Met Gurbe naar een kapelletje

We liggen zó mooi hier in de baai: de zon komt op tussen twee bergen in, dus al vroeg hebben we de zon in de kuip. Buiten ontbijten dus, dat hadden we een paar dagen niet gedaan.

Ook hier in Vathi hebben we een (banket)bakker aan de haven, dus ik kocht brood voor de picknick en Kadaifi voor bij de koffie. Dat is een soort baklava, maar dan van draadjesdeeg. Ook heerlijk, maar dat wisten we al, haha!

Om de calorieën er weer af te lopen gingen we naar het kapelletje aan het begin van onze baai. We waren er gisteren langs gevaren, en hadden ontdekt dat er een smal paadje naar toe liep. Bijna vier kilometer, dus dat was een makkie dachten we.

Het eerste stuk was ook echt een makkie. We liepen langs een oude werf, waar vroeger op een eenvoudige manier de vissersbootjes de helling op gesleept werden. 

En even verder, bij een olijfboomgaard, zagen we bij negen van de tien bomen een stoel staan. Maar waarom? Pake stapt toch zeker niet op zo'n stoel om aan de takken te schudden? Er was niemand in de buurt om het te vragen, dat was wel jammer. 

Nou, het was best een spannend paadje. Ik moest een paar keer aan Gurbe Douwstra denken, met zijn Cliffs of Moher. Vooral aan het laatste couplet:

Op dat paad, smel en glysterich, mei de see sa tichtby

Fûn syn foet gjin hâldfest, en in weach naam him mei

Okee, ons pad was niet glad, maar wel smal en direct daarnaast een afgrond naar de zee. Af en toe moesten we echt even klauteren, maar dat is ook wel weer erg leuk. Het grootste gedeelte was goed beloopbaar hoor, dus zonder valpartijen bereikten we de kleine witte kapel. Helaas was de deur op slot, en helaas was er geen ander pad terug naar de boot.

Dus na een lekkere picknick aan zee gingen we langs hetzelfde pad weer terug. En het leek alsof het een heel ander pad was: lang niet zo eng! We liepen vlotjes langs de zee, klauterden rots op en rots af en waren voor ons gevoel supersnel weer terug bij de haven van Vathi. In werkelijkheid hadden we er in totaal ruim 3 uur over gedaan, dus even chillen aan boord was wel verdiend.

Trouwens, vlak bij ons zagen we nog een bijzondere situatie. Aan de straatkant staat een oud onbewoonbaar huisje. En vlak daarachter een nieuwer huis. Echt vlak daarachter. Er kwam een buurman aangelopen en we raakten aan de praat. Nu blijkt het oude huis van een 96-jarige man te zijn, die het waarschijnlijk niet wil verkopen. En het andere huis, is nieuw gebouwd na de aardbeving van 1953.

Wij vinden het maar apart. 

Het waaide redelijk, maar we werden van de kade af geblazen en genoten nog lekker lang van de zon. De Periptero op het pleintje vlakbij heeft een boel aanloop. We hebben deze kiosks volgens mij in elke stad gezien. En ook hier zijn ze van vroeg tot laat open, zonder messimeri, de Griekse siësta.  En ook hier verkopen ze snoep, nootjes, zakdoekjes, kranten, tijdschriften, sleutelhangers, koude drankjes en sigaretten. Met grote regelmaat stopte er een brommer of scooter, die wat riep naar de Periptero-meneer. Die kwam er aan met een pakje sigaretten, haalde alvast de folie van het pakje er af en kreeg gepast geld in zijn hand gedrukt.

Bijna voor het eerst dat we zien dat afval (folie in dit geval) in een prullebak wordt gegooid. Hulde!