Naar Delphi

 Om zeven uur stonden we aan de wal, en twintig minuten later hadden we kaartjes gekocht in het bus-kantoor en zaten we in de bus. Een touringcar, lekker luxe. De Belgen en de Zwitsers, die ook aan de kade liggen, hadden hetzelfde plan als wij, bleek vanochtend.

Het was bewolkt en wat frisser, maar dat gaf niet. De rit naar Delphi, ongeveer 17 kilometer, was indrukwekkend. Mooie uitzichten, maar vooral: krappe bochten en smalle straatjes. De chauffeur was hier vast al vaker geweest, want hij reed lekker door. Wij vonden het wat spannend af en toe, maar hij gaf geen krimp.

We hadden Delphi bijna voor ons alleen. Heerlijk! Erg jammer was dat er weinig info te lezen was. Voor 12 euro entree hadden we wel een folder of een audio-tour verwacht, maar daar doen ze niet aan. Ach, we hadden er aan boord al van alles over gelezen, maar toch misten we info ter plekke.

Volgens de Oude Grieken was Delphi het centrum van de aarde. Hoe ze daar bij kwamen weet ik niet, maar het wordt als waarheid gepresenteerd. In Delphi staat het Heiligdom, met onder andere de beroemde tempel van Apollo.

En dat is het Orakel van Delphi. Een Orakel is de plaats waar een uitspraak onder goddelijke inspiratie werd gedaan. Nou, daar hebben we leuke dingen over geleerd. Nee, niet hier in Delphi, maar in onze boeken. Wat blijkt? Meer dan duizend jaren kwamen pelgrims hier naar toe om een vraag te stellen. “Gewone” pelgrims, maar ook legerleiders. Alsof ze even met de bus de berg op reden, het is toch niet te geloven!

Maar goed, eerst moest er een geit of een schaap geofferd worden, en daarna mochten ze naar de tempel. In die tempel zat een Pythia, een profetes. Dat was een vrouw van 55 jaar of ouder, uit het dorp, en ze stond in contact met de goden en gaf boodschappen door.

De dame, de Pythia, zat op een krukje en raakte af en toe in trance. Op die momenten mocht er een vraag gesteld worden. Nou ja, trance? Ze was gewoon high van de ethyleen die uit de rotsspleten naar boven kwam. Ze stootte wat rare klanken uit die niemand begreep, maar de priesters die bij haar in de buurt waren speelden het spelletje mee en gaven dan zogenaamd een vertaling. De boodschap van de goden werd vaak cryptisch omschreven en was voor meerdere interpretaties vatbaar. Ja, lekker makkelijk! Het gevolg was wel dat het Orakel van Delphi gold als de meest betrouwbare van alle orakels in de buurt. Tuurlijk.....

Maar ze had een mooi uitzicht over de bergen, vanuit haar tempel, zelfs al het bewolkt is!

We liepen het hele terrein over, kwamen langs het Theater, en later bij de Arena. Ik dacht eerst dat hier de slaven tegen de leeuwen moesten vechten, maar nee, dit was een lange baan waar hardloopwedstrijden werden gehouden. 17 of 18 mannen tegelijk, die een afstand van 180 meter aflegden.

Wat we er van vonden? Nou, het verhaal van het Orakel is erg grappig, het Theater viel ons erg tegen, maar de Arena was wel imponerend. En ook hoe de muren gestapeld waren, dat was echt precisiewerk.

Maar we waren meer onder de indruk van Bergama, in Turkije. Daar werd meer info gegeven en kregen we een beter ruimtelijk beeld van de grootte van het terrein.

Het museum hier  is trouwens wel mooi. Alles wat bewaard en beschermd moet worden staat mooi opgesteld, maar zonder verhaal, slechts met feiten. Dus als er 20 beeldjes van vrouwen staan (ongeveer 15 centimeter hoog), dan worden ze benoemd als “beeld van vrouw met armen omhoog”, en “beeld van vrouw met gezicht naar beneden”. Ja, zo kan ik het ook!

De grote beelden vonden we heel knap gemaakt. Echt knap. Indrukwekkend hoor, dat ze zó oud zijn, en zo goed bewaard.

De bus terug ging pas over anderhalf uur. We besloten om bij het supermarktje brood, water en fruit te kopen, en namen ook nog een stukje baklava mee. En toen liepen we terug naar Itea, langs een oud pad. Een goed aangegeven oud pad, van een kilometer of vijftien. De helft ervan was intensief, omdat we meer dan 500 meter moesten dalen. Maar oh, de uitzichten, geweldig!

Her en der stonden stenen mannetjes, om bij een splitsing de juiste richting aan te geven. Nou, mannetjes? Het waren grote rotsen, met een boel kleine mannetjes er op. Hidzer heeft er ook eentje gebouwd.

We kwamen langs twee kerkjes, in de middle of nowhere, maar helaas waren de deuren op slot. In een dorpje halverwege het pad zijn we in het zonnetje, in de luwte, op een stoep van een grotere kerk gaan zitten om te lunchen. Mooi plekje!

De laatste kilometers liepen we door een grote olijvenboomgaard. Een hele grote olijvenboomgaard. We raakten aan de praat met de eigenaar, die 35 jaar geleden in Groningen had gewerkt en verkering had gehad met de dochter van de directeur van Machinefabriek Stork in Hengelo. Ja, zo kom je nog eens wat te weten!

Terug aan boord deden we een siësta, en aan het eind van de middag liepen we nog wat rond in Itea. Dat is niet iets om ’s avonds in het donker te doen, want niet alleen het asfalt is in kleine straten rommelig, de stoepen zijn dan echt gevaarlijk!