rondje rond de baai

Onze buurman Jim, die terug kwam van zijn ankerplek (om de niet-gekomen golven te vermijden), klaagde over de kou van vannacht. Hij vond het verschrikkelijk. Wij hebben niet gemerkt dat het kouder was geweest, hoewel, in de stuurhut was het ruim 14 graden vanochtend, dus dat was wel de koudste ochtend tot nu in Griekenland. 

Na de lunch zijn we op de fiets naar de overkant van de baai gefietst. Dat was ongeveer 9 kilometer. Het was weer een interessante tocht. Het laatste gedeelte was mooi, in de bossen langs de baai, en het allerlaatste gedeelte, tot het kerkje op de punt, moesten we zelfs wandelen. Het kerkje wordt waarschijnlijk ook gebruikt voor bruiloften, want er waren ringen en bolders op de kade, er stond een koelkast buiten en er stonden palen om schaduwkleden aan te bevestigen.

Vlakbij ligt het graf van Welhelm Dörpfeld. Dat was een Duitse archeoloog die zich bezig hield met het onderzoek naar het ontstaan van Troje. Hij overleed in 1940, en ligt nu op het puntje van het schiereiland met uitzicht op onze boot. Dat kan slechter, hihi.

 

Verder was de route niet zozeer maar maar dus wel interessant. Aan het begin van de baai, tegenover ons, liggen een stuk of 20 jachten voor anker, en op de meeste jachten wordt gewoond. We verbaasden over de rommel aan boord, wat we vaak zien bij liveaboards. Maar ja, ze liggen hier gratis, en kunnen met hun rubberboot naar de wal om boodschappen, water en diesel te kopen.

Het asfalt was Grieks, en daar raken we al aardig aan gewend. Wilden we iets beter bekijken, dan was afstappen veiliger dan langzaam doorfietsen. En ook hier wordt gebeld tijdens het autorijden, wordt geen helm gedragen op brommer/scooter/motor, rijden auto’s die bij ons niet door de APK komen, en hoewel we nauwelijks een auto zonder deuk zien, hebben we gelukkig nog geen botsing meegemaakt.

Rond de baai staan een paar werven, waar soms geklust wordt en waar boten voor de winter op de wal staan. Bij eentje bleek het wat woekeren met de ruimte: de werf is tegen een kerkhofje aangebouwd. Beide kunnen niet meer uitbreiden.....

We hebben de voetbalwedstrijd Nederland-Qatar bekeken (we hebben nog een heleboel gigabytes over deze maand), en in de pauze, toen we met Oerbeppe belden, hoorden we dat ze volgend jaar een heel elftal aan achterkleinkindertjes heeft. Gerrit en Sabine krijgen ook een kleintje. Mooi nieuws!

klussen en uit eten

Het was een superzonnige dag vandaag, heerlijk warm! Ik heb weer een wasje gedaan, die lekker snel droogde, en Hidzer heeft een mooie verhoginkje gemaakt boven het dashboard. Dat is handig voor het kijken naar het journaal op de laptop, handig om wanneer we binnen sturen naar de navigatie te kijken zonder een stijve nek te krijgen, en het is een uitbreiding van “ons kantoortje”. Lees: een handig rommelplankje, hihi.

Ondertussen heeft Hidzer Conny geholpen met het strijken van drie houten masten van twee zeilbootjes, en ben ik de supermarkt, de patisserie en de bakker gaan ontdekken. Nou, deze drie zijn redenen om hier te blijven hoor, deze winter.

De supermarkt heeft twee verdiepingen en een ruime sortering. De bakker verkoopt vers brood zoals verwacht, en de patisserie verkoopt zelfgemaakte gevaarlijk lekkere traktaties. Ik heb voor vandaag twee verpakte koekjes gekozen. Nou koekjes, ik weet niet meer hoe het heet, maar het zijn een soort groot uitgevallen bonbons. Een stevige crème met chocola er om heen. Lekker, maar we stonden niet direct in de startblokken om nieuwe te halen.

We hebben nog een laagje kit gesmeerd op de kozijntjes. Het kan vast geen kwaad, en de kit droogt anders toch uit. 

Aan het eind van de middag wandelden we naar Marloes en Ken. Ze wonen een deel van het jaar in hun redelijk nieuwe, pas gekochte appartement, een deel van het jaar in Engeland en Brussel, en ook nog op hun zeiljacht, dat nu op de wal staat.

Het was erg gezellig, we dronken een wijntje en zijn blijven eten. Heerlijk! 

BBQ

Het was een rustige nacht. Geen wind en geen golven. Vanochtend bij het opstaan was het 16,5 graden binnen, dus dat is prima te doen. De waxinelichtjes in het stoofje staken we wel even aan, en het was in no-time tegen de 20 graden. Heerlijk!

