Thuis!

Wow! Wat was het geweldig, het thuiskomen! Waren we er aan toe? Ja en nee. We kunnen nog jaren zonder problemen reizen hebben we gemerkt, maar het is toch wel geweldig om al die lieve mensen te zien!

Het waaide bescheiden, dus we hebben lekker kunnen zeilen. Op de grote fok. Het ging niet snel, maar we kwamen vooruit. Ergens halverwege kregen we een appje van Leo: Wilma had gezien dat we slechts 1,9 kilometer per uur gingen, of we misschien een sleepje nodig hadden?

Nee, dat hadden we niet nodig. We hadden afgesproken om tegen half drie aan te komen, en waren nog mooi op tijd. De vlaggetjes wapperden mooi in het wand, en ondanks alle stoere woorden van ons allebei, vonden we het toch wel leuk om de skyline van Sneek te zien, toen we op de mooie Brekken voeren.

Nou, en toen we de wijk invoeren! Kippenvel! Vlaggen waren gehesen, op de wal en op de boten, ons buurtje stond buiten te zwaaien en maakte foto's. Op onze eigen steiger waren zelfs "Welkom Thuis" vlaggetjes opgehangen.

Leo en Astrid hadden hun boot in Wilma's haven gelegd, dus wij gleden behoedzaam op ons eigen plekje. Het was even kijken hoe het zat met de lijnen, onze vaste spring op de wal zat klem bij de geïmproviseerde vlaggenstok, maar gelukkig hebben we lijnen genoeg aan boord.

En toen was het de hele middag knuffelen en kletsen. Leo had de bestelde statafels gehaald, en het werd zó lekker warm dat we buiten bleven zitten en staan. In Koudum en Wâldsein hadden we een boel drankjes, hapjes en koekjes gekocht, en onderweg hadden we koffie en thee gezet. Astrid ook al koffie en thee klaar, dus we hoefden bijna niets te doen. Even alles op schaaltjes en klaar was Kees.

Ha, over die schaaltjes: ik zei tegen Leo dat ik nog even naar de boot moest omdat we daar veel schaaltjes hebben. Hij zei dat we ontzettend veel schaaltjes hebben. Maar ja, ik wist niet meer waar ze staan...... Het moet allemaal nog wennen.

We hebben heerlijk gekletst en kregen zelfs nog lekkere wijnen, bossen bloemen en pluimen, en een heerlijke sûkerbôle! Wat een verwennerij! Er werd trouwens niet alleen gezegd dat de blog interessant en leuk was, maar ook dat het fijn was dat we er weer zijn. En: dat het zo leuk was dat we deze borrel hadden georganiseerd. Ha, dat vonden wij ook!

Heel vaak hebben we verteld dat we een geweldige Reis hebben gehad. Niet alleen vanwege de route, de mooie dingen die we zagen, de leuke mensen die we hebben ontmoet, maar ook omdat we gezond zijn en geen problemen met de boot hebben gehad. Dat we bijna elke dag wel tegen elkaar gezegd hebben dat we ons ongelofelijk RIJK voelen. En zijn!

Toen iedereen was vertrokken, heeft Hidzer patat gehaald en heb ik de boel opgeruimd en toen zijn we aan boord gaan eten. En slapen. Anders hadden we thuis ons bed moeten opmaken, een leuk excuus toch? 

Oh ja, want we kregen meerdere keren de vraag of we ons verheugden om op ons eigen bed te slapen thuis. Nou eh, nee. We slapen aan boord even goed en even lekker als thuis. We gaan zo even kijken naar Beste Zangers, en maken het waarschijnlijk niet laat.

Morgen komt de hele familie, daar verheugen we ons ook weer op. Maandag zwaaien we Leo uit, en de rest van volgende week gaan we "aarden", opruimen en laten we alles wat gebeurt over ons heen komen.

Tot we weer gaan varen blijft het stil op deze weblog. Ach, lang zal dat niet duren, want we zijn altijd graag aan boord. Dus als de agenda het toe laat, stappen we gauw weer op de Nocht!

nog één nachtje!

