Twee dagen voor anker

Het blijft erg rustig in de Borgstedter See. We hebben geen buren gekregen. Aan de ene kant is dat lekker, maar het is ook wel een soort van gezellig wanneer er iemand in de buurt ligt. Het weer bleef wat wissselvallig, zelfs de weermannen op Radio RSH konden er niets van maken. Ze hebben het zelfs in de Drei-Tagen-Trend over wolken, buien, zon, onweer. Alles doorelkaar heen.

Nou ja, we liggen hier prima, en kunnen wel een windvlaag en buitje hebben. Gisteren hebben we de fietsen en onszelf in de rubberboot geladen en zijn naar de wal geroeid. Via het bos zijn we naar Rendsburg gefietst. Een mooie route, vlak langs het water. We crosten wat door de stad, door de winkelstraten, een park, langs een stadsmeertje, het fietste  prima. Af en toe hadden we het gevoel dat we stiekem over de stoep fietsten, maar dat doen de Duitsers allemaal. Het voelt wat gek, en misschien mag het niet op elke stoep, maar ja, wij zijn toeristen.....

De Famila, de grote supermarkt, wilden we opzoeken. Je kunt aan de kade van het NOK (NordOstseeKanal) aanleggen en er even naar toe. Misschien doen we dat nog wel, maar gisteren dus met  de fiets. Het was niet zo’n mooie ruime Famila als in Kiel, maar we hebben onze boodschappen inclusief stadspicknick-broodjes kunnen kopen. Toen we buiten kwamen bleek het flink geregend te hebben. Ha, mazzeltje voor ons!

Aan de kade vonden we geen leuk beschut plekje om te picknicken, dus we zijn het centrum weer in gefietst. Bij de Tourist Info stonden leuke bankjes, maar het drupte af en toe nog wel. Daarom zijn we op de stoep van een restaurant dat tot nader orde gesloten is gaan zitten. Daar zat het prima in de luwte, en we konden ook nog lekker naar alle mensen kijken.

Pas toen we weer aan boord van de Nocht waren begon het te regenen. En ja, het wisselende weer dat de weermannen voorspelden kregen we nog: flink onweer, zon, buien, wind, windstilte.

Ook vandaag ging het zo, maar nu hadden we iets minder geluk. We maakten een wandeling, die aangekondigd werd als een route met naturräumlichen Besonderheiten. Ach, we hebben lekker gewandeld maar vonden het asfalt- en betonpad gehalte wat hoog. Maar we hebben behalve bij het oversteken van de verkeersweg geen auto gezien, dat was wel lekker.

Wel zagen we twee keer reeën aan de rand van een veld, en we liep ook wel op mooie kleine paadjes hoor, dus naturräumlich was het toch wel leuk. Bijzonder was ook wel weer dat we langs een groot terrein van Amazon kwamen. Als een vliegveld, zo groot was het terrein. We denken dat het een distributiecentrum is. Wel mooi centraal gelegen hier, bij een vliegveld en bijna aan de verkeersweg.

De 12 kilomter hebben we niet volgemaakt, we hebben op het laatst iets van 2 kilometer afgesneden. Door een lange bui. Even schuilen duurde wel erg lang, dus we zijn toch maar verder gegaan. Dan maar iets korter, dat gaf niet. De baby-kwalletjes lagen nog op de waterlijn, dat was zo'n grappig gezicht: als grote waterdruppels!

De vissers stonden nog aan de kant te vissen, onder een grote paraplu, de suppers gingen weer in een groepje aan de slag, en er werd af en toe (vooral ’s ochtends) even gezwommen.

Wanneer we in de richting van de kleine brug kijken zien we soms de contouren van grote schepen, maar dat is op ruim een kilometer afstand, dus daar merken we niets van.

En echt, we begrijpen niet dat hier niet vaker boten gaan ankeren. Het is een fantastisch plekje! Alle jaren dat wij naar de Oostzee zijn gevaren hebben we hier gelegen, we kunnen ons slechts één heenreis herinneren dat we dat niet deden, dat was in 2019, toen mama haar pols gebroken had. Die heenreis hebben we lang doorgevaren om in Kiel te komen, zodat we daar de volgende dag een auto konden huren om haar te bezoeken. Dat was nodig omdat ze nog niet in Blanckenborg woonde maar tijdelijk in Ten Boer was, en er Rechtelijke Macht perikelen waren. Gelukkig is dat allemaal voorbij, en genieten wij vanavond nog even van “ons” plekje.