooringlijn “vernield” was. Doordat de dinghy achter de ankerketting bleef haken, draaiden ze rechtsom (van ons af gelukkig) en raakten ze een scepter van hun Zwitserse buren. Dat kraakte behoorlijk. De Engelsman voer weer een stukje terug, gaf 100 euro aan de Zwitser en vertrok. Tja, zo kan het ook.

We hadden gisteren een plannetje bedacht. Omdat Hidzer morgen nog even naar de tandarts moet, kunnen we nog niet echt vertrekken. Maar een beetje wel, naar een haventje verderop.

Dus we keken naar de weer-apps hoe het zat met de wind. Prima. Nou, eigenlijk te weinig om te zeilen, maar dat is dan maar zo.

We reserveerden een huurauto vanaf die nieuwe haven (Ormo Marathokampo). Dat lukte ook.

Ik betaalde de havenmeester, die ons een enorme korting gaf. Waarom? Geen idee. Misschien omdat we geen stroom gebruikt hadden, misschien omdat we goed met de beide Gele Polo’s op konden schieten, misschien omdat we twee keer een mooringlijn opgeschoven waren omdat dat voor hen beter uitkwam, of misschien wel een combinatie van alles.

De Border Police, die had gezegd dat we ons moesten afmelden, was erg aardig. Zijn Engels was niet zo geweldig, maar stukken beter dan mijn Grieks. Ik moest vertellen waar we naartoe gingen en kon niet meer op de naam van het haventje komen. Hij wist het ook niet, want hij was hier pas gestationeerd. Hij woonde op Thessaloniki en was een maand thuis en dan een maand op één van de Griekse eilanden. En dan weer een maand thuis. En dan weer naar een ander eiland. Of dat leuk is? Nou, hij vond het maar zo-zo. Maar zijn zoontje van zes vond het helemaal niks.

Maar goed, hij moest weten hoe die haven heette. Hij liep naar een grote kaart van Samos die aan de muur hing en wees met zijn A-4 (met onze gegevens) ergens op het eiland. Ik pakte zijn arm en duwde het A-4tje naar de juiste plek. Want dat wist ik dan weer wel, de plek van de haven. Hij sprak de naam wel heel anders uit dan ik deed, dus dat was ook nog grappig.

En waarom we ons moesten afmelden? Voor ’t geval we niet betaald hadden. Nou ja, dan ga je toch ook niet de juiste haven vertellen? Maar goed, ik liet het betaalbewijs zien, kreeg een hand van de beste man en ging weer naar de boot.

Onderweg was ik Gele Polo 1 al tegengekomen. Ik had verteld dat we vanochtend vroeg zouden vertrekken, en of we nog afscheid konden nemen. Met een biertje of zo. Dat wilde hij wel.

Dus aan het eind van de middag kwam hij bij ons aan boord, dat was erg gezellig. Hij verstaat en spreekt meer Nederlands dan wij weten, want hij heeft een Nederlandse ex-echtgenote. Later kwam hij nog even langs en gaf ons Samos-noga, voor bij de koffie. 

We maakten gisteravond de boot weer vaarklaar (alles zeevast en zo), deden aan boord nog even mee met de muziekquiz van de Tabasco-bar, en zijn vanochtend op tijd vertrokken.

De helft van de tocht hebben we lekker kunnen zeilen, maar daarna hield de wind er bijna mee op. De motor moest er bij aan. In het zonnetje voeren we langs de mooie kust. We mijmerden over Pythagorio, dat het fijn was om weer te varen en iets nieuws te ontdekken, maar dat het ook een beetje jammer was om te vertrekken, want het was er zo leuk.

Bij de koffie hadden we een stukje sinaasappelcake van de bakker, die was weer overheerlijk!

De haven van Ormo Marathokampos bestaat eigenlijk uit twee delen. Een goed beschut deel, waar je moet betalen, en een minder beschut deel, dat met EU-geld gebouwd is (dat hebben we al vaker gezien), maar dat nu nog gratis is. We vonden een mooi plekje langszij de uitstekende zeewering. Veilig zat met weinig wind. En een mooi uitzicht op de rest van de haven en de berg.

Het is een klein dorpje, met restaurantjes, een bakker, een supermarkt, een benzinepomp, autoverhuurbedrijven, meer loslopende katten dan in Pythagorio, leuke huizen naast braakliggende stukken grond, twee stoplichten en verrassende muurschilderingen. Eén van de bewoonsters vertelde dat ze gemaakt waren door “streetartists”, en dat deze op haar huis de boot liet zien die haar schoonvader had gebouwd.

Een stukje de berg op, nog in het dorp, ligt bij de kerk een begraafplaats. Een kleine begraafplaats, met allemaal recente graven. 

Weer aan boord keken we eerst een poos naar de vele visjes in het heldere water, we zijn even gaan zwemmen en daarna belde ik het kanaal van Korinthe. Ja, inderdaad, het kanaal wordt gesloten, maar pas op 10 of 15 oktober. Niet eerder. Oh, dat is een opluchting, dat gaan we wel redden.

Oh, we hadden zomaar een muisje aan boord. In de kuip! Het moet niet gekker! Met een dweil kon Hidzer hem vangen, maar toen hij het beestje op de wal wilde zetten/gooien rende die het water in. Niet slim.... Hij kon wel zwemmen, en we hopen dat hij ergens aan wal is gekomen.

Het was stiekem wel een beetje saai hier. Rustig. Een enkele visser, geen toeristen, geen geroezemoes, geen muziek, geen aanspraak..... Maar dat is ook wel weer heerlijk!