Wandelen en verdwalen

 De wind nam pas laat gisteravond af, en toen werd het bladstil. Vanochtend hadden we dauw op het dek en dak, dat hebben we al heel lang niet meer gehad.

We ontbeten weer buiten en daarna deed ik boodschappen bij de bakker, groenteman en supermarkt. Heel relaxed, een rondje van nog geen kilometer denk ik. Her en der zaten mannen koffie te drinken op een terrasje. Dit is echt Zuid-Europa op zijn best!

Na de koffie met heerlijke Portokalopita (het sinaasappelgebak) zijn we de westelijke berg op gegaan. We wilden via een oud pad langs een oude molen naar de ruïnes van een oud dorpje (waarvandaan ze een mooi uitzicht beloofden) en dan via een andere weg terug. In het stadje ging alles nog prima.

Maar ergens voorbij de molen raakten we verdwaald. Het fotootje dat Hidzer had gemaakt van het bord met de route was niet superduidelijk, en de app Maps.me kende ons pad niet eens.

We wandelden heerlijk hoor, over smalle steile paadjes, langs oude olijfbomen en vervallen hutjes, en genoten van de mooie uitzichten. Maar het dorpje hebben we gemist. Want er zat een enorm ravijn tussen ons pad en het dorpje. En we liepen in totaal niet de beloofde 6,5 kilometer maar zeker 10 kilometer berg op en berg af.

Ergens picknickten we bij zo’n knap gestapeld muurtje. Dat is mozaïeken met zware stenen, het lijkt ons geen makkelijke klus. En even verder hadden we weer een prachtig uitzicht op de zee en de bergen.

Voldaan kwamen we aan boord, waar we lekker bijkwamen en al gauw hulp boden aan twee huur-catamarans die wilden aanleggen. De ene met twee Duitse echtparen ging prima, de andere had 8 Duitse mannen aan boord. Op zich niet erg, maar de schipper was een echte Duitse schipper. Zonder kapiteinspet trouwens. Maar het was wel een commandant, een ITA-er. Ze lagen nog niet eens goed vast of hij had al een glas wijn in zijn hand. En ondertussen de andere mannen vertellen wat ze moesten doen. Ja, een echte ITA-er. Ich Trinke Alleine.

Het was tot een uur of zes bladstil, en daarna begon het te waaien. Steeds meer. We horen nu golven klotsen en dansen wat in de lijnen. Maar ach, we liggen prima!