Korinthos

We zijn nog twee dagen in Korinthos gebleven. Het waaide flink met stevige golven uit het westen, dus het was een wijs besluit. Gisteren was ik jarig, het regende felicitaties via app en telefoon, zó leuk!

Wat hebben we gedaan deze dagen? Met koffie en baklava in de fietstas naar Loutráki, het stadje dat je tegenkomt als je vanaf het Kanaal van Korinthe rechtsaf slaat. Het is een “betaald door de EU” stadje, dat is overduidelijk. We hebben op het internet gekeken hoeveel geld er naar Griekenland is gegaan tussen 2014 en 2020, en we schrokken er enorm van. Miljarden!!

En hier in Loutráki hebben ze hun deel ook echt wel gehad. De haven is gebouwd voor ruim 4 miljoen. En wat voor een haven! Ieniemienie. Er kan geen passant liggen. Hier is een aannemer erg rijk van geworden.

De boulevard is voor miljoenen aangelegd, en heel apart: de borden staan er nog altijd. Alsof ze er trots op zijn dat ze iets onnuttigs hebben gebouwd met EU-geld. Nou, misschien is het niet helemaal onnuttig geweest, want ’s zomers is het vast druk met toeristen. Er staan veel hotels en restaurants, dus de Grieken vinden het hier vast leuk. De stad is toeristischer dan “onze” Korinthos, maar helaas kan er dus geen toerist met een jacht aanleggen.

Ach, we hebben lekker aan zee gewandeld en onze koffie-picknick gehad. Het was heerlijk warm, tegen de 30 graden, we fietsten even later met een lekker windje weer naar het Kanaal. Daar hebben ze niets leuks van gemaakt, van de laatste brug. Er staat niet eens een vlag! De lage verkeersbrug moet zakken wanneer er scheepvaart doorkomt, en daardoor zijn de balken waar we over liepen wat nat. Een beetje eng, maar het ging prima.

Aan de westkant lag nog een stukje van een oude weg, die ook met geld van de EU gerestaureerd is. Kosten: bijna 5 miljoen euro. We mogen er niet eens op lopen......

We hebben vissen gekocht, die werden wel van hun ingewanden ontdaan maar de kop en de staart bleven er aan. Daar heeft Hidzer op de steiger zich over gebogen. Het werd een lekker maaltje, super verse vis!

 Vandaag was het was- en poetsdag. De was wapperde bliksemsnel droog door de zon en middagwind. En aan het eind van de middag, toen we niet meer van boord wilden, zijn we naar de steiger gevaren waar de toegang naar de wal nogal gevaarlijk is. Want op die steiger is een waterkraan. We hebben de boot gepoetst, van buiten en van binnen, dus we zijn weer schoon.

Op zee staan er nog flinke golven, waarschijnlijk doordat de noorwestenwind zo’n 100 kilometer vrij spel had de afgelopen dagen. Morgen is het vast beter, dan willen we vertrekken naar een ienieniedorpje op 30 mijl afstand.

Retourtje Kíato

Rust, dat wilden we. Meerdere dagen op één plek. Deze haven is niet luxe, helemaal niet, maar voldoet ons nog best. Okee, de boel is wat verwaarloosd, daar waar wij liggen is geen stroom en water, maar ach, het kost ook helemaal niets. En we hebben nog water genoeg en ons zonnepaneel klaagt niet over de zon.

We fietsten gisteren langs het de zee, zo veel mogelijk. Af en toe langs de rand van de weg, maar ook over smalle grindpaadjes. Ons doel was de Decathlon. Echt, die bestaat hier ook. We hadden in de stad naar muskietennetten gezocht, maar nergens gevonden. En stoffenwinkels ook niet. Wel twee kleermakers. De Decathlon was eenvoudig te vinden, maar had niet wat wij zochten. Wel remkabels voor mijn fiets, want mijn achterhandrem is niet helemaal op dreef. Al een hele poos niet, maar nu wordt het wel erg. Dus we zijn geslaagd, zij het niet in dat waarvoor we daarheen fietsten.

