Laatste dag in Galaxidi

Vanochtend liepen we weer even naar de bakker en de groentenman, waar ik ook heerlijk gedroogd fruit kocht. De gedroogde papja uit Itea is bijna op, en nu hebben we ook gedroogde ananas en een bakje gemixt fruit. Smullen!

Met een bakje koffie in de kuip genoten we van de zogenaamde anker-bioscoop. Zo werd het op Samos genoemd, wanneer de ankerkettingen elkaar wat in de weg lagen. Nu zagen we een Deen die zijn anker niet recht voor zijn jacht had gelegd maar te ver naar bakboord. En een Zweed, die later kwam had zijn anker heel ver weg gelegd, maar wel recht voor zijn jacht. De Deen lag stuurboord van de Zweed, en diens anker plus ketting lag onder die van de Zweed.

Dus hij kreeg zijn anker niet omhoog. De Zweed liet zijn ketting wat vieren, de Deense schipper sprong in het water, hij dook en legde een lijn onder de Zweedse ketting door om die wat op te tillen, hij dook nog een keer met andere lijn om zijn eigen anker zijwaarts te kunnen trekken, en ja, het is hem gelukt om het anker boven te krijgen.

Daarna vertrokken de flottielje-zeilers één voor één. Goed begeleid door de medewerkers van SailingHolidays, vanaf de wal en vanaf een rubberboot. Ook dit was een leuke anker-bioscoop. Niet dat er iets geks gebeurde, maar het is leuk om het vanuit je eigen veilige kuip te bekijken.

Na de lunch gingen we naar het museum. Een klein museum, Nautisch Archeologisch, met een dame die suppoost, cassière en informatrice tegelijk was, maar helaas geen Engels sprak. Er hingen heel veel, echt heel veel schilderijen. Schepen die hier zijn gebouwd of die hier hebben geankerd zijn al of niet mooi afgebeeld. Veel documenten, als brieven, diploma’s van kapiteins, bemanningslijsten en vrachtlijsten lagen tentoongesteld, en ook alle Griekse postzegels waar schepen op staan. Dat laatste is waarschijnlijk leuk om de collectie heel uitgebreid te maken, maar wij hebben dat gauw overgeslagen.

Scheepsbenodigdheden als sextanten, peilloden en zo worden ook goed bewaard. 

Maar wij wilden graag te weten komen hoe het kwam dat juist hier in Galixidi zo’n grote vloot is ontstaan, waar ze naar toe voeren, hoe de grote huizen van de kapiteins er uitzagen, wat de schepen vervoerden en zo. Helaas zijn we daar niet achter gekomen. Veel info in ’t Engels was er niet, en ons Grieks houdt op bij “kalimera”.

Eigen schuld dus toch wel een beetje. 

We waren al vaker langs deze balustrades van de kade gelopen, en opeens zagen we dat het toch wel kunstig gemaakte versieringen waren.