Naar het eilandje Kastos

Gelukkig kwam tegen negen uur vanochtend de zon boven de berg uit, want het was eerst weer relatief fris. Na ’t ontbijt liepen we een rondje door Vasiliki langs de bakker, supermarkt en groenteboer. Grappig is wel dat je bij de bakker en de groenteboer ook extra dingen kunt kopen: bij de bakker chips en frisdrank, bij de groentenboer naast groente en fruit ook rijst, frisdrank en koekjes.

Op verschillende plekken werd er buiten op terrasjes ontbeten. Voornamelijk door mannen. Koffie en een belegd broodje. We begrijpen niet zo goed waarom de lokale vrouwen niet buiten de deur ontbijten. Trouwens, we begrijpen helemaal niet waarom er überhaupt buiten de deur wordt ontbeten. Waarschijnlijk gaat het niet om de koffie of om het broodje, maar om gezelligheid en kletsen. Alsof ze dat niet elke dag doen .....

Vlak voor tienen vertrokken we. In de zon, maar eerst wel op de motor. De wind liet het wat afweten.

We mijmerden nog wat over Vasiliki. Zouden we er willen wonen? Nee. Duidelijk. Je kunt met de auto naar het vasteland, de dagelijkse boodschappen zijn er te koop, maar er lopen te veel katten rond en het stadje heeft niets romantisch. Dus we blijven nog lekker aan boord en gaan over een maand of 11 weer gezellig thuis wonen.

Ons doel was het eilandje Kastos, ongeveer 20 mijlen naar het oosten. We verlieten ons wintereiland Lefkada, want ach, het is heerlijk weer en we hebben alle tijd. De wind deed weer eens niet wat de weermannen ons beloofd hadden. Af en toe rolden we de fok uit, maar van echt zeilen kwam niets.

Om ons heen zagen we veel eilanden en bergen. Soms was het lastig te zien welk eiland het was, of dat het misschien het vasteland van Griekenland betrof. Gelukkig was onze digitale navigatie heel duidelijk, dus verdwalen zat er niet in vandaag.

En toen zagen we Kastos met zijn mooie kustlijn: rotsen, bergen en inhammetjes. We volgden de kust en kwamen bij het haventje aan. Het dorpje heet ook Kastos, dat is wel gemakkelijk. Groot? Welnee! Alledrie niet. Het eiland meet nog geen 6 vierkante kilometer, in de haven kunnen met wat goed mikken 25 boten liggen en er wonen 34 mensen.

Trouwens, die haven: in juli en augustus schijnt het hier hartstikke druk te zijn en kunnen er dus wel 25 toeristen in de haven liggen. Dan moet je wel zij aan zij, met de kont naar de steiger en voor een anker uit. Of aan de walkant, daar kun je ook ankeren: voor een anker uit en dan lijnen naar de wal. En weer zij aan zij. Dus privacy heb je niet, en aangezien de Grieken nogal luid praten kun je als je Grieks verstaat duidelijk horen wat ze een paar boten verderop bespreken.

Wij liggen er in ons eentje. Okee, er lag een verlaten zeiljacht, waar al een tijdje niet naar omgekeken is, en in het vissersgedeelte waar het nogal ondiep is liggen een stuk of  8 vissersbootjes. Wij zijn lekker langszij gaan liggen, bij de ingang van de haven. In enorm helder water! Bijna eng, want het lijkt dan alsof het helemaal niet diep is.

Het dorp is rustig, oogt verlaten. Maar dat was niet zo. Er is één taverna open (van de vier), er werd door drie mannen een cementvloer gelegd in een huis, en er wandelde een mevrouw met een hond.

Tegen half vier kwam de veerboot, die 8 mensen, tassen boodschappen, dozen en zakken tuinaarde (of zo) aan wal zette. Een kwartiertje later ging de veerboot weer weg, en kwam tegen half zes weer terug. De hele avond is hij blijven liggen.

Er ging nog een visser in een bootje de haven uit en meer drukte hadden we niet.

Oh ja, de springende vissen! Ongelofelijk, zo hebben we het nog nooit gezien! Visjes van een centimeter of 10 tot 15, in enorm grote scholen, sprongen steeds uit het water. Wel een meter hoog, echt waar! Sommige kwamen op de kade terecht, dat was smullen voor de katten. Wij kregen er ook eentje in de kuip, die we maar weer overboord hebben gegooid.