Het sanitair in het gebouw van Scorpios is best goed. Niet luxe, maar goed genoeg voor ons. De douche geeft een flinke straal heet water, dat voelde wel als luxe hoor. Wie de inrichting bedacht heeft weet ik niet, maar het is wel grappig. Als vloer hebben we groenige tegels, aan de wand witte met op sommige een randje paars-groen, en er is een raampje. De achterburen kunnen als ze willen vanaf hun balkon naar binnen kijken.

Maar goed, het douchet lekker en ik heb er ook al twee wasjes kunnen doen vanochtend. Alles droogde supersnel, door een lekker windje, een zonnetje en twintig graden. Zo mag het wel blijven deze winter!

Tegen 13:00 uur, we zaten net aan onze lunch, kregen we een berichtje van Conny: “the fire is on”. Er kwam een mevrouw de steiger op, die ons uitnodigde voor de wekelijkse barbecue. Wat bleek: elke zondag, meestal tegen twaalven, wordt de bbq op het terras aangestoken, en je bent welkom met je eigen eten en drinken. Leuk!

We zijn weliswaar zonder eten, maar wel met drinken, naar het terras gegaan, en het werd met zijn achten een gezellige middag. Marloes, de mevrouw die ons uitgenodigd had, vertelde dat ze dinsdagochtend vroeg met het vliegtuig vertrokken, en vroeg of we hagelslag wilden. Oh, ja, lekker! We spraken af dat we dat morgen gaan halen.

En de golven? Die kwamen niet, zoals Conny als had voorspeld. Geen wind, geen golven. Prima!

eerste dag aan de steiger

Gisteravond, in het donker, bleek dat de boulevard niet supergoed verlicht was. Af en toe een lantaarnpaal, en af en toe een lichtje in een restaurant. De meeste restaurants en winkels zijn in het winterseizoen gesloten, maar er is nog genoeg open.

Na de koffie (met nog een stuk zelfgebakken Portokalopita) zijn we op de fiets gestapt. We hadden meerdere mensen horen praten over de Lidl, ongeveer 16 kilometer verderop, dus dat was een leuk doel.

De lange asfaltweg was een echte Griekse asfaltweg: af en toe breed, af en toe smal, het asfalt was niet overal even goed (in het donker gaan we hier maar niet fietsen!), soms konden we over een stuk fietspad, maar het allergriekst is toch wel dat alle automobilisten heel voorzichtig rijden in de buurt van fietsers. Heel fijn!

We hadden steeds een mooi uitzicht op de baai, en merkten dat er door de wind uit ZuidOost al gauw wat golven kwamen. Dat is ook een dingetje op onze steiger, hoorden we. Wanneer de wind uit NoordOost komt, bouwen de golven zich blijkbaar snel op. Dan dansen de boten in een ander ritme dan de steiger, en dat kan ongemakkelijk en zelfs gevaarlijk zijn. Wanneer de weersverwachtingen niet best zijn moeten we daarom verkassen naar een ankerplek verderop in de baai. Okee, dat zullen we deze winter vast wel een keer meemaken, we wachten af.

De Lidl viel ons wat tegen. We hebben een paar dingetjes gekocht, maar houden we het in ’t vervolg gewoon bij de supermarkt in “ons” dorp.

Terug aan boord bleek dat twee Engelse jachten (Rob & July, en Jim) vertrokken waren naar een plek dat beter beschut was tegen de verwachte NoordOoster. Tenmiste, zij verwachtten dat er twee dagen lang een matige wind zou komen, met de bijbehorende golven. De Duitse catamaran met Harold en Dagmar vertrok ook, omdat de hond dan niet over de loopplank kon lopen.

De drie anderen: Robert, Paul & Tracy en wij, overlegden en besloten te blijven. Conny had al gezegd dat er nauwelijks wind zou komen en dat we gerust konden blijven liggen. Het is een mooie test, of we hier echt wel een winter willen blijven.

We hebben twee loopplanken, en hebben nu de langste gemonteerd. Dan kunnen we iets verder van de wal af blijven liggen. En we besloten ons vaarklaar te maken, voor het geval dat. Dus geen spullen op het aanrecht, de navigatielaptop klaar voor gebruik, en verrekijker en oortjes bij de hand. Dat doen we ook altijd wanneer we voor anker liggen en er wind opsteekt, en voelt altijd goed. 

naar Nydri

Het was een heerlijk zonnige dag vandaag. Ons vertrek van Meganisi. Een beetje jammer, dat wel, maar we waren ook best nieuwsgierig naar het eiland Lefkada en het dorp Nydri, waar we een paar maanden zullen blijven. Ik nam afscheid van bakker Panos, kregen goede wensen mee van een meneer die vaker langs liep en die ons altijd vrolijk groette, (tenminste, wij denken dat het goede wensen waren), en werden uitbundig uitgezwaaid door Ina.