 We vertrokken al voor achten van ons Marrekrite-walletje naar de Dagpassantenhaven van Wâldsein. We lagen er nog maar net of Marit en Hidde beeldbelden ons al. Marit was met de fiets gevallen en had een schaafwond op haar kin en haar elleboog. De val was zo heftig dat haar zadel scheef zat! En Hidde was op het kinderdagverblijf gevallen met een dikke lip als gevolg. 

Terwijl we na het ontbijt de afwas van gisteren deden, kwam Maaike al aan, met Welmoed en Ids. Om kwart voor negen al. Heel gezellig, zulke vroege verjaardagskusjes!

Want ik ben nu zestig. Poeh. Het klinkt als een mijlpaal, maar voelt niet zo. Ik begin weer bij NUL, en ga verder alsof het gisteren was. Wel vroegen we ons al af of we een 60PLUS kaart of zo kunnen aanschaffen. Dat gaan we onderzoeken. Later.

Van Welmoed kreeg ik een mooie tekening, met veel goudglitters. Nou, de hele boot zit nu onder de glitters, dus het is echt een verjaardagsboot, of feestboot geworden.

We troffen het geweldig met het weer: tot na de lunch zaten we lekker buiten, en pas daarna begon het te regenen en ook nog te waaien.

We hebben van alles gedaan: de eendjes gevoerd, een taartje versierd, gelezen, met blokken gespeeld, Ids heeft nog even geslapen en Welmoed heeft gestept. Oh ja, het taartje...... Ik had oranjekoek gekocht, van de bakker. En de doos op het dashboard gezet. Geen handige plek bleek even later, want je stoot de doos er zomaar af. Het taartje met een beetje slagroom werd voor Welmoed, die het mooi versierde met allerlei gekleurd lekkers. 

Ids vond vooral de vlaggetjes interessant, maar hij wilde niet liggend kijken. Hij zit heel stevig, en wil ook steeds (met steun) staan. En dat met zijn hoofdje in zijn nek!

En Welmoed heeft heel erg lang met het emmertje gespeeld. Hijsen en kieperen, wat een plezier. Okee, soms ging het mis en kieperde het emmertje om in de kuip, maar ach, mama had droge kleren mee.

Na de lunch vertrokken ze naar huis. Wij ruimden op, tankten water en lazen de weekkrant GrootSneek. Vlak voor we naar restaurant de Watersport liepen hielpen we een Linssen 29 even aanleggen. Het was precisiewerk, maar het lukte heel goed.

Terug aan boord lazen we de eerste Polarsteps van Pauline. Ze schrijft erg leuk, we kijken nu al uit naar de volgende Stap!

nog twee nachtjes

Sinds we in Fryslân terug zijn, hebben we aan Marrekrite-walletjes gelegen. Al zeven nachten. Maar zonder een Marrekritevlag. Dat hoort niet zo natuurlijk, maar ja, ze zijn niet bij de Poiesz te koop. Volgend jaar maar weer.

Hidzer heeft vandaag wel een vlaggenparade aan elkaar geknoopt. Bovenaan een (oude, bijna zonder kleuren) Nederlandse vlag, onderaan een Fries vlaggetje, en daartussen 12 landenvlaggen. Voor elk land dat we bezocht hebben tijdens onze reis een vlag. Eigenlijk hadden we er twee voor België en twee voor Frankrijk moeten hebben, maar dat is weer even te veel van het goede. Het staat wel erg vrolijk!

We hebben gisteren weer met Thomas gebeld. Hij is nu in Avignon, samen met zijn zwager in de camper, op weg naar huis dus. De boot staat op de wal in Port Saint Louis. Hoewel het iets duurder is dan hij had verwacht, voelt het heel goed en was hij erg blij met de professionaliteit van alle de medewerkers. 