Maar vanochtend vertrokken we dan toch. Een kleine 20 kilometer verderop was weer een kleine haven, dat was ons doel. Kiato. Het was bewolkt met donkere wolken, maar we zijn gewoon gegaan. Griekse wolken? No Problem.

We hebben lekker kunnen zeilen, tot de wind ophield. Dat niet alleen, het ging zelfs regenen. Daar hadden we een alert (waarschuwing) voor gekregen op de app Windy. Niet dat het hard regende, helemaal niet, maar we bleven lekker onder de bimini staan. Bij de koffie hadden we kleine gebakjes, die leken op de sinaasappelcake van Pythagorio, maar waren het niet. Lang niet zo lekker.

 

In Kiato is de haven in tweeën gedeeld, lijkt wel. Een grote bocht is voor de vrachtschepen, en een kleine bocht is voor de locale bevolking, met veel kleine vissersschepen en een paar jachten. Wij vonden een leuk plekje vlakbij een grotere visser, waarvan de bemanning zei dat we daar gerust konden liggen.

Maar nog geen kwartier later stond de auto van de CoastGuard naast ons. Nee, we mochten hier niet liggen. We moesten naar de grote bocht. Okee, dat deden we, maar we waren er niet erg blij mee. Een grote kale bende. Letterlijk bende, want er lag me toch een troep in het water!

Vlak voor ons, we lagen langszij een betonnen kade (met jawel, weer een groot bord dat de EU er geld in gestoken heeft), lag een verlaten Pools zeiljacht. Wat roestig maar wel met nieuwe afmeerlijnen. En daarvoor een enorme roestbak, een sleper. Waar niet meer mee gesleept kan worden volgens ons.

Het deinde dat het een lieve lust was. Zonder wind. Nee, een leuke plek is dit niet. We besloten dat we slechts één nacht zouden blijven. Kiato heeft ook niet zoveel charme. Het oogt wat verlaten, maar dat is het niet. Wel veel leegstaande panden. Maar wat Kiato wel heeft? Een benzinepomp waar we een paar keer met jerrycans naar toe gefietst zijn, zodat we weer 100 liter voller zijn. En Kiato heeft zowaar een Lidl! Daar zijn we ook heen gegaan. Maar onze groente en fruit hebben we aangevuld in een erg mooie groentenwinkel, vlak bij de haven.

Het schommelen zakte aan het eind van de middag. Op de kade kwamen veel vissers, die met hengels of met een snoer probeerden wat te vangen. Het lukte niet zo goed vandaag, slechts af en toe zagen we een blije visser.

Vannacht werden we wakker doordat twee vissers vlak naast de boot stonden te kletsen. Tegen half vier. Waar het over ging weten we niet, maar hoewel ze vlak bij elkaar stonden, werd er niet gefluisterd.

Vanochtend vertrokken we richting een ankerplek. Bijna veertig kilometer verder, aan de noordkant van de Golf van Korinthe. De Poseidon-app meldde dat het bijna windstil zou zijn, de Windy-app had het over een kleine windkracht vier. Helaas was er nauwelijks wind, maar stonden er wel flinke golven.

We zijn een klein half uur tegen de wind in richting ons doel gaan varen, maar toen zijn we omgedraaid. De golven konden we wel hebben, maar het was niet leuk. En we konden niet zeilen. Wat nu? Nou, dan maar weer naar Korinthe. Kiato viel af, daar wilden we niet weer naar toe.

Dus met de golven in de kont, en later nog een windje er bij, voeren we naar Korinthe, waar we op hetzelfde plekje als eergisteren zijn gaan liggen. Mooi op tijd voor een bakje koffie met baklava. Een lekkere, hoewel niet met honing maar met siroop.

Hidzer sprak nog even met de Oostenrijkers van het jacht Inka, die er de afgelopen dagen ook al lagen. Ze wilden vertrekken richting Preveza en vroegen zich af of wij nou echt hier gisteren ook al gelegen hadden. Ja dus.  Hidzer vertelde onze reden om hier weer naar toe te gaan, en later bleek dat zij toch maar niet zijn vetrokken.  Tja, de wind nam steeds meer toe, en morgen nog wat meer volgens beide weer-apps.