Toen we goed en wel van het eiland vertrokken waren, zagen we achter ons nog de eilanden Ithaka en Kefalonia.

Met Conny, de supervriendelijke eigenaar (of beheerder?) van de Scorpios-steiger, hadden we afgesproken dat we tegen elf uur zouden komen. We voeren langs de eilanden Skorpios en Skorpidhi, die van de erfgenamen van Aristoteles Onassis zijn. Er werd flink gebouwd, of dat wel ten goede komt aan het eiland weten we niet.

En verderop, op het kleine eiland Madhouri, heel dicht bij Nydri, staat de grote villa van de erfgenamen van een andere Aristoteles. Aristoteles Vallaoritis in dit geval, de componist van het Griekse volkslied.

We hebben nog even gezwaaid naar de niet-aanwezige rijke erfgenamen op alle drie de eilanden, maar dat is niemand opgevallen.

Conny wees ons een mooi plekje op de steiger. De enige plek die over was. Er liggen nu 4 Engelse jachten, een Duitser en wij. Tussen twee jachten in is steeds een lege plek, dus we hebben ruimte om te dansen in de golven en daarbij ook nog wat privacy. Wat. Niet zo heel veel, maar dat wisten we vantevoren.

Robert, van een Fisher 46, nodigde ons direct uit om zijn schip te bekijken. We hebben ook al kennisgemaakt met een vier anderen, dus dat gaat wel lekker snel hier.

Vanmiddag hebben we een beetje rondgewandeld, wat dingen opgeruimd, en ik heb een afspraak bij de kapper gemaakt. Ze zit op ongeveer 130 meter afstand, dus dat is zelfs in het donker (met een zaklantaarn) goed te doen. Want de afspraak was om half zeven vanavond, en toen was het hier al hartstikke donker.

Ik zie er weer als mezelf uit nu, hihi. De laatste keer dat ik naar de kapper was geweest was ergens in augustus, dus het was echt nodig. De kapster vertelde me dat de doe-het-zelf-wasserette gesloten was, dat vonden zelfs veel vaste inwoners van Nydri minder leuk. Er is een mevrouw, vlakbij de kapster: “hier naast me is een nog-niet-afgemaakt-gebouw (dat hebben we vaker gehoord), en in het pand daarnaast woont een aardige mevrouw die een wasserette aan huis heeft”. Okee, daar kunnen we altijd nog naar toe.

laatste dag op Meganisi

In de late nacht voelden we wat golven, maar vanochtend was het weer bladstil en scheen de zon. Nou, dat verveelt niet hoor.

We kregen al vroeg een telefoontje: Marit en Hidde wilden even met Pake en Beppe praten. Ha, hier kunnen we ook wel gemakkelijk aan wennen!

Evenals aan de zeer geslaagde Portokalopita, maar dat is misschien minder goed voor ons.

De weermannen voorspelden flinke wind uit NoordNoordWest, dus dat zou rechtstreeks de baai in waaien. We zijn daarom naar “ons” oude plekje, bij Mr Bean gegaan. Mede ook omdat we vermoedden dat het anker en de ankerketting redelijk modderig zou zijn.

Nou, dat was ook zo. Kilo’s modder kwamen mee omhoog. Ik kreeg niet alles schoongespoeld tijdens het binnendraaien van de ketting (bijna 40 meter), en door de wind moest ik toch een beetje opschieten. Toen we bij Mr Bean aan de kade lagen hebben we het anker nogmaals laten zakken en de dekwaspomp weer aangezet. De ketting en het anker zijn nu schoon de ankerbak in gekomen, maar daar zal nog wel wat modder in liggen. Nou, dan gaan we daar in Nydri wel mee aan de slag.

Van de voorspelde wind en de verwachte golven merkten we wel wat, maar we lagen op dit plekje aan de kade gunstiger dan op ons ankerplekje.

Ina, van de Elley Grey, kwam even buurten. We nodigden haar even binnen, en ze was erg enthousiast over onze boot. Ze vertelde zonder ophouden, tot Svetlana haar belde. Jammer, want het is een leuke vrouw met een interessant verhaal.

over regen, taart en duiken naar een telefoon

Vanmiddag zou het regenen en hard waaien, was de voorspelling. Dus vanochtend zijn we nog even lekker gaan wandelen, in de zon. Wel met de paraplu mee, die was af entoe toch even nodig. We liepen naar de oude begraafplaats van Katomeri, op de berg. Hier ligt iedereen heel knus tegen elkaar aan: allemaal met de voeten naar het oosten, maar zo dicht bij elkaar dat je soms op een graf moet stappen om er langs te komen.

