Nee-dag en fietsen

 Óchi-dag, Nee-dag, Gedenkdag van het Nee. Dat was het gisteren. Er werd herdacht dat in 1940 een Griekse generaal Nee zei tegen Mussolini, die wilde dat het Italiaanse leger toegang tot Grieks grondgebied kreeg. Op straffe van oorlog. Tja, en toen kregen ze dus oorlog. Waarom dit gevierd moet worden begrijpen we niet helemaal, maar voor veel mensen betekent het een vrije dag.

Wat deden de mensen in Vasiliki op deze dag? Nou, de kerkklok heeft een poos gebeierd, er klonk gezang via een luidspreker en leerlingen van klein tot ver op de middelbare school in witte bloesjes en zwarte broeken kwamen aangelopen (ze probeerden te marcheren maar dat lukte niet iedereen) naar ons pleintje. Niet alleen kinderen, ook heel veel volwassenen.

Een geestelijke zong en sprak een poosje, daarna werden er zeven kransen gelegd door verschillende mensen. De kinderen zongen nog een liedje en dit alles duurde ongeveer drie kwartier. Daarna gingen de meeste mensen naar terrasjes van tavernes voor een vroege lunch.

Vandaag zagen we voor het eerst een ferry aankomen en vertrekken. Deze ferry vaart buiten het seizoen slechts op zaterdag en zondag, en vertrekt om 10:00 uur vanaf Vasiliki naar het eiland Kefalonia. Tenminste, dat staat op een bord.

We zijn naar de bakker gegaan voor brood en lekkers. Er zijn nog drie bakkers open, en deze, waar we het verst voor moeten lopen, heeft heerlijk brood en als enige baklava en Saragli. En ook traditioneel Lefkada-zoetigheid als dessert. Een gebakje (vinden wij) van meel, olijfolie en honing. De smaak is prima maar wij vinden het wat te droog. En ook de baklava en Saragli staat niet in onze top-vijf. Jammer...

Op de fiets gingen we naar een baai, bijna 10 kilometer verderop. We moesten vooral op de heenreis flink klimmen, behalve de laatste twee kilometers. Die gingen steil naar beneden. Op asfalt dat deels afgegraven was, dus dat fietste niet lekker. En op de terugweg hebben we die eerste kilometers moeten lopen, zo steil was het. Maar de rest van de route ging grotendeels naar beneden, dat was erg lekker. Het was wel een aanslag op de remblokjes (door het remmen) en op onze kuiten vandaag!

Maar het was leuk om door kleine dorpjes te fietsen. Over slecht asfalt, met elektriciteitsleiding boven de grond, heel veel zebrapaden die hier met gele verf zijn aangegeven, aftandse bushokjes en oude erfafscheidingen. We hadden van alles te zien onderweg.

De baai van Sivota was een mogelijke ankerplaats voor ons. Maar we weten nog niet of we er naar toe gaan. Het is wel een beschutte baai, maar erg toeristisch. Er zijn zeven drijvende steigers, die horen bij tavernes of jachtverhuurders. Waarschijnlijk is het hier ’s zomers enorm druk en te gezellig, want zelfs nu waren er redelijk veel toeristen aan het lunchen.

Want eten doen de Grieken de hele dag door. Of misschien is het beter om te zeggen dat Grieken de hele dag door terrasjes van tavernes bezoeken. Vroeg in de ochtend zien we vooral veel mannen koffie drinken, en gedurende de dag wordt er gedronken en gegeten.

Terug aan boord bleek het water opeens superhelder! En turkoise, zo ontzettend mooi! De witte streep die bijna horizontaal op de berg getekend lijkt is een weg. 

Vanavond hebben we een film gekeken op de laptop. Sinds het vroeg donker is kijken we bijna elke dag naar het Journaal, en al twee keer het programma Twee voor Twaalf. En vanavond dus een film. Leuk!