Wij zien wel wanneer we weer vertrekken. Vrijdag of zaterdag. We  hebben tijd genoeg.

Fietsen rond Korinthos

 

Met koffie en gebak in de fietstas zijn we op tijd op pad gegaan. Naar het Kanaal van Korinthe. We wilden de boel van boven bekijken. Via de app Maps.me hadden we een route gevonden, maar het was af en toe wel even zoeken. De dame van Maps.me stuurde ons op haar vertrouwde pinnige manier een keer verkeerd, maar dat hadden we gauw door.

Bij de bruggen aangekomen bleek het best druk met toeristen. Er zijn vier bruggen vlak naast elkaar: een spoorbrug, een verkeersbrug voor verkeer van West naar Oost, eentje voor verkeer van Oost naar West, en een voetgangersbrug.

Bussen lieten toeristen even “los”, voor een kop koffie en een loopje over de brug en weer terug. En voor foto’s natuurlijk. Wij liepen ook naar de overkant, erg onder de indruk van de hoogte. Vanaf de brug zie je pas goed hoe smal het water is.

Het TouristInfo gebouw oogt modern maar de jongedame sprak nauwelijks Engels en had geen folders over het kanaal. Nou ja, we wisten er al heel wat van. We zochten naar een koffie-picknick plekje en vonden er wel eentje, maar niet met uitzicht op het Kanaal. Wel uitzicht op de toeristen, en dat was natuurlijk veel afwisselender.

Toen dat begon te vervelen gingen we op weg naar Oud-Korinthe. We moesten een verkeersweg oversteken. Dat kon, want er stond een voetgangers-stoplicht. Zonder zebrapad. Ach, je mag ook niet te veel verwachten hier. Maar er zat geen knop op het stoplicht, dus we konden 'm niet activeren. Dus we moesten toch door het rode licht naar de overkant. 

Oud Korinthe. Archaía Kórinthos heet het, maar op de borden staat iets anders. In het Grieks. Al voor de jaartelling was het een grote, florerende, belangrijke stad. De Romeinen braken de boel wat af en bouwden het ook weer op, er waren andere mogendheden die hun zegje wilden doen, tot de stad in 1858 volledig verwoest werd door een aardbeving.

Aan de kust werd een nieuw Korinthos gebouwd. Dat was een veel handiger plek dan halverwege de berg natuurlijk. De archeologische plek (met een redelijk nieuw dorpje er om heen) was best interessant. De hoogste punt, de Acropolis, hebben we niet bezocht. Dat was nog een flink eind klimmen en daar hadden we geen zin in. “Oude stenen zijn oude stenen”, zeggen we dan.

Rustig aan zijn we weer naar de boot gefietst. Het fietsen gaat hier trouwens prima, maar we begrijpen heel goed dat er geen Griek meedeed aan de Tour de France. Want hoewel de auto’s als het even kon flink door reden, waren ze uiterst voorzichtig bij ons in de buurt. We werden niet gesneden, er werd niet getoeterd, ze wachtten achter ons tot ze ons in konden halen, dus we hebben ons nooit onveilig gevoeld.

Maar lekker fietsen op het Griekse asfalt is er niet bij. Overal was slecht asfalt. Enorm veel gaten, enorme bobbels. En áls we al een fietspad ontdekten, dan was er een opstap of afstap van wel dertig centimeter.

Er waren zat huizen te koop en ook percelen waarop gebouwd kan worden. Maar we vonden dit geen aantrekkelijke omgeving. Dor, niet groen, geen fietspaden, veel vuilnis langs de weg, en slechts doorgaande wegen met dat slechte asfalt.

We hebben Conny, van het ponton in Nidri gebeld. Hij wist direct wie we waren. Jazeker, er is plek voor ons, en het kost € 170 per maand exclusief elektra. Nou, dat scheelt even met Preveza of Lefkas Marina, daar waren we € 550 exclusief kwijt geweest. Okee, het wordt dus Nidri.