Op meerdere graven zagen we een soort deurkloppers. We weten niet waarvoor ze dienen, en hebben ook maar niet geklopt. Stel je voor dat er gereageerd wordt.....

Weer in Vathi kwamen we door een soort achterbuurtstraatje. Het had wel wat, maar we werden er niet vrolijk van.

De buien barstten los toen we goed en wel aan boord waren, dus dat was goed getimed. In de supermarkt (die ook wel een winkel van Sinkel lijkt) had ik fillodeeg en sinaasappels gekocht. De patisserie verkoopt geen Portokalopita meer omdat er geen toeristen zijn, en wij vinden dat juist zo lekker.

Het internet vertelde me wat ik moest doen. Aangezien we geen bakvorm van 20 bij 30 cm aan boord hadden heb ik het deeg verdeeld over een grote en een kleine springvorm, dat ging prima. En vanavond bij de koffie hebben we natuurlijk al een stukje geproefd. Heerlijk! Een blijvertje, dit recept!

Dat had Hidzer wel verdiend, wat lekkers, want hij heeft vanmiddag Andy helpen zoeken naar zijn telefoon. Andy zat op een zitje in de hoek van hun kuip te lezen en zijn telefoon viel uit zijn broekzak in het water. Dat was al een keer eerder gebeurd had hij zondag verteld.....

Beide mannen hebben een poos gezocht, maar helaas geen telefoon gevonden. Het water was niet helder door de wind waardoor ze slechts een centimeter of 10 konden zien. En wanneer ze de bodem aftastten werd het water zanderig, dat schoot al helemaal niet op. Na een half uur zijn ze gestopt, want ze werden ook wel wat koud.

Hidzer kreeg een paar blikken bier als dankjewelletje.

Vanavond kwam er wat meer wind, regende het af en toe, en kwam er een flinke onweersbui over. Ach, daar wennen we al aan. Het is niet meer bijzonder, dat onweer. We zagen wat flitsen, hoorden donder, maar veel wind kwam niet uit de bui.

van alles wat

Vannacht was het best rustig, het viel ons erg mee. Af en toe was het zelfs bladstil. Maar we hebben ook onweer gehoord, dus het was een van-alles-wat-nachtje. Met veel regen, dat weer wel.

Vanochtend stond het water best laag, vijftig centimer beneden de kade. Waar blijft al dat water toch? Het lijkt wel of hier een soort van eb en vloed heerst, maar dat is het niet. Het schijnt echt door de wind te komen.

Door onze natte kleding en de vele regen was het de koudste nacht sinds tijden voor ons: 14,6 graden in de stuurhut vanochtend, en op de patrijspoortjes zat nogal wat condens aan de binnenkant. Maar ach, een doekje over de patrijspoortjes, een olielampje aan en ons waxinelichtjes-stoofje, en het was zomaar weer behaaglijk.

De elektriciteitspaal, die we met zijn drieën een beetje om de beurt gebruiken, heeft kuren. Slechts één aansluiting werkt. Zowel onze splitter als die van Andy doen het prima, daar ligt het niet aan. Dus soms gaan we met twee boten op de paal, soms gebruikt eentje “alle” stroom. Dat gaat super, we zijn alledrie erg makkelijk.

Maar af en toe was er geen elektriciteit. Waarom? Geen idee. De zekering zat er nog gewoon in. En de oplossing? Nou, soms even de zekering uit- en aanschakelen. Maar dat werkte niet altijd. Een andere oplossing was de stekker er uit doen en er weer in. Soms werkte dat ook niet. Dus de derde oplossing was de ene splitter er uit en de andere er in. Het is een grappige Griekse paal dus.

Hidzer twijfelde op een gegeven moment over onze stekkers, door een opmerking van Andy over de polen. Zit de juiste draad op de juiste pool? Een uurtje pielen met alle stekkers deed blijken dat alle blauwe draden braaf op de min-pool zaten, en de bruine draden op de plus-pool. Pfoe, dus daar lag het ook niet aan. Fijn!

Na het beeldbellen met Burgum, waar een hoogzwangere Maaike met Welmoed op visite was bij Oerpake en Oerbeppe, en waar Klaas ook aan de koffie zat, heeft Hidzer mij de mast in gehesen. De radarreflector zat niet meer verbonden aan de verstaging en wiebelde wat heen en weer. Dat is niet lekker in de wind, dus er moest even een harpje en een karabijnhaakje aan.

Even.... Ik vind het nog steeds niet leuk, zo hoog in de mast, en dan ook nog helemaal aan de zijkant. Lekker vasthouden kan niet, en mijn ene voet begon me toch te trillen! Ach, eenmaal veilig weer op de grond was de spanning gauw verdwenen en was ik weer erg blij dat het gelukt was. Nou ja, nu maar hopen dat ik de harpsluiting stevig genoeg aangedraaid heb met de schroevendraaier. We wachten af. Anders moet ik weer omhoog.....