Er zat geen regelmaat in hun gespring, en we konden niet zien of er misschien een grote vis in de buurt was. En vanavond, toen het donker was en we binnen zaten, klonk het alsof het opeens heel hard begon te regenen. Maar dat waren die visjes. Waarschijnlijk botsten ze tegen de boot aan. Gek hoor. Als ze vannacht maar rustig aan doen.....

Luie zondag

De klok ging ook hier een uur achteruit vannacht. Maar onze biologische deed nog niet echt mee, haha! Het was een stukje frisser dan gisteren, met ook een frissere wind. Het was vanochtend 15,2 graden in de stuurhut. We zijn binnen gaan ontbijten. Niet omdat het warmer was dan buiten, maar omdat buiten de muesli bijna van de yoghurt waaide.

Tja, de zon kwam wat laat (vandaag rond 9:00 uur) van achter de berg, maar toen werd het weer lekker smûk binnen. Maar eerst trokken we een driekwart broek aan met sokken. Sokken! Buiten wandelsokken was het echt maanden geleden dat we sokken hebben gedragen.

De rest van de dag was het weer heerlijk warm. We hebben wat rondgeslenterd en lekker lang zitten lezen. Een luie zondag hebben we er van gemaakt. 

Nee-dag en fietsen

 Óchi-dag, Nee-dag, Gedenkdag van het Nee. Dat was het gisteren. Er werd herdacht dat in 1940 een Griekse generaal Nee zei tegen Mussolini, die wilde dat het Italiaanse leger toegang tot Grieks grondgebied kreeg. Op straffe van oorlog. Tja, en toen kregen ze dus oorlog. Waarom dit gevierd moet worden begrijpen we niet helemaal, maar voor veel mensen betekent het een vrije dag.

Wat deden de mensen in Vasiliki op deze dag? Nou, de kerkklok heeft een poos gebeierd, er klonk gezang via een luidspreker en leerlingen van klein tot ver op de middelbare school in witte bloesjes en zwarte broeken kwamen aangelopen (ze probeerden te marcheren maar dat lukte niet iedereen) naar ons pleintje. Niet alleen kinderen, ook heel veel volwassenen.

Een geestelijke zong en sprak een poosje, daarna werden er zeven kransen gelegd door verschillende mensen. De kinderen zongen nog een liedje en dit alles duurde ongeveer drie kwartier. Daarna gingen de meeste mensen naar terrasjes van tavernes voor een vroege lunch.

Vandaag zagen we voor het eerst een ferry aankomen en vertrekken. Deze ferry vaart buiten het seizoen slechts op zaterdag en zondag, en vertrekt om 10:00 uur vanaf Vasiliki naar het eiland Kefalonia. Tenminste, dat staat op een bord.

We zijn naar de bakker gegaan voor brood en lekkers. Er zijn nog drie bakkers open, en deze, waar we het verst voor moeten lopen, heeft heerlijk brood en als enige baklava en Saragli. En ook traditioneel Lefkada-zoetigheid als dessert. Een gebakje (vinden wij) van meel, olijfolie en honing. De smaak is prima maar wij vinden het wat te droog. En ook de baklava en Saragli staat niet in onze top-vijf. Jammer...

Op de fiets gingen we naar een baai, bijna 10 kilometer verderop. We moesten vooral op de heenreis flink klimmen, behalve de laatste twee kilometers. Die gingen steil naar beneden. Op asfalt dat deels afgegraven was, dus dat fietste niet lekker. En op de terugweg hebben we die eerste kilometers moeten lopen, zo steil was het. Maar de rest van de route ging grotendeels naar beneden, dat was erg lekker. Het was wel een aanslag op de remblokjes (door het remmen) en op onze kuiten vandaag!

Maar het was leuk om door kleine dorpjes te fietsen. Over slecht asfalt, met elektriciteitsleiding boven de grond, heel veel zebrapaden die hier met gele verf zijn aangegeven, aftandse bushokjes en oude erfafscheidingen. We hadden van alles te zien onderweg.

De baai van Sivota was een mogelijke ankerplaats voor ons. Maar we weten nog niet of we er naar toe gaan. Het is wel een beschutte baai, maar erg toeristisch. Er zijn zeven drijvende steigers, die horen bij tavernes of jachtverhuurders. Waarschijnlijk is het hier ’s zomers enorm druk en te gezellig, want zelfs nu waren er redelijk veel toeristen aan het lunchen.

Want eten doen de Grieken de hele dag door. Of misschien is het beter om te zeggen dat Grieken de hele dag door terrasjes van tavernes bezoeken. Vroeg in de ochtend zien we vooral veel mannen koffie drinken, en gedurende de dag wordt er gedronken en gegeten.