Vlak bij ons kwam een 12 meter jacht uit Nederland (Hellevoetsluis) te liggen. De Libra. Een jong stel met een dochtertje van 2,5 jaar trekt ook anderhalf jaar rond. Zij is Grieks, dat is superhandig hier, haha!

Er stond meer wind vandaag, dat maakte het ook wat frisser. We hebben ons zomerdekbed te voorschijn gehaald, dekbedhoes alleen is niet meer genoeg.

Door het Kanaal van Korinthe

Gisteren namen we afscheid van Aegina. Het was leuk om de vele jachten te zien ankeren, want het ging niet bij iedereen even gemakkelijk. En geluid draagt ver over water, dus we hoorden ook dat het niet altijd even gemakkelijk ging. Maar ach, het meest klonk als Grieks, en dat verstaan we niet.

De klok van de kerk beierde niet altijd het aantal slagen van de tijd. Soms drie slagen, dan één, dan weer drie, dan acht, en dat allemaal achter elkaar. Wij begrepen niet waarom dat is. En vannacht was de kerk stil.

Het verkeer niet trouwens, maar daar hadden we geen last van. Toen we bij JanWillem en Mieneke aan boord waren stoorden we ons wel aan het vele verkeer, vooral aan de vrachtwagens. Maar ja, ze moesten naar één van de vele veerboten natuurlijk, en de weg liep vlak langs de haven, dus lawaai is onvermijdelijk.

Het was bladstil vannacht, en we hebben zelfs weer een beetje regen gehad. Niet genoeg om het zout weg te spoelen hoor, maar we hoorden een paar druppen tikken op het dek.

Tegen half negen vertrokken we. We zagen dat de bodem bestond uit veel (kleine) stenen en een heleboel wier. Maar op de plek van ons anker was een grote zandbak, daarom ging het ankeren bij ons zonder problemen. En gelukkig viel al het wier (was het dood misschien?) al van de ketting af voordat het in de ankerbak terecht kwam.

We zeilden richting het Kanaal van Korinthe. Een leuk windje, voor een uurtje. Wel knobbelige golven. En de rest van de tocht hadden we heel veel variaties in golven en wind. Van een reef in het zeil tot bladstil, wind uit verschillende richtingen, windvlagen, en golven die het niet met de deining eens wilden worden. We bleven bezig dus.

Maar de zon scheen en het was lekker warm. Heerlijk op het water!

We gingen voor anker even ten NoorOosten van het Kanaal. Daar zijn we met de rubberboot even naartoe gevaren. Deels om te kijken hoe de ingang er uit zou zien, maar ook of we er een Plan B hadden. Voor ’t geval we weg wilden of moesten van onze ankerplek. Bij de ingang van het Kanaal is een kleine haven, maar zonder aanleg voor jachten. Maar we zagen een visser en een rondvaartboot waar we wel tegen aan zouden kunnen liggen, dus dat zou wel goed komen. 

De mensen van een Canadees zeiljacht, dat ook voor anker lag, wenkten ons toen we terug voeren naar de boot. Ze vroegen of we ons gemeld hadden. Nee, dat kan pas wanneer we daadwerkelijk het kanaal in willen. Via ’t internet was het ons niet gelukt, we kwamen op een beroeps-invulformulier terecht, waar gevraagd werd welke vracht we vervoerden. En toen ik naar het Kanaal belde, werd verteld dat we dat niet hoefden in te vullen, gewoon een half uur vantevoren aanmelden op marifoonkanaal 11, en het papierwerk en de betaling kon op het kantoor aan het begin van het kanaal.

Dat vertelden we, en toen bleek dat ze al vier keer door het Kanaal waren geweest. Ze wilden er aan het eind van de middag weer doorheen, want ze hadden een beetje haast. Hun doel was Preveza, ergens op de wal, en dan vliegen naar Canada. Ze klaagden (ja echt) over de wind van deze zomer. Zó veel wind steeds, het was niet leuk meer. Oh. Ja, wij hebben dus nog veel geluk gehad met het weer.

