Naar Agio Isídoros

We zijn gisteren op de motor over een vlakke zee naar de baai Isidoros gevaren. Een beetje NoordNoordWest, ongeveer 55 kilometer. De eerste kilometers deed de boot nogal vreemd. Het voelde alsof we geen roer hadden. We slingerden als een malle. Dat kwam niet door het ontbreken van een roer of door een mankement aan de boot, nee, de stroming was hier heel bijzonder.

Waarschijnlijk had het water het lastig doordat het hier snel ondiep werd. Binnen een paar kilometer gingen wij van 3 meter naar meer dan 100 meter diepte, en later naar meer dan 850 meter diepte. Niet alleen het water was van streek, ook onze dieptemeter geloofde het wel. Die kan niet zo ver meten.

Het was rustig op het water. In de verte zagen we een vrachtschip, op AIS nog een paar schepen die we zelfs met de verrekijker niet konden zien, en verder af en toe een vissersbootje. Het was windstil. Een rustige dag tussen harde-wind-dagen in.

Een grote dolfijn zwom een poosje met ons mee. Op een meter of vier van de boot. Hij liet zijn kop niet zien, want hij sprong niet echt, maar zijn rug en vinnen waren heel duidelijk. Oh, wat weer mooi! Waarschijnlijk was hij in zijn eentje, want we hebben goed rondgekeken maar verder geen vriendje van hem gezien. Maar we hebben een leuk kwartiertje met hem gehad!

We voeren de baai Órmos Isídoros in, en legden aan in het dorpje Agios Isídoros. De steiger is bijna groter dan het dorpje. Ja, weer een degelijke steiger/kade, een EU-steiger. Aan de binnenkant liggen vissersbootjes, al of niet professioneel maar voor ons gevoel te klein voor deze zee, dus wij zijn aan de buitenkant van de betonnen kade gaan liggen. Flinke bolders, een lantaarnpaal, wat wil je nog meer?

We liggen tussen bergen. Op de ene berg wat huizen met een doodlopende weg naar een strandje, op de andere berg zien we wel een paar huizen staan maar er beweegt niet zo veel. Een stuk of tien geiten lopen heen en weer, dat horen we aan hun bellen.

Het water is weer superhelder hier. Geweldig! We kunnen de bodem op  5 meter diepte zien, en ook alle visjes. Heel veel visjes. We zijn een paar keer gaan zwemmen, het water is nog helemaal niet koud. In oktober, in de Zee van Korinthe. We voelen ons hartstikke rijk.

De afgelopen nacht heeft het heel hard gewaaid. Gestormd. Dat was voorspeld, daarom zijn we hier naartoe gevaren. We hebben gestuiterd en geschommeld, maar de wind stond gunstig voor ons en blies ons van de kade af.

Vandaag schommelden we nog wel, maar we hadden er geen last van. Òf we zijn er al aan gewend, dat klinkt logischer.

We zijn gaan fietsen en wandelen vandaag. Fietsen naar Antikyria , zo’n 2 kilometer verderop. Aan een grote baai, waar ook een bauxietfabriek staat. Gisteren zagen we de afgravingen op de berg al, en nu de grote fabriek die veel rook uitstoot.

Antikyria was gezellig druk, doordat er een Run was georganiseerd. Dat hadden we vanuit de kuip vanochtend al gezien: de renner moesten de doodlopende straat op en neer, en afhankelijk van de te lopen afstand ook nog een stukje op een berg. En dat terwijl hier geen platte wegen met mooi asfalt zijn. Petje af hoor, voor de lopers!

We hebben wat gefietst en gelopen in het stadje, zagen weer een degelijke EU steiger, en lunchten in een restaurantje aan het water. De straatjes verderop in het stadje oogden minder florissant, maar dat is overal op de wereld zo geloof ik.

In de loop van de middag zijn we gaan wandelen, naar een kerkje dat we toen we hierheen voeren op de berg zagen staan. Het was een wandeling van bijna 4 kilometer, met een hoogteverschil van ruim 120 meter. Een pittige wandeling, maar we werden beloond! Het kerkje was niet groot, maar je bent er nooit alleen. Er zijn meer dan 120 mannen om je heen!

Geschilderd van vloer tot plafond. Staande mannen, taferelen, we hadden dit nog nooit gezien. We namen de tijd om dit eens even te bekijken, en vroegen ons weer eens af waarom zo’n kerkje bedacht is. Zo hoog op de berg, met een rollator is er niet te komen, zo veel aandacht aan de versiering, niet afgesloten, geen kerkhof er bij, maar wel met een kerkklok. De verleiding om de klok te luiden was groot, maar we hebben het weerstaan!

Het kerkje, boven op de berg, staat ver van de bewoonde wereld. Er was mooi uitzicht, naar de baai van het stadje Antikyria, naar de baai van ons, maar ook naar weer een andere berg waar we in de verte ook nog een huis aan een onverharde weg zagen staan. Waarom daar? Vanwege de olijfbomen? Maar daar kun je toch niet van leven? Vol vraagtekens liepen we weer terug.

Het was al lang tijd voor een Anleger. We zagen op een live-blog dat Max Verstappen niet won in Singapore. Maar lazen ook dat een studiegenootje van mij op 23 september overleden is. Even oud als ik. We beseffen ons weer dat we het erg goed hebben. En namen er nog eentje om dat te vieren.

Een uurtje hadden we last van vliegen, maar die waren ook zomaar weer verdwenen. En vanavond, toen het donker was, merkten we dat er veel vleermuisjes om ons heen vlogen. Een onverwacht kadootje op een mooie avond!