Terug aan boord bleek het water opeens superhelder! En turkoise, zo ontzettend mooi! De witte streep die bijna horizontaal op de berg getekend lijkt is een weg. 

Vanavond hebben we een film gekeken op de laptop. Sinds het vroeg donker is kijken we bijna elke dag naar het Journaal, en al twee keer het programma Twee voor Twaalf. En vanavond dus een film. Leuk!

Bergwandeling bij Vasiliki

Pas tegen 10:00 uur kwam de zon tevoorschijn, vanachter de hoge berg vlakbij. Lefkada bestaat voor 75 procent uit bergen, dus dat we vandaag voor een bergwandeling kozen is niet zo bijzonder. Met een lunchpakketje mee gingen we op pad.

Het was een pittige wandeling. Volgens ons was er geen tien meter vlak, de rest van de ruim 10 kilometer steeg of daalde. We liepen over smalle paadjes, moesten soms klimmen en klauteren, kwamen door een rustig klein bergdorpje, hadden mooie uitzichten en picknickten ongeveer halverwege op een afscheidingsmuurtje van een huis.

Daar ontmoetten we een Canadees stel dat aan kwam rijden. Ze logeerden in dit huis, dat van vrienden was. We hebben leuk gekletst, en ze boden twee maal aan om uit te rusten op hun terras, of het toilet te gebruiken, of onze waterfles te vullen. Hele aardige mensen, die zondag weer vertrekken.

De route voerde ons verder door bossen, langs oude olijvenbomen, langs een twee-onder-één-kap die voor de helft mooi was en voor de helft vervallen en langs een paar mini-kappeletjes.

Terug bij de boot vroeg de supermarkt-meneer of we lekker gewandeld hadden. Wat bleek? Hij had de wandelingen (4 stuks) uitgezet vorig jaar. Het is een bijzondere man, van een jaar of veertig. Vanochtend was ons al opgevallen dat hij de gemeentemannen en er op wees dat ze het onkruid dat ze van het pleintje haalden niet in het water mochten gooien.

De mannen werkten op zijn Griekstrouwens: met een grastrimmer werd onkruid “gewied”, maar waar het groen of de steentjes terecht kwamen boeide de ze niet. Tja, ook bij ons aan boord dus.

En we zagen dat hij de straat voor zijn supermarkt annex terras schoonveegde, en rommel in de prullebak gooide. Nou, dat hebben we tot nu toe slechts heel weinig Grieken zien doen!

Op het schone plein (nou, er kan nog wel een bezem overheen hoor) staat een monumentje voor gevallenen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Vandaag werden slingers met Griekse vlaggetjes opgehangen, want morgen schijnt het een nationale feestdag te zijn. We zijn benieuwd!

Naar Vasiliki op het eiland Lefkada

 Het was nog steeds winderig toen we buiten ontbeten, en uitkeken naar de bakker. De bakker uit Vathi zou elke dag tegen negen uur brood brengen naar Kioti, volgens onze supermarktmevrouw, en ze had hem op het hart gedrukt om te stoppen en te toeteren wanneer er boten in de haven lagen. Maar we zagen en hoorden geen bakker, dus we zijn tegen half tien vertrokken.

Het zeil lag gereed, dat wil zeggen dat de huik er af was en de lazy jack opengeritst, maar we waren nog geen 10 minuten onderweg of het was zo goed als bladstil. Jammer! Nou ja, dan maar wat dicht bij de kust, dan hebben we nog wat leuks te zien.

We merkten weer dat we dichterbij Lefkada komen, waar huurvloten hun vaste havens hebben, want het was best druk vonden we. Op een gegeven moment konden we 11 jachten met het blote oog zien. Voor ons is dat druk.....

En zo jammer: weer waren de bergen voor ons (Lefkada), achter ons (Ithaka en Kefalonia) en ten oosten van ons (Arkoudhi, Kalomos en Kastos) wat in nevelen gehuld. Ze waren niet groen maar grijzig. Met soms een laaghangende wolk er voor.

Over Vasiliki hadden we verschillende reviews gelezen. Er is een oude vissershaven en een nieuwe haven die nooit afgebouwd is. Nou nieuw, ook niet helemaal nieuw, maar al wel een jaar of 10 oud. Er staan reacties op de app Navily over dat de bodem enorm vervuild is met oude lijnen en oude ankers waardoor jouw anker niet omhoog te krijgen is. Maar erger nog zijn de berichten over een man die jouw lijn graag aanpakt en daar grof geld voor vraagt.