Nog twee nachtjes, dan komen we thuis. Andries belde over de overdracht van het huis, dat maandagochtend zou zijn. Maar het is naar 's middags verplaatst, en Leo kan er dan niet bij zijn. Die had gezegd dat het wel zonder hem kon, dat hij ons "ontvangt" zaterdag en dat we een borrel doen. Nou, dat was prima.

De agenda raakt al aardig vol. De bridge-competitie, muziekles en leuke uitjes zijn genoteerd. Thuiskomen komt nu echt dichtbij hoor. Leuk? Ja. Steeds leuker!

nog drie nachtjes

Vanochtend deden we nog een paar boodschappen in Koudum, voornamelijk voor de buurtborrel. We belden de naaste buren op, omdat we gemerkt hadden dat iemand ons appje niet gelezen had, en we konden geen telefoonnummer van een ander stel vinden. Buurman W gaat wel even bij hun langs om onze uitnodiging mondeling te doen. Bijna iedereen komt, dat is een leuk vooruitzicht.

We hebben twee statafels gehuurd, die Leo wel wil halen. Maar dat weet hij nog niet, haha.

Na de lunch vertrokken we naar Wâldsein. Nog in het Jan Broerskanaal hesen we het zeil. Dat was bijna schrikken, want er lagen me toch een dode of bijna-dode vliegen en andere vliegende beesten in de Lazy Jack! Dat hadden we nog nooit zo meegemaakt.

Waar ze vandaan kwamen? Misschien wel van de Vecht, maar we vermoeden toch dat ze ons hier de laatste dagen hebben opgezocht. Feit is wel dat er niet veel energie meer in de beestje zat, alsof ze een winterslaap wilden houden.

Nou, de meeste zijn direct weggewaaid, en een stuk of vijftig hebben we een handje geholpen.

Met vol tuig hebben we lekker gezeild. Er stond niet veel wind, maar we kwamen lekker vooruit. Ter hoogte van Maaike hebben we nog even gezwaaid en in een vestje, lekker in het zonnetje, hebben we een heerlijke middag gehad. 

Tegen vier uur legden we op het Marrekrite-walletje in Wâldsein aan. Alsof we niet weggeweest zijn, zo vertrouwd. Maar er was wel wat veranderd: de beschoeiing was vernieuwd, de takken van het wilgenkunstwerk waren enorm gegroeid en het huis op de hoek was geverfd. Maar we hoorden de kerkklok in de verte, dat was hetzelfde gebleven.

nog vier nachtjes

Voor het eerst sinds weken, misschien maanden, hebben we de wekker gezet. Maar we waren al voor half zeven wakker, dus onze mentale wekker doet het nog prima.

De reden hiervoor? Oppassen! Zaterdag vertelde Maaike dat ze een afspraak had voor de schoonheidsspecialiste, en daarna graag wat leuke boodschappen wilde doen. De kindjes konden natuurlijk wel naar Heidi en Ruud, maar dan voelt Maaike toch een soort van haast om naar huis te gaan. Maar toen wij zeiden dat wij wel wilden oppassen, twijfelde ze geen moment. Maakte zelfs nog een lunchafspraak met Atty en haar zoontje Finn, en juichte tegen Stef even later "lunchen zonder kinderen, joepie!".

Ze had haar afspraak om negen uur in Sneek, dus we wilden om rond acht uur bij hen thuis zijn. Met een mooie zonsopgang fietsten we weg, het was net licht genoeg om het fietspad te kunnen zien.

Na een kwartiertje fietsen kregen we een appje wanneer Stef ons moest halen, maar ach, toen waren we al bij Oud Karre, dat stuk water aan de Súderseewei. We hadden de zonnebrillen op tegen de vele muggen, maar het fietste lekker.

We hebben een heerlijke dag gehad! Ik had Maaike gevraagd om even op te schrijven hoe laat er geslapen en wat er wanneer gegeten moest worden, en er lag een A-viertje met informatie klaar. We hebben niet de hele gebruiksaanwijzing kunnen volgen, want Welmoed wilde niet slapen vanmiddag en ook geen fruit eten.

