in regen naar Fryslân

Ons plan was om met Roel en Marlies de Marker Wadden te bezoeken. Maar niet de wind was spelbreker, maar de regen. Alle weermannen voorspelden de hele dag regen, en dat wandelt niet zo lekker natuurlijk. Dus we besloten om het maar uit te stellen. 

Hidzer opperde om toch maar te varen. We moesten weliswaar op de motor, want er was nauwelijks wind, en als we in de stuurhut zijn hebben we helemaal geen last van de regen.

Ik trok mijn nieuwe zeilpak aan, want we moesten nog even door de sluis. In de regen.

Ach, en eigenlijk was het de hele reis nat. Ons Plan A was Lemmer. Maar morgen zou het geen leuk zeilweer worden richting Staveren, dus we kozen voor Plan B: vandaag al naar Staveren. Het is maar een klein stukje verder varen vandaag.

Op ongeveer 15 kilometer van Staveren passeerden we de Friese Grens. De Nocht huppelde er van! Echt waar. Of verbeeldden we ons dat? Het deed ons niet zoveel, merkten we. Ja, het is leuk om weer thuis te komen, maar het verveelt ons nog lang niet aan boord. 

Okee, ons leven zal niet zo heel veel veranderen, want we hoeven niet aan het (betaalde) werk natuurlijk. De verplichtingen die we hebben leggen we ons zelf op. 

Halverwege de reis vonden we allebei dat anderhalf jaar reizen goed was. Dat was een mooie lange periode, maar toen dachten we ook dat nog langer niet-thuis zijn ons niet zou bevallen. Intussen denken we er anders over. We zouden ons Rondje Europa zo weer over doen. Want wat was en is het geweldig, om bijna elke dag iets nieuws te ontdekken met je eigen boot als basis.

Maar: we doen het niet hoor. Wij zijn overal tevreden, vooral met kleine dingen, dat hoeft niet per se in een ander land. En belangrijker nog: familie! Oh, wat is het lekker om mensen weer te kunnen knuffelen. Daar kan Beeldbellen echt niet tegenop.

Trouwens, we mogen niet eens weer zo lang. Maaike vindt dat niet leuk, en Marit al helemaal niet. Die vertelde laatst over haar vijfde verjaardag, en ze zei bijna verongelijkt "toen ik vijf werd waren jullie er niet hè?" Nee, we hebben hen beloofd dat we niet weer zo lang met de boot gaan reizen.

Ondertussen kozen we voor Plan C. Nog even verder varen, naar het Jan Broerskanaal vlakbij de Galamadammen. Gelukkig regende het in de sluis van Staveren, en ook bij het aanleggen, dus we hebben onze nieuwe pakken lekker kunnen testen. 

We belden Maaike of we morgen of zaterdag even langs kunnen komen, en dat vond ze geweldig! Ze vond stiekem al dat we te lang op de Vecht waren blijven hangen. En even later belde ze: Stef zou ons komen halen, en we "moesten" maar even bij hun komen eten.

Oh, wat was het weer een feest om ze alle vier te zien. De kindjes kenden ons nog, we hebben gespeeld, lekker gegeten en onafgebroken gekletst! Maaike bracht ons weer naar het fietspad, en toen we in het pikkedonker in ruim 20 minuten naar de boot liepen voelden we ons enorm rijk! Wat hebben we het toch goed!