Maar later bleek dat ze gewoon bleven liggen. Voor anker. Er kwam nog een Engelse catamaran bij. Er stonden nogal wat golven, de wind draaide wat laat naar het oosten, maar deed het uiteindelijk toch. We hadden weer een rustige nacht.

En vanochtend zagen we de Canadezen om half acht vertrekken. Wij maakten ons ook vliegensvlug klaar, riepen het Kanaal op, en mochten komen. We legden aan bij het kantoor, moesten daar papieren laten zien en €295 betalen. Voor 6343 meter kanaal. Dat is niet niks. Maar ja, omvaren betekent 200 mijlen extra!

Trouwens, de meneer van het kantoor vertelde dat ze nog niet wisten wanneer het Kanaal voor de winter (voor het onderhoud) gesloten werd. Dat kon 15 oktober zijn, maar ook 8 oktober. Beetje vaag dus. Beetje Grieks....

De Canadese mevrouw vertelde me dat ze vonden dat er gisteren te veel golven stonden. Dat hadden ze een keer gehad, in het Kanaal, en dat voer echt niet leuk. Het Kanaal is natuurlijk ook maar 23 meter breed, dus een paar leuke golven en je stuurt je wezenloos.

Daardoor mochten we met zijn tweeën de doorvaart doen. We maakten los en voeren naar de eerste verkeersbrug, die net zo als de laatste vlak aan de kust ligt, bijna op zee-niveau. Beide bruggen zakken in het water wanneer er schepen door het Kanaal varen. We werden door iemand die uit het raam van de Controle toren hing wat opgejut, maar ik had al gezegd dat we geen snelle boot hadden. We wilden gewoon van elke meter genieten.

En dat deden we! Indrukwekkend hoor, dit kaarsrechte kanaal. Vroeger, al voor Christus, wilden de mensen al niet die vele kilometers om de kaap varen, en ze kozen dit smalste stuk land voor een vernuftige bezigheid: aan de ene oever van de landengte werden de schepen uitgeladen, op ossenwagens 6 kilometer over een primitieve spoorlijn getrokken (de vracht ging ook mee), en aan de andere kant werden de schepen weer te water gelaten en ingeladen.

Julius Caesar en Caligula wilden een kanaal laten graven, maar er werd verkeerd gerekend. Er werd gedacht dat er een groot hoogteverschil was tussen de beide zeeën. De Golf van Aegina en de Golf van Korinthe. Dat was niet zo, maar dat weten we nu.

Keizer Nero stak in 66 na Christus de eerste (gouden!) schep in de grond, en liet de rest doen door 6000 Joodse dwangarbeiders. Maar er kwam geen kanaal: aan de ene kant werd slechts (nou ja, slechts......) 2 kilometer gegraven, aan de andere kant 1,5 kilometer.

Pas in 1882 werd er weer serieus gegraven, onder leiding van de Hongaarse ingenieur Gerster, met geld van Frankrijk. En op 25 juli 1893 ging dan eindelijk het eerste schip door het Kanaal.

Nu is het Kanaal elke dinsdag dicht voor onderhoud, maar wat ze precies doen weten we niet. Er groeien struiken en er liggen rotsen in het water, dat zouden wij toch willen opruimen elke dinsdag.

Het Kanaal is weleens gesloten geweest door instortende delen van de op sommige plekken 79 meter hoge wanden van grind en leem. In WO II heeft de Wehrmacht een paar bruggen opgeblazen, maar pas nog, van januari 2021 tot juni dit jaar (!) was het Kanaal niet bevaarbaar door een aardverschuiving. Toen wij op 1 april vanuit Sneek vertrokken, wisten we nog niet zeker dat het Kanaal écht in juni weer open zou zijn, want we zijn per slot van rekening in Griekenland, maar we hebben het er op gewaagd.

Maar eerlijk: het was toch wel een beetje spannend hoor, de doorvaart. Niet vanwege de breedte, maar ja, op 31 augustus was er immers nog een aardbeving bij Samos in de buurt. Stel je nou voor dat juist op het moment dat wij door het Kanaal zouden varen....... Maar gelukkig gebeurde er niets.