We hebben veel voorgelezen, gedanst, heel ver gefietst, getekend met stoepkrijt, naar een kronkelworm gekeken, lekker geluncht en veel gelachen.

Maaike had een lange leuke dag gehad in Sneek en 's avonds aten we heerlijke stamppot zuurkool met zijn allen. Ook Heidi en Ruud waren er bij. Gezellig!

Onderweg naar de boot hadden we de zonnebrillen weer op tegen de mugjes, maar op het laatst was dat te donker. Al zwaaiend bereikten we de boot. Op het zeiljacht achter ons kwam een meneer naar voren lopen die vroeg "leuke dag gehad?". Waarschijnlijk kwam hij even checken of wij echt wel bij de boot hoorden.

Morgen gaan we naar Wâldsein, waar Maaike vrijdag met de kindjes een taartje komt eten. Poeh, eind september komt nu wel snel dichtbij hoor!

nog vijf nachtjes

Vanochtend werden we gespot. Dat is vaker gebeurd, door mensen die ons zochten via MarineTraffic of zo, maar vandaag kwam een "oude buurman" van Hidzer, uit de Leeuwarden tijd, bij ons langs. Emiel, werkzaam bij de Marrekrite, moest een bord plaatsen aan ons walletje. Af en toe verdwijnen de beroemde Marrekrite-borden, vaak met paal en al. 

Soms worden ze ergens verderop gevonden, in een weiland of sloot, meestal zijn ze verdwenen. Als de drie schilderijen van Jopie Huisman.

Emiel zette de paal in de grond en kwam daarna even bij ons koffie drinken en bijkletsen. Veel tijd had hij niet, hij moest onder andere nog zakken om een paar Marboeien binden. Die liggen in een winterrustgebied en mogen vanaf 1 oktober niet meer gebruikt worden om aan te liggen.

Vanmiddag zijn we een flink rondje gaan fietsen. In de zon, in de wind. Het was iets van kilometer, door bossen en langs de dijk. Heerlijk!

Ergens zagen we een krokodil uit de bomen steken. De tanden waren gemaakt van isolatieplaat, heel grappig!  

We hebben leuke reacties gekregen op onze Afmeerdrankje-uitnodiging en krijgen er zelf heel veel zin in. Nog vijf nachtjes!

nog zes nachtjes

Het waaide flink. Dat merkten we aan de golfjes en een val die een beetje klapperde. En op de fiets merkten het zeker!

Ons doel was Workum, het Jopie Huisman Museum. Op de heenreis ging het lekker, op de terugreis ook maar toen bijna de hele route op de laagste versnelling.

Oh, en het museum was weer leuk! In de winter van 2022, het jaar dat Jopie 100 jaar zou zijn geworden, is het nogal verbouwd. Het lijkt veel ruimer nu, met ander kleurgebruik, en er was een filmzaal waar een film vertoond werd over de drie gestolen schilderijen. Dat was in een galerie in Nuenen gebeurd, in 1984. Nog steeds zijn de schilderijen niet weer terug.

Indrukwekkend hoor, vooral de manier waarop de film over de drie wanden "gleed" en heel dichtbij kwam. We konden de details van de schilderijen heel goed zien.

In de zaal waar nu 150 werken hangen (sommige zijn nog nooit voor publiek te zien geweest), hebben we gestemd op een mooi zelfportret als palingvisser. Maar ook werden we geraakt door een wascotekening van Pake Ypke.

Oh, en de toiletten zijn ook een bezoek waard hoor! Kijk nou wat een mooie deuren! Ik ging naar het kamertje met "stilleven met leren jas van Jelmer", en aan de binnenkant was een detail van het schilderij. Geweldig!