We twijfelden hardop of we er wel naar toe moesten gaan, naar Vasiliki. Maar ja, ik had in het boek van Rutger Bregman (De meeste mensen deugen) gelezen “het kwade is sterker, maar het goede is met meer”. Dus we gingen er maar van uit dat mensen eerder geneigd zijn om een slecht review te schrijven dan een goede. Dus de verhouding is wat zoek.

Aan het begin van de middag kwamen we in Vasiliki aan. De haven ligt aan het eind van een baai. De vissershaven lijkt een soort kom waar je met de kont naar de wal moet gaan liggen op je eigen anker. Daar is ook elektriciteit en water. Wij gingen in de nog-niet-afgemaakte-haven liggen. Langszij de betonnen kade aan een pleintje. Hier is geen elektriciteit en water maar dat hebben we ook nog niet nodig.

En het ligt hier prima! Okee, de kale marina ziet er niet zo gezellig uit, met twee grote drijvende steigers waar wel elektriciteitspalen op staan, waarvandaan je niet op de wal kunt komen, en nu ook niet aan de steigers omdat er meerdere boeitjes voor liggen. En er staan enorm veel waterpalen speciaal voor de brandweer. En wat denk je? Ook die doen het niet!

Maar het stadje ziet er leuk uit. ’s Zomers ontzettend toeristisch, dat merken we aan de tavernes en allerhande winkeltjes, waarvan het merendeel al gesloten is voor het winterseizoen. We liepen een rondje, weten waar we morgen de bakker kunnen vinden, hebben lekker in de zon geluierd, zagen een Nederlandse flottielje van welgeteld 5 jachten binnenkomen (in de oude haven) en verbaasden ons over de wind, die echt vanuit alle kanten gewaaid heeft vanmiddag. Er komt nauwelijks verkeer langs want het is een doodlopende weg, en de tavernes vlakbij zijn gesloten. Tegen kwart voor acht werd het donker, maar het pleintje is goed verlicht, dat voelt hartstikke veilig.

Nog steeds in Frikes

Nadat wij koffie met een lekkere amandel-caramel koek hadden gehad was het tijd om naar Nederland te bellen: Heit is 91 jaar geworden! Hij had nauwelijks tijd voor ons, want ook bij hem stond er koffie met gebak op het menu en er was ook al visite.

We zijn even naar een oude ronde uitkijktoren gelopen (heel dichtbij), en deden wat boodschappen in de supermarkt van Kiki. Een interessante dame die honderduit vertelde over van alles: over Albanezen, over luie Grieken, over de Medicane (Mediterranean Hurricane) van 17 september 2021, over EU-geld, over de bakker die niet langs gekomen was, over de herder van de vele geiten en ga maar door. We weten nu dat er 7 mensen wonen in Frikes, waarvan 4 kinderen. Haar supermarkt had trouwens een enorm groot assortiment, dat hadden we niet verwacht.

Na de luncht wandelden we naar Kioti, een haventje op 5 kilometer lopen. In een baaitje, een best wel toeristisch baaitje. Hier waren nog wel tavernes open. Het was er leuker, maar ook drukker dan “bij ons” in Frikes.

Onderweg zagen we nog leuke huizen te koop (maar ze waren nog niet afgebouwd), en keken we steeds uit over zee. Een prima wandeling. Weliswaar over een asfaltweg, maar het was helemaal niet druk. Apart was wel dat er soms een wegversmalling gecreëerd was met afzetlint, omdat de rotsen (de bodem) onder het asfalt weggespoeld was. Het asfalt hing er nog gewoon. Wij vonden het wat eng, maar blijkbaar is dit ook “No Problem” voor de Grieken, want er rijden zelfs nog vrachtwagens over deze weg.

Tegen drie uur vanmiddag stak de wind weer op en lagen we weer een paar uren te schommelen. Zelfs toen het tegen  half acht donker werd stond er nog een flinke wind, weer aflandig. We wennen er al aan......

Naar Frikes, nog steeds op het eiland Ithaka

Pas aan het eind van de nacht ging de wind liggen. Alles aan boord was weer nat van de dauw, daaraan merken we dat het ook hier herfstig wordt. Maar de zon scheen weer, dus het werd al gauw lekker warm. Heerlijk!

Na een loopje naar de bakker en de groenteman vertrokken we. Helaas was de wind halverwege de ochtend helemaal opgeraakt, dus we voeren rustig op de motor. Eerst aan het eind van onze baai naar het oosten, en daarna naar het noorden.

