reisje naar Meteora #1

Gisteren belden we weer met Alex-Rent-a-car. De keer in december, toen we naar Nederland gingen en een auto nodig hadden naar en van het vliegveld, en de twee keer, in januari, toen Anneke en Jan met de kindjes hier waren, was ons dat prima bevallen.

En nu ook weer. Even bellen, en ’s avonds werd de auto al gebracht. Dat hadden we overlegd, omdat de weg richting Preveza nog steeds gesloten is tussen half tien ’s ochtends en 12 uur ’s middags. En later in de middag ook nog een paar uren, van half vier tot half zeven. Omrijden is geen optie, dus je moet er op tijd zijn.

Het ging trouwens wel een beetje op zijn Grieks: de eerste keer kregen we een auto mee voor 20 euro per dag. Zonder kilometerlimiet, zonder borg, zonder afkoop-van-verzekering-gedoe. Maar wel een grotere auto dan besteld. Alex had het over een upgrade, omdat we naar Athene gingen rijden. 

De grote auto, kostte 45 euro per dag, ook zonder kilometerlimiet, borg en afkoop-van-verzekering-gedoe. Wel met drie kinderzitjes in verschillende groottes. En weer een upgrade, want we hadden een 7-persoons besteld en kregen een 9-persoons.

Deze keer moesten we 25 euro betalen en werd dringend aangeraden om voor 5 euro per dag die verzekering af te kopen. Ach, dat deden we natuurlijk, en we hebben niet eens gevraagd waarom. Het blijft Grieks. 

Met de witte huurauto vertrokken we al om kwart voor acht. Even langs de bakker voor heerlijk olijvenbrood en fetabrood, en omdat het (weer) feest was nam ik ook twee grote stukken baklava mee.

De zon scheen, het was laag water zagen we langs de dijk bij Lefkada-stad, en bij Preveza namen we de afslag om de stad even te bekijken. Niet zo uitgebreid, maar we bekeken de kade waar we misschien nog wel een keer willen gaan liggen. Het zag er goed uit.

Daarna namen we een andere weg dan de hoofdweg, eerst door het binnenland langs de lange Byzantijnse muren van het fort van Nikopolis, en even later via wegen met aan weerszijden dode bomen naar de kust.

In Lygia reden we naar het haventje. Voor een koffiebreak, met een stuk baklava. Heerlijk in de zon. Hoewel het haventje klein is, zag het er goed uit. Diep genoeg. In dit seizoen is er ook plek genoeg en er staan zelfs stroompalen. Maar we meenden te hebben gelezen tijdens onze voorbereiding dat het binnenvaren van het haventje nogal gevaarlijk is door de vele rotsen. Daar moeten we nog even over nadenken dus.

De kust is mooi, met een paar schattige baaien. Leuk met gunstige wind. De baai van Parga bijvoorbeeld ziet er goed uit mits de wind niet uit uit westelijke richtingen komt, en het haventje lag nu vol met toeristenboten. Nou, dan slaan we Parga waarschijnlijk over.

Een stuk verderop zagen we een dood dier op de rand van de weg liggen. Het had beste klauwen, we denken dat het een wasbeer was. Het is toch wat: zien we eens een wild beest, dan is het een dode. Jammer.

In Syvota picknickten we aan de haven. Met het heerlijke olijvenbrood en fetabrood. Weer in het zonnetje, het voelt echt als vakantie! Dit is zo te zien wel een bezoekje waard met de boot. ’s Zomers is het hier druk met jachten, hadden we gelezen, maar nu niet. Er is een lange (weliswaar wat lage) kademuur, maar ook een marina. Syvota stond al op ons lijstje en blijft even staan.

Toen was het tijd voor een tolweg. Door de bergen, richting Meteora. Nog iets van 200 kilometer, of meer als we wat extra’s zouden rijden. En dat deden we. We vonden het zó leuk dat we sneeuw op de bergen zagen, en steeds meer naarmate we door tunnels en over bergen reden, dat we ergens een afslag wilden nemen.

