Feestvakantie #4 woordjes

Het leren van Griekse woordjes valt niet mee. Maar yassas, het Griekse hallo, dat lukte prima. Zoals wij de hele dag door wat "yassassen", deden de kindjes dat ook al gauw. De mevrouw van de bakker vond dat zo leuk, dat ze een keer verwend werden met heerlijke kaneelstengels. Die ik dus ook een keer voor bij de koffie haalde, en als verwennerijtje voor hun terugreis.

De bakker bakt heerlijk brood. We kunnen niet kiezen voor grof volkoren, dat kennen ze hier niet. Maar het maïsbrood met sesamzaadjes is elke dag een feestje. Tenminste.... Eerst wilden ze geen korst eten. Die moest er af. Zelfs van het casinobrood van de supermarkt.

Tot ze een keer op de terugreis van de bakker een stukje brood wilden proeven, en ze smulden van de dikke korsten. We noemden het "Griekse korsten", misschien scheelde dat ook wel. 

Marit spreekt hele mooie zinnen in het Nederlands, en soms ook in het Frysk. Verstaan doet ze het goed. Hidde zit nog in de fase "woordjes". De woordjes die hij deze dagen het meest gebruikte waren Pake en Aafmasien (graafmachine) .Want dat zijn zijn favorieten.

Hidde had geluk: een paar honderd meter verderop wordt gewerkt op de kade. Met grote machines. En oh wat een feest: we konden zomaar het bouwterrein op lopen. Dat moest natuurlijk elke keer (op weg naar de speeltuin) even gebeuren. 

 

Een nieuw woordje is "beerfoot", daarmee bedoelt hij veerboot. Die komt een paar keer per dag aan, en dat mocht eigenlijk niet gemist worden.

En "hoge berg", dat hoorden we ook meerdere malen per dag. En natuurlijk "aankomen nee", want dat weet hij drommels goed, Maaike werd "tonke Maaike" genoemd, "touwt mee" was elke dag bij het het verlaten van de boot nodig, "poepie daan" was voor ons erg handig, en zelfs in Hilversum heeft hij het steeds over molke en bôle. 

Oh ja, "sientjes", dat is ook duidelijk voor ons. Rozijntjes, daar is hij dol op. Vooral na een lange wandeling, tijdens het voorlezen. 

En "moto" sloeg natuurlijk op de aanhangmotor. De eerste keer moest Hidde even wennen, maar dat duurde niet lang. Toen wilde hij ook wel even voelen hoe goed de golven zijn handjes  nat konden maken. Marit wist nog heel goed hoe ze de rubberboot moest sturen, en vooral gasgeven kan ze als de beste!

We zijn naar de andere kant van de baai gegaan, even kijken bij de ankerplaats waar een stuk of vier zeiljachten half of helemaal gezonken waren. "seve boten", noemde Hidde ze. En omdat Marit moest plassen gingen we aanleggen vlakbij het kerkje. 

Daar ontdekten we nog een grotje in de rotsen, dat als een soort altaar fungeerde. We moesten op een steile trap klimmen om een kijkje te kunnen nemen.  

Hidde vond vooral alle knopjes aan boord interessant. Tja, en die waren vaak "van Pake", dus daar mocht hij niet aankomen. Dat wist hij drommels goed, en hij probeerde ons vaak even uit. Door met zijn vingertje een centimeter van dat knopje vandaan te blijven en ons ondertussen glimlachend aankijken. 

En dan deed hij ons na! Door met een wijsvinger te wijzen en "mm-mm" te zeggen, of als het serieuzer werd "tink-e-om".  Oeh, het was vaak moeilijk om onze gezichten in de plooi te houden hoor!

Oh ja, wat hij ook leerde, was het woordje "buitensoten". Buitengesloten. Tja, dat kwam omdat we, toen Anneke en Jan aan het hardlopen waren, de deur van het appartement achter ons dicht trokken toen de sleutel nog binnen lag.

De telefoons van Anneke en Jan lagen binnen, dus we wisten niet wie we konden bellen. Hidzer ving de hardlopers op, die in "ons" sanitair gebouw konden douchen en kleding van ons aan kregen, de kindjes schepten de hagelstenen uit het gangboord en ik ging op zoek. De meneer van de slijterij bracht me in een steegje, in het huisje van een Beppe. Die geen woord niet-Grieks sprak.  De meneer vroeg haar van alles, belde een telefoonnummer, en ik moest maar even wachten.

En welke taal spraken de Beppe's tijdens het wachten? Die van foto's van kleinkinderen. Echt waar, we hebben elkaar foto's laten zien. 

Op een gegeven moment wilde ze dat ik een nummer ging bellen, zij praatte met iemand (ik weet echt niet met wie), en na een minuut of vijf ging mijn telefoon weer. Beppe praatte, en ze maakte gebaren dat de deur weer openkon. 

En ja, dat was zo! Einde "buitensoten" dus.