Niet zo ver, nog geen twintig kilometer varen was het toen we het haventje van Frikes bereikten. Het zag er van een afstandje leuk uit, maar we wisten al dat de tavernes gesloten zouden zijn. Het is een klein haventje en ook een klein dorpje. Een paar vissersbootjes liggen er, en er is een door de EU gesponsorde haven. Met dezelfde lantaarnpalen die we eerder hebben gezien.

In de zomermaanden is het hier druk met jachten (ook flottieljes) en toeristen. Er is zelfs een hotel, waar het zwembad ook voor niet-hotelgasten toegankelijk schijnt te zijn. Maar nu is echt alles dicht, behalve de supermarkt en een ijs-taverne.

We liggen lekker langszij in enorm helder water. Vlak nadat we aankwamen begon het flink te waaien vanuit het westen over de berg heen. Echt flink te waaien. We schommelden best, maar ach, de betonnen kade houdt ons wel.

Het dorpje Stavros is 2 kilometer verwijderd van Frikes, en schijnt na Vathi het tweede-grootste van Ithaka te zijn. Nou, daar wilden we wel even naar toe lopen. Niet via de weg, maar via de berg. We hadden op Maps.me een pad gezien, en de aardige mevrouw (Kiki) van de supermarkt vertelde dat we op de terugweg via kleine dorpjes wel weer terug konden wandelen.

Het was een prima wandeling. We zijn niet eens verdwaald! Nou, even dachten we van wel, want we kwamen een hek tegen op het pad. Opzij was het terrein afgerasterd met hoog gaas. Het hek was met een touw gesloten. H’m, wat nu? Nou, toch maar doorlopen. Het hek even open en natuurlijk weer achter ons dicht. Even later kwam er een pickup truck aan, met een vriendelijk zwaaiende meneer en een stuk of 8 geiten achterin. Oh, daarom stond dat hek er.  Om de geiten binnen te houden.

Na een kilometer of 3 kwamen we langs een oude schuur waar geiten in stonden. Waarschijnlijk kwam de geitenmeneer hier vandaan.

Nog twee keer hebben we een hek van een afrastering moeten openen. Af en toe was het flink klimmen, maar we zagen in de verte ook mooie bergen, en dichterbij het pad oude vervallen boerderijtjes. Echte opknappers, er zat geen dak meer op!

Het dorpje Stavros is klein. Tja, als er slechts 6 dorpjes zijn ben je al gauw bijna de grootste, haha! Maar er waren een paar tavernes, een kerk, een supermarkt, een buste van Odysseus en een maquette van het mogelijke kasteel van hem.

In de Griekse mythologie is Odysseus de koning van Ithaka. Hij was één van de aanvoerders van het Griekse leger in de Trojaanse oorlog. En hij, Odysseus, schijnt op het idee gekomen te zijn om het enorme houten paard te bouwen dat de Trojanen had misleid. Hoewel onderzoekers nu denken dat Odysseus helemaal niet hier heeft gewoond trekken de mensen op Ithaka zich er lekker niets van aan.

Vanuit Stavros namen we weer een omweg om naar de haven te gaan. Nu liepen we voornamelijk bergaf, dat was lekker. Door twee gehuchtjes en, heel apart, langs “luxury villa’s”, die meer dan 3 ton van de EU hebben gekregen voor de bouw. Dat staat er bij op een groot bord! We denken dat ze er nog trots op zijn ook.

En wat een contrast nog geen 200 meter verderop. Daar liep een oude man zijn tuin in, wij passeerden hem en groetten hem, en hij wenkte ons en plukte zomaar handenvol mandarijnen voor ons! Nou, de lieverd! Engels sprak hij nauwelijks, volgens ons vroeg hij of we uit Italië kwamen, en hij kwam uit Albanië. We hebben hem heel hartelijk bedankt en genoten onderweg van de vitamientjes.

Aan het eind van de middag kwam er een grote catamaran bij ons liggen, met 10 mensen aan boord. Waarvan 5 kinderen. We hielpen deze aardige Engelse huurders even aanleggen in de harde wind, en ze nodigden ons aan boord voor een drankje. Het was een uurtje gezellig kletsen met ze. En daarna nam de wind weer af.

De zon verdween wel vroeg achter de berg, maar het bleef totdat het donker werd heerlijk warm buiten.

Drie hoogtepunten

 Drie hoogtepunten vandaag. Nou ja, het is maar wat je een hoogtepunt noemt natuurlijk.