Nadat we weer een flinke bui hebben gehad zijn we gaan wandelen naar Yanni, in het dorpje Katomeri hier vlakbij. Hij wordt ook wel Chinese Yanni genoemd omdat hij zo goed als alles verkoopt. De etalage beloofde al een groot assortiment, en onze verwachtingen werden binnen zelfs nog overtroffen. Elektronische muggenmeppers, verfrollers, batterijen, toiletborstels, barbecues, snoertjes, pannen, schroeven, raamdecoraties, je kunt het niet verzinnen of het was hier te koop. Zelfs kerstverlichting, van die rood-blauw-groene die knippert. De kerstmannen die her en der stonden waren waarschijnlijk ook te koop. En een mevrouw die laarzen wilde hebben voor haar man, moest even een minuutje wachten want ze werden uit een magazijn gehaald. Dus daar staat nog veel meer dan in de winkel past. Super!

Vanavond hebben we de speciale Griekse Nescafé voor Frappé geprobeerd. Best lekker, maar ik wil er de volgende keer graag wel lobbige gezoete slagroom op. Het is grappig om te maken: wat koffiepoeder met wat suiker en water schudden tot het niet meer uit je glas valt, dan eventueel koffiemelk er bij en aanlengen met nog wat water. Officieel moeten er ijsklontjes in, maar die hebben we niet. De rietjes van de kleinkinderen komen nu weer van pas!

Over kleinkinderen gesproken: in Hilversum vormen ze al een heuse keukenbrigade. Zó leuk!

harde wind en het regende Griekse pijpenstelen

Tegen elf uur gisterochtend stopte er een witte auto bij ons en de chauffeur toeterde en wenkte. Hidzer ging er op af en de Griekse meneer vertelde dat er slecht weer kwam over 2 tot 3 uren, met wind van 5 tot 6 Beaufort. We moesten anders gaan liggen, niet alongside maar op ons anker met de kont naar de wal. Stern-to heet dat.

Hidzer heeft hem bedankt en we besloten unaniem en snel dat we zijn advies zouden opvolgen. Natuurlijk ging het regenen tijdens de manoeuvre, maar verder ging alles prima. We hadden de lijnen op de wal laten liggen, en de beide buren (Elley Grey en Captain Svetlana) gooiden ze naar ons toe zodat we even later weliswaar anders, maar weer goed lagen.

Vael, van de Elley Grey, nodigde ons uit voor de lunch om drie uur. Leuk!

En het was enorm gezellig! We hadden zelfgebakken boterkoek meegenomen (want de Portokalopito wordt bij gebrek aan toeristen niet meer gebakken en we vinden de baklava van de patisserie niet zo lekker), bekeken het grote schip van Vael en Ina, kregen warme rode wijn (een soort Glühwein) en al gauw kwamen ook Andy en Svetlana, de andere buren.

Ina had niet een gewone lunch gemaakt, welnee, het was een compleet diner! Dat is meer een Russische gewoonte, om ’s avonds minder te eten dan ’s middags. Nou, wij smulden van gepofte aardappelen, vlees met tomatengarnituur en salade, en kregen een gepofte appel toe.

Met zijn zessen hadden we het erg gezellig en we bleven kletsen. Helaas hebben we geen echt leuke foto kunnen maken, dat zou nog, maar tegen vijf uur kwam een flinke onweersbui met enorm harde wind. Aan boord van de Elley Grey hoorden we het haast niet, maar het was echt noodweer.

Met zijn zessen hadden we het erg gezellig en we bleven kletsen, tot tegen vijf uur een flinke onweersbui kwam met enorm harde wind. Aan boord van de Elley Grey hoorden we het haast niet, maar het was echt noodweer.

Halsoverkop gingen we alle vier van boord (via een enge lange steile loopplank), en op alle drie de boten werd alles beter stormvast gemaakt dan het al was. Want de voorspellingen waren wind uit Zuid tot ZuidOost, maar nu kwam de wind uit NoordWest, recht de baai in dus, en daarom moest alles nogmaals gecheckt en aangetrokken worden.

Ons anker hield prima, maar het was wel even spannend gisteravond. Want hoe lang zou het duren, hoe erg zou het worden, zouden we goed blijven liggen? De wind draaide af en toe, het donderde en bliksemde als een malle en de regende pijpenstelen, of als ze hier zeggen: het regende stoelpoten! Nou, zo klonk het ook hoor!

En heel apart: zonder golven of deining steeg en daalde het water. Echt, elke vier minuten ongeveer zagen we verschil. Steeds een centimeter of dertig. En als het water hoog stond, dan raakte de kade onder water. Dat konden we goed zien in ’t licht van de lantaarnpaal. Dus bij deze nogmaals dank aan de lieve Griekse meneer die ons waarschuwde.