Want de borden gaven hier vreemde waarschuwingen: overstekende koeien (wat? Op een verkeersweg met hoge vangrails ernaast?), “pas op, de sneeuwploeg keert hier”, en ook dat er ijs op de weg lag. Nou, nu niet natuurlijk, maar toen we de afslag naar het dorpje Metsovo namen, zagen we sneeuw in de berm.

Metsovo is een leuk bergdorpje, het deed wat Oostenrijks aan met vakwerkhuizen en houten balkons. Veel souvenirwinkels, en aardig wat Griekse toeristen. Op een paar kilometer afstand schijnt er zelfs een kleine skihelling te zijn, maar dat geloofden we wel. We zochten de verkeersweg weer op, die hier Via Egnatia heet.

Dat klopt eigenlijk niet, want de echte Via Egnatia is rond 150 jaar voor de jaartelling aangelegd, en liep toen van Dürres in Albanië naar Istanboel in Turkije. De moderne Via Egnatia, die Egnatia Odos genoemd moet worden, is het Griekse deel van de Europese route E90, en loopt van Igoumentsa aan de westkust van Griekenland (waar we misschien nog naar toe gaan), tot aan Kipoi, de grens tussen Griekenland en Turkije.

Waarom ze deze verkeersweg (tussen 1994 en 2009 gebouwd) zowel Via Egnatia als Egnatia Odos noemen is ons een raadsel. Maar goed, het is een prima, rustige brede verkeersweg.

Ook hier hadden sommige tolpoortjes een storing in het betaalsysteem. Net als toen we hen en terug naar Athene reden. Ach, we hadden cash genoeg mee, dus het gaf geen probleem. Het is trouwens maar goed dat we deze tolweg namen, want de “gewone” weg die we wilden, kronkelt wel heel erg veel. Dat had heel veel tijd en kiloeters gekost. Nu kwamen na de afslag naar Meteora wel op een soort B-weg, en die was prachtig! Wat een uitzichten! We hebben vaak even stil gestaan om er van te genieten.

Bijzonder was wel dat we veel vrachtwagens tegenkwamen. Geen enkele vrachtwagen haalde ons in tijdens onze korte pauzes, maar we stonden echt verbaasd van de echt grote wagens die door de dorpjes over de bergweg reden.

Maar goed, wij riepen op een gegeven moment Oh en Ah, want we zagen ze! De bizar gevormde rotspilaren, van een soort groenig glad gesteente. Op het internet en in onze boeken hadden we ze al gezien, maar in het echt zijn ze heel bijzonder. Dat we dit meemaken, geweldig!

Ons hotel, in het dorpje Kalampaka, was makkelijk te vinden. We werden welkom geheten met een drankje, en kregen kamer “The sound of music”. Elke kamer van dit Theatro Hotel heeft een thema, dat is wel grappig.

We weten nog niet hoe dat zit met die vrachtwagens. De hotelmeneer begreep niet waar we het over hadden. Zijn Engels was weliswaar beter dan ons Grieks, maar daar is ook alles mee gezegd. 

We zijn uit eten geweest in een leuk restaurant, door zowel ons boek als door de hotel-meneer aangeraden, en dat was echt super. Het is lang geleden dat we zo lekker gegeten hebben in een restaurant. Aan een tafel vlakbij zaten drie Pappas en drie vrouwen. Nonnen of zusters, we weten niet hoe ze genoemd worden. Of misschien echtgenotes? Want Pappas mogen trouwen.

Dit gezelschap liet verbazingwekkend veel eten staan. Aan andere tafels zagen we dat er heel veel besteld werd en in doggybags meegenomen werd. Geen gek idee, want de salade die wij als voorgerecht/bijgerecht besteld hadden, was al enorm. Ook enorm lekker!