Aan de palen

 Woensdag zijn we vertrokken vanaf onze ankerplek en naar “De Palen” gegaan, een Liegestelle voor pleziervaartuigen vijftig kilometer verderop. Daar liggen we nu drie dagen. Ik vind het een superplekje: we liggen beschut tegen de soms flinke westenwind, grote en minder grote schepen varen langs en we kunnen met de rubberboot naar de wal. Okee, we schommelen soms flink, maar dat is niet zo erg.

Toen we woensdag een uurtje gevaren hadden, hebben we aangelegd aan een stalen kade, vlak bij een ijssalon, Imbiss en de Famila. Zo kon ik mooi even boodschappen doen. We hebben nog een filmpje opgenomen en die met de wifi van de ijssalon verstuurd (een filmpje van een minuut vraagt al 50 MB), en een paar uurtjes later hoorden we dat Marit al vijf keer het filmpje had bekeken en de telefoon kusjes terug gaf. Oh, die schat!

De weermannen vertelden ons dat we heel rustig aan konden doen op het NOK: er komt veel harde wind uit het westen, dus de Noordzee is nog niet aan ons toe. Of andersom....

We zijn volgens plan aan De Palen gaan liggen. Ze waren van hout, maar zijn nu van staal. Maar ja, degene die de opdracht kreeg om de houten palen te vervangen, heeft dat letterlijk gedaan en niet nagedacht. Dus de palen staan (weer) te dicht op elkaar, waardoor wij er niet van achter naar voor in kunnen varen, maar even van opzij moeten inparkeren. Dat lukte trouwens prima, maar dan moet je wel het geluk hebben dat één van de boxen aan de zijkant vrij is.

En schuren langs staal is minder leuk dan schuren langs hout, dus dat is bij het aanleggen voor sommige boten ook wel een dingetje.

Maar goed, wij lagen aan de kant van het kanaal, en hadden een prachtig uitzicht. Op werkelijk alle schepen. Helaas is bij het in-of uit-pakken van het fototoestel uit de tas een knop verdraaid naar een fout standje: de sluitertijd was helemaal in het warretje.

En aangezien ik een paar dagen blog-vrij had, en nu pas de foto’s bekijk, zijn er een heleboel foto’s mislukt. Foto’s van schepen voornamelijk: van hele verwaarloosde vrachtschepen, supergrote containerschepen, een supersjiek en megagrote motorboot, een groene met levensgroot “FC Groningen” erop, en een schip dat met behulp van slepers wel 16 wieken van windmolens richting Brunsbüttel bracht. Trouwens, we zagen ook twee schepen uit Urk die onderdelen voor de staander van windmolens richting Kiel bracht. Gelukkig had ik een keer de telefoon gepakt om Hidzer op de foto te zetten, en een keer omdat het fototoestel aan de lader lag. 

Goed te zien is dat we in een wat breder stuk van het NOK liggen, en dat er grote en supergrote schepen langskomen.

We hebben super weer gehad. De voorspelde buien gingen om ons heen, de harde wind ook. De bomen ruisen flink, maar wij liggen in de luwte. Gisteren wat veel bewolking, maar de andere dagen heerlijk zonnig en warm. Lekker om te lezen, te zwemmen, te poetsen (we hebben al het teak weer schoongeboend), te wandelen en te fietsen. 

De kuip zag er wat rommelig uit, met een puts die op de kop te drogen stond, een krukje met borstels (we hebben nog meer hoor, naast deze afwaskwasten en borstel: zelfs een grote pijpenrager die erg handig is voor nauwe ruimtes naast de wanten in het gangboord) en wat nog over is van ons tuintje: munt en peterselie, ze doen het prima.

Het aanleggen van andere schepen was soms echt “Spaβ am Abend”, zoals een buurvrouw vertelde. Het gaat soms wat onhandig, en omdat er geen steiger is kun je een ander niet goed helpen. Ja, afhouden, dat is het enige.

Maar oh, wat is het leuk om te zien hoe mensen met elkaar omgaan. Die hebben niet altijd Spaβ, dat is duidelijk. Bij één zeiljacht dachten we dat de moeder van het gezin doof was, want de vader kwam van zijn stuurwiel naar voren gelopen en gebaarde in stilte. Iets over kijken en gooien en naar hem kijken. Maar later bleek dat ze helemaal niet doof was, hij was blijkbaar erg kwaad.

Of de mevrouw die steeds naar voren praatte, en meneer achterop die steeds maar herhaalde dat ze richting hem moest praten in plaats van naar voren, omdat hij haar niet kon verstaan.

Ach, bij de meesten gaat het wel rustig en goed, dat scheelt een boel frustratie.

Vrijdag kwamen Bas en Ingrid langsvaren. Ze floten en zwaaiden, en via de app bleek dat ze naar Brunsbüttel zouden gaan, en morgenochtend in een “windgaatje” naar Wangeroog of Hooksiel. Nou, het wordt vast druk in dat gaatje, want we zagen meer Nederlanders langs gaan.

Wij hebben een ander plan: we gaan morgen naar Glückstadt. We hebben alle tijd immers, en zijn nog niet vanaf hier de Elbe opgeweest. Ja, in 2013 met de Amigo zijn we ten zuiden van Hamburg op de Elbe geweest, een stukje van het Elbe-Lübeck-Kanal naar het Elbe-Seitenkanal.

Een week wachten in Cuxhaven kan altijd natuurlijk, maar met de stroming mee naar Glückstadt leek ons leuker. We willen de omgeving daar ontdekken en later met de stroming weer naar Cuxhaven.

We hebben een eind gefietst. Langs het NOK, op betonnen fietspaden, naar het stadje Burg om boodschappen te doen voor de picknick, en via pontjes en kleine weggetjes aan de zuidkant van het kanaal weer terug.

Burg, ja, wat moet je daar van zeggen? Het stadje is zo ongeveer ontstaan tijdens het aanleggen van het NOK. We moesten wat moeite doen om een leuk straatje op de foto te krijgen, maar het is gelukt. Zelfs met bloemetjes langs de stoep, waar een beschilderd steentje lag.

De picknick hielden we op een bankje bij een Fähre, waar we ons weer verbaasden over de animo voor de pont. Okee, er gaan slechts een auto of acht op, samen met wat motorrijders, fietsers en voetgangers, maar hij vaart af en aan, zonder pauze. Er is een soort bushalte, ponthalte dus, waar je beschut kunt wachten, met een grote bel. Wij denken dat het voor ’s avonds is, maar dat staat er niet bij. Het ziet er wel leuk uit. En schoon, dat is voor ons Nederlanders bijzonder, een schoon bus/pont-hokje, maar hier heel gewoon.

Echt vrolijk werden we niet van de omgeving. We fietsten lekker, dat wel, want het was nergens druk op de weg. Maar de huizen zien er niet zo leuk uit. Het lijkt wel of je hier moet kiezen tussen twee stijlen: de onkruid-stijl, waarbij het onkruid tot je ramen groeit, of de Action-stijl, waarbij je alle prularia die je kunt kopen in je tuin en bij je voordeur zet.

Na de Kaffee mit Kuchen aan boord (in dit geval weer een stukje verse dadeltaart) hebben we vandaag voor de laatste keer hier aan de palen de aanlegperikelen van drie boten bekeken, want morgen willen we naar Glückstadt varen.