We hebben trouwens goed geslapen, werden heel af en toe wakker van de wind of het onweer, maar alles was okee. En vanochtend hadden we zelfs een kwartier zon! En daarna weer veel regen, geen stoelpoten deze keer maar “gewone druppen”.

Tussen de middag hadden we een “weeroverleg” met de buren. Vael had gezien dat er vannacht windstoten tot 30 knopen zouden komen, Andy opperde om voor een nacht naar Nydri te varen, Svetlana kon evenals ons niets vinden over zulke heftige windstoten, en een Engels stel dat in de baai Abelaki ligt en vaak even langs komt, had dergelijke harde wind ook niet op de apps gezien.

We besloten om te blijven. We hebben vanmiddag de lange loopplank gemonteerd, zodat we iets verder van de wal af kunnen liggen. En nu, omdat we vanavond toch niet meer de wal op gaan, hebben we de loopplank omhoog getrokken, en de boot met de ankerketting iets verder van de wal af, dus we liggen veilig. 

begraafplaats bij Katomeri

Ook vandaag hebben we van alles gehad: wolken, een buitje, en uren zon. We hebben weer lekker gewandeld. Langs een speeltuin ver buiten het dorp Katomeri, en langs een begraafplaats daar redelijk dichtbij.

Het is best interessant, vinden wij, om even op een begraafplaats te kijken. Alle graven lagen met de “voeten” naar het oosten. Ook hier veel witte stenen, met fotootjes. De graven zijn heel divers: met grote stenen, met kruisen, voor meerdere familieleden of juist voor een iemand alleen, met verse bloemen maar er waren ook “bakken” waarin het grind overwoekerd was met onkruid.

 

Een heel bijzondere was een graf waar een soort partytent overheen stond. Snuisterijen en een kleedje bleven zodoende mooi droog en waaiden niet weg. 

Maar het meest bijzondere waren toch wel de twee decoratieve reddingsboeien die opgehangen waren, met de tekst “Welcome Board”. 

Stenen

De dag begon weer bewolkt. Bewolkt betekent nog steeds dat de deur van de stuurhut openstaat en dat we in korte broek en shirtje lopen. En gelukkig kwam de zon ook nog lekker lang te voorschijn. Vanmiddag wandelden we langs weer een nieuwe route, en die stond toevallig in het teken van stenen.

Eerst kwamen we langs een muur in wording. Drie mannen waren er mee bezig. Een aparte klus want het lijkt op mozaïeken met rots. Heel veel muren worden op deze manier gebouw. Muren van huizen, muren als erfafscheiding, en muurtjes in olijfboomgaarden.

Eén van de mannen was aan de buitenkant van een erfafscheiding aan het mozaïeken, een andere man aan de binnenkant, en een derde leverde cement en stukken rots aan. Het blijkt geen keiharde rots te zijn, de mannen konden er redelijk gemakkelijk stukjes af hakken. De stukjes werden gebruikt om de ruimte tussen de muurtjes op te vullen, zodat het een dikke muur van een centimeter of vijftig wordt. Het kost behoorlijk wat tijd, maar het zijn wel mooie muren hoor!

Even verderop wordt ergens in de toekomst een huis gebouwd. De fundamenten zijn al klaar, en de stukken rots om de muren van te bouwen liggen te wachten op vakmannen. 

Aan bijna het einde van onze wandeling, toen we op een anderhalve kilometer van Vathi waren, zagen we hele aparte rotsen. Van een afstand leek het alsof er veel koeienpoepen op een grijze rots lagen. Maar dichterbij gekomen, leek het alsof er cement gegoten was over balvormige stukken rots, maar het was één en al rots. Van verschillende materialen dus. We zijn er op geklommen en hebben geprobeerd om er een stuk af te halen, maar het was te hard. Heel apart dus. Vonden wij. 

visite nu en in de toekomst

Het is de hele dag bewolkt geweest. We liggen hier wel met mooi uitzicht op Lefkada, maar soms waren de bergen van het eiland maar moeilijk te zien.

Onze bakker Panos toverde, toen ik brood kocht vanochtend, zomaar een fles wijn van onder de toonbank vandaan en vroeg of we ’t leuk vonden dat we dat bij ons aan boord zouden drinken. Nou, gezellig!

We spraken af om drie uur en hebben een paar uurtjes heel gezellig gekletst. Onder het genot van zijn wijn en onze hapjes. We hebben een heleboel geleerd over Meganisi, Griekse gebruiken en gewoontes en nog veel meer, en de middag vloog om.