We hebben van elke meter genoten!

Maar stiekem vinden we de Karpaten, waar we doorheen voeren op de Donau, mooier. Dat is een stuk natuur, dit is mensenwerk.

Het was nog geen half tien toen we in de haven van Korinthe, hier noemen ze het Korinthos, een plekje vonden. Het is weer een met EU-geld gebouwde haven. Groot opgezet maar niet onderhouden. “Onze” steiger mist een paar planken en een verbindingsstuk. Met wat touw is dat laatste opgelost. En de steiger even verderop is aan het begin waar het aan de betonnen kade vast moet zitten, ingestort. Mensen moeten hier vreemde toeren uithalen om echt aan de wal te komen.

\Maar we liggen hier prima. Lekker rustig, in het zonnetje, in totaal liggen hier nu 8 jachten. Even verderop liggen veel kleine vissersbootjes, en in de grote beroepshaven ligt niemand.

Korinthos blijkt een leuk stadje. Wat toeristisch, op een leuke manier. Griekse toeristen komen hier veel, de verbinding met Athene schijnt goed te zijn.

Op bijna elke straathoek staat een winkeltje dat kranten, gekoelde drankjes en snoepgoed verkoopt. De auto's parkeren heel dichtbij, op asfalt dat allerlei mankementen vertoont, en naast vuilniscontainers waarvan de deksels open staan. 

En zomaar horen we een vogeltje. Blijkt het beestje in een kooitje te zitten, bij de deur van een makelaarskantoor. Hoe verzin je het!

We wilden vanmiddag met de fiets naar het Kanaal, maar dat ging even niet door. Ik had twee lekke banden. Er zaten een paar afgebroken doornen in. De struikjes uit Lapseki in Turkije zijn ongetwijfeld de boosdoener, want dat was de laatste keer dat we gefietst hebben.

Oostenrijker Franz is met de Calisto aan “onze” steiger komen liggen. We nodigden hem uit voor een Anleger, het werd erg gezellig. En zó grappig: we kregen het over de aardbeving, en toen kwamen we er achter dat hij tegelijk met ons in de baai Poseidonio, op Samos had gelegen. Hij had met zijn Drone een paar mooie foto’s gemaakt, waar wij ook op staan.

Franz gaat op Lefkas in Nidri liggen. H’m, daar had JanWillem (die we in Aegina ontmoetten) ook over gehad, maar die wist er niet zo heel veel van. Franz wel, die ligt er al een jaar of vier ’s winters. Hij gaat dan naar huis, maar de boot dus niet. Hij appte de eigenaar van “zijn” ponton (drijvende steiger), met een foto van de Nocht, met de vraag of er plek voor ons zou zijn. We wachten af!

Ankerdag bij Aegína

We zijn vandaag lekker voor anker blijven liggen. Gisteravond waaide het flink, vannacht nam de wind af en vandaag is het ook redelijk rustig gebleven. Hidzer is weer helemaal opgeknapt, en na de koffie zijn we met de rubberboot de wal op gegaan. Eerst even langs de haven slenteren, die gisteravond inderdaad helemaal vol bleek te zijn geweest.

We zagen de Zilt liggen, uit Leeuwarden. Mevrouw Zilt, Mieneke, nodigde ons uit voor koffie, en even later kwam Meneer Zilt, Jan Willem, ook aangelopen. Hij had heerlijke pistache-rotsjes gekocht, en een potje pure pistache-pasta. Een variant op onze pindakaas.

Rond 1900 is de eerst boomgaard met pistachenoten hier op Aegina aangelegd. De bomen houden van een droog klimaat met een lange warme zomer en een korte koude winter. Ha, wie niet? En de bomen hebben lange wortels, dat is weer een groot voordeel in droge zomers natuurlijk.

De pistache-teelt werd zo populair (want de bomen hebben weinig verzorging nodig en de noten brengen veel op) dat het de wijnteelt heeft verdrongen. We zagen later, tijdens onze wandeling, het resultaat: heel veel pistache-producten zijn er te koop. Echt heel veel.

