Naar het eiland Kefalonia in de Ionische Zee

Vanochtend twijfelden we even of we zouden vertrekken of niet. We zouden 40 mijlen gaan varen, dat is ongeveer 75 kilometer. Er zou een flinke wind staan (begin windkracht 5), vanuit NoordOost. Tot halverwege de route, dan zou er geen wind meer zijn.

Maar ja, het kan hier zomaar harder waaien dan voorspeld is, dus dat maakte ons wat onzeker. Toch zijn we gegaan, want een harde ruime wind kunnen we wel aan.

Terwijl we op het kanaal voeren zagen we een prachtige zonsopkomst.

 

Tja, en de weermannen hadden het weer eens bijna goed. Bijna. De wind was minder hard dan voorspeld, maar kwam niet van schuin achter, maar van pal achter. De eerste 20 mijlen hadden we flinke golven, die ons nogal heen en weer lieten schommelen. Het was te doen hoor, maar we moesten ons af en toe goed vasthouden, en koffie zetten was een uitdaging. Maar dat lukte ook, en we genoten in het zonnetje van koffie met ons laatste stuk Saragli.

Toen we om de bocht van de vaste wal van Griekenland waren, na het onbewoonde eiland Oxiá, hield de wind er mee op. En de flinke golven ook. In de verte zagen we af en toe een ferry en een visser.

Tijdens de twintig mijlen die we nog moesten varen om Kefalonia te bereiken was er dus bijna niets te zien. Maar we hielden ons bezig met van alles. De boot voer bijna uit zichzelf, dus we konden wat opruimen, hebben gedoucht en de afstand schatten we in door te doen alsof we vanaf huis naar Grou en weer terug voeren. Dat is enkele reis ongeveer mijl. Dus we vroegen ons af of we al in de buurt van brug van Uitwellingerga waren, of vlak bij het Starteiland, of bij Terherne en ga maar door. Soms checkten we het even op de navigatie, en dan bleek dat we het toch redelijk goed ingeschat hadden. Grappig!

Tegen vijf uur legden we aan in Sami. Het lijkt een klein beetje op Pythagorion op Samos, maar is stiekem toch minder leuk. We liggen met de kont naar de wal, op ons eigen anker. We hebben dus uitzicht op een boulevard en terrassen van restaurants. Waar er al een paar van gesloten zijn. Tja, we zijn aan het eind van het toeristenseizoen, dus dat is geen verrassing.

De havenmeester is er niet eentje die je van harte welkom heet, en dat kleurt toch direct het beeld van de haven. Ach, we liggen hier prima: de zon scheen lekker lang, er kwamen nog een paar jachten binnen, we hebben geen last van de ferry (maar vinden het wel vreemd dat hij zijn aggregaat (of andere motor)) aan laat staan, er liepen toch meer toeristen rond dan we hadden verwacht en we horen tot nu toe geen discodreun of zo. We houden het hier wel een paar dagen vol!