En vanavond kregen we een super bericht: Anneke, Jan, Marit en Hidde komen ons eind januari opzoeken. We duimen voor mooi weer, die 10 dagen (!) en gaan een auto huren waar we met zijn allen in passen. Het duurt helaas nog twee maanden, maar we hebben er al enorm veel zin in!

Poetsdag

Vandaag was het poetsdag. De buitenboel kreeg een goede beurt. De zon scheen, het was heerlijk warm (korte broek en hemdje), het was bladstil, dus het was geen straf. In ruim vier uren tijd hebben we het dek geschrobt met fris water, de stuurhut en de gangboorden en de kuip gepoetst met St Mark (dat ruikt zo heerlijk niet-nautisch naar een dennenbos), en de ramen gewassen.

Daarna zijn we nog een rondje van ongeveer anderhalf uur gaan lopen. In het dorpje Katomeri waren we al vaker langs de Winkel van Sinkel gelopen, waar werkelijk alles te koop is. Van naaimachine tot olielamp, van Chinese lamp tot lenspomp, van wasteil tot borstel, van radio tot zaklamp, van theepot tot gaslamp, van wasknijper tot mattenklopper. Echt van alles dus.

We zijn hier tot nu toe steeds ’s middags geweest, en dan heeft de beste man zijn messimeri, dat is de Griekse siësta. Er komt een dag dat we de winkel echt gaan bezoeken, ik verheug me er nu al op!

Regen en zon

Twee treurwilgen op het plein naast ons werden gesnoeid vanochtend. In drie uur tijd maakten zes mannen korte metten met lange takken. Nou, eerlijk: wij vonden de Man Met De Zaag de enige harde werker. Hij stapte in een bakje van een hoogwerker op een autootje en zaagde de ongewenste takken er af. En later maakte hij van de gevallen takken redelijk hapklare brokken.

Verder was er een man op witte sneakers, in nette spijkerbroek met bodywarmer, die wat heen en weer liep en her en der wat wees, dus dat is misschien de veiligheids-bewaker. Denken we. Er waren twee opzichters bij, waarvan eentje de hoogwerker bediende, en de ander haalde koffie en wees ook takken aan.

En er waren twee mannen met handschoenen aan, die de takken in een pickup gooiden.

Omdat we niks beters te doen hadden hebben we deze activiteit bekeken en stiekem becommentarieerd. Maar: het resultaat is goed, want de bomen staan er weer netjes gekortwiekt bij en het plein is geveegd.

Tegen elf uur begon het zoals voorspeld te regenen, maar ergens in de middag scheen de zon al weer. En die was niet voorspeld voor vandaag, dus dat was een kadootje.

De was hing te drogen onder de bimini, want we vertrouwden de wolken toch niet helemaal.

Toen de lucht weer wat blauw, dus minder bewolkt, werd, wij gingen wandelen naar en langs de baai Kapali. Dat is de baai ten oosten van ons. Een heerlijke wandeling, eerst langs de zee en daarna voor de helft langs de baai. Een prachtige baai. Dat vinden rijke mensen blijkbaar ook, want er staan me toch grote huizen!

Echt wel mooie hoor, en een paar zijn nog niet eens af, zo nieuw. Maar eigenlijk is het jammer van de baai. En jammer voor Meganisi, want het lieve Griekse karakter verdwijnt hierdoor. Hoge muren met degelijke hekken ontnemen ons wandelaars zicht op bomen.

Maar vanaf de weg boven op de berg kun je soms weer op het “erf” kijken, dus de bewoners hebben niet altijd even veel privacy.

Wij maakten een foto vanaf een nog-niet-afgebouwd-huis. We stonden op de oprijlaan (die was niet afgesloten), boven wat volgens ons een zwembad moet worden, met uitzicht op onze baai. De boot is net niet te zien, slechts de mast, helemaal links in het hoekje.

Het bevalt ons hier goed, we blijven nog een poosje!

weer heerlijk wandelen

Gisteravond merkten we dat de walstroom niet meer actief was. Hidzer liep naar het kastje toe waar we de stekker in gestopt hadden, en daar stonden de visser en een andere man, waarschijnlijk van de koffie-bar daar vlak bij.

De koffie-man was bozig, hij had waarschijnlijk de stekker er uit gehaald. De visser trok wat verontschuldigend met zijn schouders richting Hidzer. Er werd van alles gezegd in het Grieks, maar ja, wat?

We weten dat de visser het goed vond dat we elektriciteit uit het kastje haalden, maar dat hij overruled werd door de koffie-man.  De koffie-man had beter aan ons een vergoeding kunnen vragen, want nu besloten we te gaan verhuizen naar de enige paal waarvan 1 stopcontact het doet.