Met Mieneke en Jan Willem hebben we een paar uurtjes heel gezellig gekletst. Ze varen hier elk jaar een week of zes en zetten dan de boot weer op de wal. Mooie traditie: je boot blijft goed beschermd op het droge en je hebt elk jaar een fantastische vakantie in dit mooie gebied. Dat klinkt erg aantrekkelijk!

In het delicatessenwinkeltje dat ons was aangeraden hebben we ook zo’n potje pistachepasta gekocht. Heerlijk!

En natuurlijk kochten we baklava, en bij een groentenboer weer zoveel vers spul dat onze lijntjes weer vol hangen met AlbertHeijn-groentezakjes. 

Aigina is een leuk stadje. Toeristisch, dat wel, maar niet op een vervelende manier. Okee, dat toeristen in een koetsje, door een zielig paard getrokken, vervoerd kunnen worden kan niet meer in 2022 vinden wij, maar verder was het leuk. Vooral slenteren in de kleine straatjes was genieten.

Het was lekker weer vandaag, maar niet echt warm. De bergen raakten wat in de mist vanmiddag, we kregen een piepklein regenbuitje, maar het was nog steeds heerlijk buiten.

We verbaasden ons over de vele en verschillende veerboten die Aegina aandoen. Vijf verschillende types, van redelijk kleine tot een hele grote, en ook twee verschillende supersnelle. Die laatsten maken veel lawaai en produceren belachelijk veel zwarte rook. Af en toe schommelden we doordat er eentje met veel snelheid naar de aanlegkade voer, maar ach, veel last hadden we er niet van.

De haven is blijkbaar weer hartstikke vol, want we liggen nu met 45 schepen (witte polyester jachten en catamarans) voor anker. 

Een vreemde dag richting Aegina

  Ja, een vreemde dag. Omdat het eerst maar niet licht wilde worden. We hebben niet gewacht op daglicht maar zijn in het donker vertrokken. Want we wilden weer ruim 50 mijlen verder. Weer een uur of 11 varen dus. En weer om dezelfde redenen: het Kanaal van Korinthe en het weer.

Hidzer was vannacht wakker geworden met een zeurderige buikpijn, maar volgens hem konden we gerust vertrekken. 

Eenmaal buiten de luwte van het eiland bleek dat er een leuke wind stond, maar ook flinke dwarsgolven. Maar we konden weer zeilen, lekker!

Helaas had Hidzer zijn dag niet. Vreemd, hij heeft bijna nooit een off-day, maar vandaag wel. Na het ontbijt (tegen half acht, we waren al ruim een uur aan het varen) is hij gaan liggen op een geïmproviseerd bedje. Een stel kuipkussens op een rijtje op de vloer van de stuurhut, tegen het keukenblok aan, dat bleek het lekkerst.  Af en toe stond hij op, maar er zat niet veel puf en kracht in vandaag.

Gelukkig kon ik de boot goed zeilen, en halverwege heb ik de motor er bij aangezet omdat de wind wat minder werd.

Ook vreemd waren de golven: echt, er was geen kwartier met dezelfde golfslag. Allerhande golven heb ik gezien: hoge, lage, deinende, botsende, ronde, hoekige, ik maakte er een spelletje van om er namen voor te bedenken. Dat deden we ook op de Zwarte Zee, en het is ten eerste een leuk spelletje en ten tweede gaat de tijd wat sneller voorbij.   

En wat ook vreemd was? We hebben lange tijd een vest aan gehad! Een T-shirt was niet genoeg. Heel apart, het was wel wat bewolkter, maar ook een paar graden kouder. Ach, nog steeds in korte broek hoor, dus we klagen niet!

Ons doel was het eiland Aegina, dat midden in de zee Saronikós Kòlpos ligt. Op een kilometer of dertig van Athene. Deze zee (baai is een te klein woord voor al dit water, ongeveer 2000 vierkante kilometer) lijkt op de ruimte tussen twee tanden van een vork. Op de oostelijke tand ligt Athene ergens.