Het heeft de hele nacht flink gewaaid. Dat was niet voorspeld, maar ach, we merkten er niet veel van. De golven klotsten wat tegen de boot, dat was eigenlijk alles.

Het eerste hoogtepunt was met de koffie. De bakker had geen vers brood (dat wisten we, daarom hadden we gisteren een extra brood gekocht) maar wel vers gebak. Ik koos een Portokalopita (zo’n reuze stuk sinaasappeltaart die we dan delen, zo groot is het) en een groot gekarameliseerde amandelkoekje. Heerlijk, echt een hoogtepunt.

Na de koffie bracht ik de was naar de doe-het-zelf-wasserette. Nou, dat is ook een hoogtepunt hoor. Een grote ruimte, gezellig geverfd en ingericht, met wifi en een televisie, drie wasmachines (bovenladers met een gekke staaf in het midden) en drie drogers. En een wasmiddelautomaat en een geldwisselautomaat. Super, wat een leuk idee!

35 minuten later is je was schoon, kun je ’t nog even in de droger doen en dan hup weer naar de boot. Luxe!

En het derde hoogtepunt was de boten-bioscoop. Want het ging steeds harder waaien (een hele flinke vijf Beaufort stond er in de baai) en er kwamen nogal wat jachten (waaronder een flottielje) beschutting zoeken in de baai. Maar die beschutting was er nauwelijks omdat de wind over de berg naar beneden viel.

Twee jachten wilden bij ons aan de kade aanleggen, maar beide hadden hun anker te ver naar de lij-zijde in het water laten vallen. Daardoor kwamen ze wat scheef te liggen ten opzichte van de kade. Niet leuk voor hen, niet leuk voor ons. Beide wilden het aanleggen niet nog eens proberen. Eentje ging tussen flottieljeboten liggen en de ander ging voor anker. Wij hadden wel anderhalf uur een bioscoop aan boord doordat er wel 16 jachten aan kwamen.

Ondertussen lagen wij ook lekker te dansen in de lijnen, maar dat vonden we niet erg. De zon scheen en het was lekker warm ondanks de wind.

Wandelen en verdwalen

 De wind nam pas laat gisteravond af, en toen werd het bladstil. Vanochtend hadden we dauw op het dek en dak, dat hebben we al heel lang niet meer gehad.

We ontbeten weer buiten en daarna deed ik boodschappen bij de bakker, groenteman en supermarkt. Heel relaxed, een rondje van nog geen kilometer denk ik. Her en der zaten mannen koffie te drinken op een terrasje. Dit is echt Zuid-Europa op zijn best!

Na de koffie met heerlijke Portokalopita (het sinaasappelgebak) zijn we de westelijke berg op gegaan. We wilden via een oud pad langs een oude molen naar de ruïnes van een oud dorpje (waarvandaan ze een mooi uitzicht beloofden) en dan via een andere weg terug. In het stadje ging alles nog prima.

Maar ergens voorbij de molen raakten we verdwaald. Het fotootje dat Hidzer had gemaakt van het bord met de route was niet superduidelijk, en de app Maps.me kende ons pad niet eens.

We wandelden heerlijk hoor, over smalle steile paadjes, langs oude olijfbomen en vervallen hutjes, en genoten van de mooie uitzichten. Maar het dorpje hebben we gemist. Want er zat een enorm ravijn tussen ons pad en het dorpje. En we liepen in totaal niet de beloofde 6,5 kilometer maar zeker 10 kilometer berg op en berg af.

Ergens picknickten we bij zo’n knap gestapeld muurtje. Dat is mozaïeken met zware stenen, het lijkt ons geen makkelijke klus. En even verder hadden we weer een prachtig uitzicht op de zee en de bergen.

Voldaan kwamen we aan boord, waar we lekker bijkwamen en al gauw hulp boden aan twee huur-catamarans die wilden aanleggen. De ene met twee Duitse echtparen ging prima, de andere had 8 Duitse mannen aan boord. Op zich niet erg, maar de schipper was een echte Duitse schipper. Zonder kapiteinspet trouwens. Maar het was wel een commandant, een ITA-er. Ze lagen nog niet eens goed vast of hij had al een glas wijn in zijn hand. En ondertussen de andere mannen vertellen wat ze moesten doen. Ja, een echte ITA-er. Ich Trinke Alleine.

Het was tot een uur of zes bladstil, en daarna begon het te waaien. Steeds meer. We horen nu golven klotsen en dansen wat in de lijnen. Maar ach, we liggen prima!