En vanavond, met nog zes nachtjes te gaan voor we in Sneek aankomen, hadden we een prachtige lucht. Niet de zonsondergang, maar de opkomst van de maan. Met dertien ganzen die oefenden voor hun vlucht, maar bijna niet te zien waren. Heel speciaal.

nog zeven nachtjes, dan weer in Sneek

 We hebben onszelf weer uitgenodigd vandaag en Stef riep meteen dat hij ons kwam halen. Want het zou gaan regenen. Dat viel hartstikke mee, maar hij stond er op, dus we we lieten ons en onze fietsen graag vervoeren.

Het was weer hartstikke gezellig. Lekker spelen met de kindjes en weer bijkletsen, want blijkbaar hebben we vooral veel details in te halen. 

En we hebben ons nog nuttig gemaakt ook, want omdat Stef even weg was en Maaike wat boodschappen wilde doen, konden wij mooi oppassen.

Dat ging prima, de kindjes waren blij en wij ook. En Welmoed kreeg zelfs elfenvleugels met een toverstaf, die had Maaike niet kunnen laten liggen bij Kruidvat. Iets van €2,50, hoe kunnen ze (Chinese kindjes?) het er voor maken! Maar Welmoed was er erg blij mee.

We aten patat uit de Airfryer en kibbeling van de Urker Vishandel uit Sneek, en zoals elke dag kreeg Welmoed een ijsje toe. De kibbeling was heerlijk, maar de patat uit de Airfryer vonden we een klein beetje tegenvallen. Maar ach, smaken verschillen. En we hadden pas die heerlijke patat in Muiden gehad, dus de overgang was sowieso erg groot.

Maaike bracht ons terug naar de Galamadammen, waar we in het pikkedonker terug naar de boot fietsten. Het was tegen negen uur, dus we konden nog wel even appjes naar de buren sturen. Appjes om ze allemaal weer uit te nodigen voor een Aanlegdrankje aanstaande zaterdag.

Want over zeven nachtjes komen we weer thuis. Tenminste, als er niets tussenkomt. Het zou toch wat wezen, dat we in het zicht van onze haven stranden. Okee, we zouden de eerste niet zijn maar het staat niet op ons verlanglijstje.

Nee, dan liever om half drie aankomen en opgewacht worden door Leo, de lieverd. En vlak daarna alle buren weer zien. Leuk!

in regen naar Fryslân

Ons plan was om met Roel en Marlies de Marker Wadden te bezoeken. Maar niet de wind was spelbreker, maar de regen. Alle weermannen voorspelden de hele dag regen, en dat wandelt niet zo lekker natuurlijk. Dus we besloten om het maar uit te stellen. 

Hidzer opperde om toch maar te varen. We moesten weliswaar op de motor, want er was nauwelijks wind, en als we in de stuurhut zijn hebben we helemaal geen last van de regen.

Ik trok mijn nieuwe zeilpak aan, want we moesten nog even door de sluis. In de regen.

Ach, en eigenlijk was het de hele reis nat. Ons Plan A was Lemmer. Maar morgen zou het geen leuk zeilweer worden richting Staveren, dus we kozen voor Plan B: vandaag al naar Staveren. Het is maar een klein stukje verder varen vandaag.

Op ongeveer 15 kilometer van Staveren passeerden we de Friese Grens. De Nocht huppelde er van! Echt waar. Of verbeeldden we ons dat? Het deed ons niet zoveel, merkten we. Ja, het is leuk om weer thuis te komen, maar het verveelt ons nog lang niet aan boord. 

Okee, ons leven zal niet zo heel veel veranderen, want we hoeven niet aan het (betaalde) werk natuurlijk. De verplichtingen die we hebben leggen we ons zelf op. 

Halverwege de reis vonden we allebei dat anderhalf jaar reizen goed was. Dat was een mooie lange periode, maar toen dachten we ook dat nog langer niet-thuis zijn ons niet zou bevallen. Intussen denken we er anders over. We zouden ons Rondje Europa zo weer over doen. Want wat was en is het geweldig, om bijna elke dag iets nieuws te ontdekken met je eigen boot als basis.

