Naar Kiel

In slaap vallen bleek toch lastiger dan gedacht, door de harde wind. Vertrouwen kweken duurt blijkbaar even. Maar na een uurtje viel ik (Hidzer sliep al binnen vijf minuten) ook heerlijk in slaap. De wekker (telefoon) ging af om vijf uur. We hoorden de wind en besloten direct dat we bleven liggen. Maar toen we om half acht weer wakker werden, was het veel rustiger. Binnen 20 minuten waren we op pad. Dat ging hartstikke snel! We hadden nog theewater opgezet, om kwart voor acht naar Dieter geluisterd, ons intussen aangekleed, de motor aangezet en het anker opgehaald. Super actie!

De zon scheen, Hidzer maakte een reef in het zeil, ik stuurde langs de ondiepte, en voorbij de vaargeul naar het binnenmeer (of eruit, het is maar van welke kant je ’t bekijkt) voeren we de golven in. Die stonden er wel, maar lang niet zo erg meer als gisteren. We hesen het zeil, rolden de fokken uit en voeren richting het schiereiland Fehmarn. Af en toe slingerden we nog wel, door die golven, maar binnen bleef alles mooi op zijn plaats. Aan de quilt met de foto’s is goed te zien dat we niet stil lagen.

Bij Fehmarn was de wind even op. Gewoon op. Nou, dan de motor maar even aan. Maar toen we bij de grote brug kwamen had de wind er weer zin in en gingen we met een voordewindse koers richting Kiel. Iets van 80kilometer varen.

Gelukkig waren er geen schietoefeningen in de Schieβgebieten Todendorf en Putlos. Rare namen trouwens, echte schietgebied-namen. Op kanaal 11 van de marifoon was om half acht niets gezegd over schietoefeningen, dus wij namen aan dat er niets aan de hand zou zijn vandaag.

Meneer Tiempo (hadden we in Wiek gezien, en later nog wel eens op de AIS) riep een paar keer Todendorf Radio op, zonder resultaat. Ha, en de reisleidster deed ook nog haar best, een poosje later, en zij kreeg antwoord: nee, er waren geen oefeningen vandaag. Mooi zo.

We voeren midden tussen het reisgezelschap, van in totaal 7 jachten weten we inmiddels. Allemaal Nederlanders, we hopen stiekem dat anderen niet denken dat wij erbij horen.

Als melkmeisje hebben we een paar uren gevaren. Het zeil over stuurboord, de grote fok over bakboord. En wat we deden, al die tijd varen? Van alles. Natuurlijk koffie drinken, lunchen, en een meloentje tussendoor. En ik heb nog gehaakt aan een knuffeldier. Hidzer heeft weer een slimme oplossing bedacht om de fok mooi en vooral rustig te laten staan. We kletsten, keken veel  (heel veel) om ons heen naar andere boten en ook heel veel naar de lucht. Om de windrichting in de gaten te houden en om mogelijke dreigende wolken te zien.

We bleven maar voor de wind varen, en net als gisteren werden de golven steeds hoger. Logisch, maar een uurtje voor we de Kieler Förde in zouden varen waren die golven wel erg hoog, en de wind was pittig. Reven zat er even niet in, dus we voeren gewoon door. Op de foto zijn de golven niet goed te zien, maar ze waren er wel!

Een ruime bocht (wij zijn meestal van het afsnijden, maar deze keer niet), zorgde er voor dat de golven wat minder werden en we nog lekker konden zeilen. Tot vlak bij de vuurtoren, daar hebben we de boel opgeruimd en de motor gestart.

Na negen uren varen lagen we voor anker op “ons eigen plekje” in de baai Pluschow Hafen. Meestal liggen we we hier bijna alleen, maar nu lagen er al zes anderen. Ach, de baai is groot genoeg, dat is geen enkel probleem.

Ha, we waren mooi op tijd! Na ongeveer drie kwartier begon het opeens enorm te waaien, maar dat duurde maar een paar minuten. Maar de onweersbui, en alle regen die daarbij hoorde, nou, dat duurde minstens een uur. We konden niet eens meer in de Förde zien, zo grijs was het. We lagen prima, ons anker hield ons mooi op zijn plaats en we hebben verder nergens last van gehad. Maar we maken het niet laat, want we zijn allebei rozig.