Toen we deze zee binnenvoeren, ontstond er langzaam een enorme wolkenpartij boven de oostelijke tand. H’m. Zouden we daar last van krijgen? Wel een uur lang bleef donker boven het land daar, maar toen losten de wolken weer op.

Het eiland Aegina kwam in zicht, maar het leek wel of het steeds van ons wegdreef. Het duurde lang hoor, voor we de kust bereikten. En toen was het nog turen waar ik tussen de eilanden door moest varen. Maar ach, als je dichterbij komt wijst het vaak vanzelf. 

Tegen vijf uur vanmiddag lagen we voor anker bij het stadje Aigina. Hidzer was na zijn laatste slaapje (terwijl we lang een groot deel van Aegina voeren) weer wat opgeknapt. Een simpel soepje, snel gemaakt onderweg van water met een bouillonblokje , een klein blikje maïs en wat kerriepoeder bleef “binnen”, we konden ankeren en daarna viel hij weer moe in slaap.

De wind is wat vroeger toegenomen dan verwacht maar we liggen hier prima, samen met vier andere jachten. Volgens ons is de haven vol, want er gaan jachten naar binnen die er na een paar minuten ook weer uit varen.

Naar de baai van Kythnos

 We hebben weer een lange route gevaren. Ongeveer een derde hebben we kunnen zeilen, maar de overige 35 mijlen moest de motor er bij. Jammer, maar we wilden een flink stuk opschieten. Deels vanwege het Kanaal van Korinthe met zijn sluitingstijd.  De meneer die ik belde vertelde wel dat het Kanaal pas per 10 of per 15 oktober gesloten zou worden, maar ja, we zijn in Griekenland en niets is zeker. Dus we nemen geen risico en zorgen dat we er wat eerder zijn.

En deels omdat er weer een stormpje komt. En die willen we hier niet uitliggen.

Dus we voeren langs het eiland Tínos, sloegen het eiland Síros over en ankerden in een baai van het eiland Kythnos. Een prachtige baai met de naam Órmos Apokriosis. Alleen dat is al de moeite van het ankeren waard.

Er lagen al een paar jachten en er kwamen nog een paar bij, maar er was ruimte genoeg en het bleef lekker rustig. Er was ook een jacht uit Delfzijl. Met Nederlandse vlag. Maar dat was weer een gevalletje ICP, met andere woorden: Duitsers hadden een jacht onder Nederlandse vlag laten registreren, dat was goedkoper en je hebt er geen vaarbewijs voor nodig.

Oh, in de eerste baai, dicht bij de zee, zagen we een soort natuur-bescherm-schip liggen. Wat bleek? Op 2 september is hier het 49 meter lange jacht 007 gestrand. Het heeft rotsen geraakt, raakte lek en kapseisde. Een vreemd gezicht hoor! De foto heb ik van 't internet geplukt, zo is beter te zien dat het werkelijk een groot en duur jacht is. 

Vandaag beseften we pas goed waarom Samos als een groen eiland bestempeld wordt. Wij vonden het wat droog-groen, met de vele olijfbomen, maar de andere eilanden in de Sporaden en de Cycladen zijn allemaal grijzer en bruiner, zonder begroeiing.

Maar ze hebben wel muurtjes. Die komen op de lijst  van immaterieel cultureel erfgoed van UNESCO. Het lijkt wat gek, want de muurtjes zijn van keiharde stenen gebouwd, dus is het wel degelijk materieel erfgoed zou je zeggen, maar het gaat om de techniek.

De muurtjes worden al eeuwen zonder metselwerk gestapeld, een techniek die nog steeds beoefend wordt door boeren. Ze dienen als erfscheiding maar ook als terrasstysteem voor landbouw en voor irrigatie. Van een afstand zagen de muren er als strepen uit, maar met de verrekijker hadden we al gauw door dat ze door mensen gemaakt waren.

We hebben een heerlijke avond gehad in de kuip, met weer een mooie zonsondergang.