Maar: we doen het niet hoor. Wij zijn overal tevreden, vooral met kleine dingen, dat hoeft niet per se in een ander land. En belangrijker nog: familie! Oh, wat is het lekker om mensen weer te kunnen knuffelen. Daar kan Beeldbellen echt niet tegenop.

Trouwens, we mogen niet eens weer zo lang. Maaike vindt dat niet leuk, en Marit al helemaal niet. Die vertelde laatst over haar vijfde verjaardag, en ze zei bijna verongelijkt "toen ik vijf werd waren jullie er niet hè?" Nee, we hebben hen beloofd dat we niet weer zo lang met de boot gaan reizen.

Ondertussen kozen we voor Plan C. Nog even verder varen, naar het Jan Broerskanaal vlakbij de Galamadammen. Gelukkig regende het in de sluis van Staveren, en ook bij het aanleggen, dus we hebben onze nieuwe pakken lekker kunnen testen. 

We belden Maaike of we morgen of zaterdag even langs kunnen komen, en dat vond ze geweldig! Ze vond stiekem al dat we te lang op de Vecht waren blijven hangen. En even later belde ze: Stef zou ons komen halen, en we "moesten" maar even bij hun komen eten.

Oh, wat was het weer een feest om ze alle vier te zien. De kindjes kenden ons nog, we hebben gespeeld, lekker gegeten en onafgebroken gekletst! Maaike bracht ons weer naar het fietspad, en toen we in het pikkedonker in ruim 20 minuten naar de boot liepen voelden we ons enorm rijk! Wat hebben we het toch goed!

met windkracht zes naar Lelystad

Op onze wandelrondjes waren we al vaak langs het Muizenfort gelopen, en vandaag namen we er een kijkje. Het is een onderdeel van de Stelling van Amsterdam, en al zo'n 150 jaar oud. Er wordt gezegd dat de naam ontleend is aan de muisgrijze uniformen van de soldaten rond 1940, maar ja, werd de naam pas 70 jaar nadat het gebouwd was bedacht? Lijkt wat vreemd. Maar goed, de onbemande VVV zit er in, en je kunt een film bekijken over Muiden door de eeuwen heen. 

Gisteren voeren we een paar kilometer terug, naar Weesp. Nicht Pauline kwam met de trein aan, en had vlak voor haar studiereis naar Zuid-Korea nog even tijd voor ons. Het was enorm gezellig, we hebben weer heerlijk bijgepraat.

Natuurlijk moesten we even wat drinken bij de Wispe-brouwerij, waar we voor lagen. Pauline zat in haar Studievereniging (niet te verwarren met studentenvereniging) een tijd in de bier-selectie-commissie, en was wel nieuwsgierig naar deze brouwerij.

Hidzer en Pauline kozen bijzondere biertjes, ik nam een Weespermoppenlikeur.

Daarna gingen we naar een Nepalees-Indiaas restaurant, waar we ongelofelijk lekker aten.

En vandaag vertrokken we naar Lelystad. Op de Vecht moesten we (gepland) even wachten op de Spoorbrug. Maar de Spieringbrug en de Groote Zeesluis, daar hebben we wel een uur over gedaan. Waarom we zo lang moesten wachten weten we niet, maar ach, we hadden alle tijd. 

Op het Markermeer waaide het hard, windkracht zes en soms wat meer, maar we hadden de wind uit het zuiden. Dus vanaf de polder scheef van achteren, met matige golven. En een constante wind, dus op slechts de grote fok gingen we als een speer.

Het was grijs maar gelukkig droog en best nog warm ook. We hebben heerlijk gevaren. Wel wat vreemd, bijna vier maanden was de mast plat en nu direct met harde wind op pad. Maar we hadden het prima naar onze zin.

Roel en Marlies kwamen bij ons in de haven, en na een kop thee zijn we naar hun huis gereden. Roel had "Bill Clinton" voorbereid (een succesrecept dat Bill Clinton ook lekker schijnt te vinden) en we hebben niet alleen lekker gegeten maar ook heel gezellig gekletst.