Dit plekje is iets rumoeriger omdat de weg dichterbij loopt, maar ach, het is eenrichtingsverkeer dus het valt wel mee. En zo gauw het donker is (al voor zessen) rijdt er niets meer. We hebben wel een mooier uitzicht op de uitgang van de haven, maar zijn verder van Mr Bean verwijderd, dat is weer jammer.

Hidzer heeft van zijn voorraadje eurostekkers een euro-met-splitter gemaakt, zodat, als er nog een ander jacht komt, we met twee boten tegelijk van de stroompaal gebruik kunnen maken.

Aan onze bakker Panos heb ik een visitekaartje gegeven, zodat hij kan zien wat we doen en waar we zijn. Nou, hij is direct gaan lezen, want toen we na de koffie gingen wandelen hoorden we de telefoon piepen: Whatsapp berichtjes!

We wandelden naar het westen van het eiland, een rondwandeling van een kilometer of 19. Eerst over de bergen, soms langs een huis of een boomgaard, maar verder door rustig Meganisi. 

De route leidde naar het water met uitzicht op Lefkada, waar we picknickten.  Op dit plekje is de afstand naar Lefkada het kleinst: ongeveer een kilometer.

Via de kust liepen we langs de aanlegplek van de veerboot, die drie keer per dag komt en gaat, en daar zagen we onze bakker Panos staan. Waarschijnlijk kreeg hij voorraad voor zijn bakkerij vanaf Lefkas. Verderop, toen hij ons inhaalde, bood hij ons een lift aan. Lief! Maar we zijn verder gaan lopen want het ging prima en het was prachtig weer.

De wegen waarop we liepen waren bijna overal geasfalteerd, soms nieuw en glad, soms wat hobbelig. En er waren onverharde stukken bij, die overgingen in beton en dan weer in asfalt. Maar het was erg rustig. Toen de veerboot aankwam was het even druk: iets van 15 auto’s haalden ons in, maar verder hebben we slechts koeien op de weg gezien. In totaal 15, waarvan 2 solo-koeien en een paar groepjes van maximaal 5.

rustige zondag

Ook vandaag hadden we prima weer. Hoewel het grotendeels bewolkt was bleef het gelukkig droog en we lagen fijn in de luwte. Koud was het niet, we hebben zelfs in een hemdje een eind gewandeld langs drie baaien.

Mooi hoor, die baaien. In alle drie kun je redelijk beschut liggen. Niet zo beschut als in onze baai, maar toch wel redelijk. In eentje hadden we al een nacht gelegen, in de andere twee is het mooi ankeren. Maar voor vers brood moet je dan wel met je rubberboot naar de wal en een eind lopen.

We hadden steeds mooie uitzichten op de vaste wal, en soms lag er een eilandje of eiland tussen. Maar eerlijk: de Griekse wolken kunnen niet op tegen de Nederlandse!

Trouwens, in de eerste lag een gestrand zeiljacht op een strandje. Het leek of het nog niet zo lang geleden gebeurd was, maar het zag er niet best uit. We waren te ver weg om er een foto van te maken, maar het was best een groot schip, en geen oude. Jammer hoor.

Ook niet best, helemaal niet, was de explosie in Istanboel. Gek is het toch, dat als je er een keer geweest bent, dat het dan veel dichterbij lijkt! Niet dat wij in deze winkelstraat zijn geweest, toen we ons wilden inklaren, en het is intussen al bijna 3,5 maanden geleden, maar toch voelt het dichtbij. Hemelsbreed is het trouwens 750 kilometer bij ons vandaan. Is dat dichtbij of is het ver weg? Zeg het maar.

We zien hier redelijk vaak mensen lopen met een kralenketting in hun hand. Lang dachten we dat het een soort bidketting was, om een aantal gebeden op te zeggen. Maar het zit anders. Ja, vroeger, nog voor de jaartelling, werden de kettingen, die Komboloi heten, gebruikt door streng gelovige monniken. Ze gebruikten het als een soort telraam omdat ze heel vaak hun gebeden moesten opzeggen en ze vaak de tel kwijtraakten.

Nu wordt het niet meer met religieuze bedoelingen gebruikt, maar is het een traditie geworden. Een soort vrijetijdsbesteding. Door het zwieren van de ketting, waardoor de kralen geluid maken, laten de mensen hun zorgen en stress los. Leuk idee! Er wordt gezegd “gooi je horloge weg en koop een komboloi”.

Mannen, vrouwen, jong en oud, we zien veel mensen met een Komboloi. Het hoort 23 kralen te hebben, want dat is een Grieks geluksgetal. De kralen zijn oorspronkelijk van natuurlijke materialen als amber (lekker duur!), been of pitten omdat die lekker in de hand liggen en vooral ook omdat die mooi geluid maken. Nu we dit weten, horen we ook vaker het geklik van de kralen. En dat klinkt best gezellig!