Carnaval #2

Na de derde week van Carnaval (die aan kaas en pasta gewijd schijnt te zijn) pakken de Grieken uit met optochten en muziek. Dat wilden we zien natuurlijk, dus we zaten zaterdag al mooi op tijd op het terras van Mimikos.

Dat hadden we verdiend vonden we, want 's ochtends hadden we de boot al flink gepoetst en weer wat kleding gewassen. En Portokalopita gebakken voor morgen, voor de BBQ.

En we hebben weer beeldgebeld met Hilversum. Van de week was Anneke met Marit naar een Griekse delicatessenzaak gegaan om moussaka te halen. De mevrouw begroette hen met "yassas", en Marit antwoordde spontaan met "yassas". En toen keek ze Anneke vragend aan, want dat was Grieks toch? En ze waren nu toch in Nederland?

Hidde kletst hun de oren van het hoofd. Vooral het woordje sinaasappeltaart is favoriet. Maar ook zegt ie om de haverklap "lekker sliepe!" Ook tijdens het beeldbellen riep hij steeds: "Pake, lekker sliepe!". Oh, ja, ook "tink er om", dat gebruikt zelfs Anneke nu. Grappig!

De verwachting was dat het een groot feest zou worden, want in 2020 kon er geen mooie optocht gehouden worden omdat de hoofdstraat opgeknapt werd. En daarna kwamen twee Covid-jaren. Dus Nydri was aan een feestje toe.

Dat was te merken! We hebben nog nooit zoveel mensen tegelijk in Nydri gezien. De terrassen zaten hartstikke vol, zowel met overwinteraars als Grieken. Overal klonk luide muziek uit de boxen en uit de cafeetjes, waarvan er een heel stel alleen zaterdag open waren.

Duidelijk was dat de mensen heel veel plezier hadden. Van groot tot klein. Wij vonden de muziek wat luid. Ook de praalwagens (nou, praal is een wat groot woord, er was niet zo veel glamour, schittering en vertoon hoor) hadden hun eigen muziek mee, dus er klonk van alles door elkaar.

En vlak voor de optocht langs kwam werd er nog even met de slijptol gewerkt aan  het balkon aan de overkant. Dat kan allemaal!

We hebben ons prima vermaakt op het terras. De drankjes en hapjes smaakten goed en het was al donker toen we de boot weer opzochten. 

Vandaag was het de eerste dag van de vastenperiode. Het wordt Kathari Deftera, (Schone Maandag) genoemd. Waarom Schoon? Dat komt van de gewoonte dat al het keukengerei heel goed schoongemaakt moest worden om alle sporen van "niet-vasten-voeding" te verwijderen. 

Maar ook wordt gezegd dat op deze dag (gedurende 40 dagen) de voorbereiding op Pasen begint met het zuiveren van lichaam en ziel. Dat klinkt aannemelijker vind ik. 

Traditioneel wordt er gevliegerd (symboliek voor de mens die gevormd is om geestelijk naar de hemel te vliegen) en gepicknickt. Met speciaal brood. Dat had de bakkermevrouw me al verteld. Ik heb het natuurlijk gekocht, dit Lagana-brood. Het heeft de vorm van een Turks brood, maar is plat en nogal hard. In de bakkerij stond een super groot exemplaar.

En wij deden ook een beetje aan Schone Maandag: we hebben de olie ververst, water-diesel-scheiders vervangen, evenals het dieselfilter en de oliefilter. 

Ha, Mem heeft zicht niet verveeld de afgelopen dagen: in negentien dagen heeft ze onze blogboeken uitgelezen. En ze vond het geweldig, vertelde ze in alle telefoontjes. Vooral de foto's, die zo duidelijk waren. En dat ze nu kon zien waar we over verteld hadden en waar we nu liggen, dat was wel heel speciaal. Mooi!

reisje naar Meteora #3

Na weer een heerlijk ontbijt (Hidzer ging voor het Engels ontbijt, ik voor het Griekse), reden we langs de bakker voor lunch-brood en het was iets van 9:00 uur toen we Kalampaka verlieten.

De zon scheen weer. Na lange rechte wegen langs het spoor kregen we een afslag richting de bergen. Daar werd het prachtig. Bij Pyli stopten we bij een brug uit 1541. Sfeervol nu, maar 's zomers waarschijnlijk nogal druk. Er stond een oudere dame allerlei kruiden te verkopen, die gaf ons een klein beetje lekker ruikende salie.

 

De bergen, bergweggetjes, bergdorpjes: we genoten ervan! Soms sprookjesachtig, soms bijna gevaarlijk doordat een vangrail ontbrak, soms verlaten. Maar erg mooi.

We namen pauze met baklava, op een plek met mooi uitzicht. Hoewel er her en der sneeuw lag, was het heerlijk in de luwte. 

We waren een klein dorpje al uit toen we ons verbaasden over de vele boomstammen langs de weg. Wel 600 meter lang lag de berm vol met vaak erg dikke stammen.

Verderop, op de relatief brede bergweg, waar het prima rijden was, zagen we veel neergestort gesteente langs de weg. Oh, er staan inderdaad wel borden die waarschuwen voor vallend gesteente, maar het gebeurt dus echt!

Sommige dorpjes leken verlaten. Misschien alleen voor de winter, maar het was toch niet een mooie vakantiestreek hier. Denken we.

Het was een geweldige route, met brede en smallere wegen, geiten en koeien op de weg, gaten in het asfalt, zelfs een stukje grindslag, en ook moesten we meermalen even uitwijken voor rotsblokken op de weg. 

In het dorpje Melates picknickten we op het schoolplein van een verlaten schooltje. Best idyllisch. Waarschijnlijk is er iets gebeurd in 1999, want er stond een soort gedenksteen, maar we konden er niets van ontcijferen. Misschien werd de school toen opgeheven. 

Tegen vier uur 's middags waren we weer aan boord. We kijken terug op een geweldig reisje naar Meteora!

reisje naar Meteora #2

We hadden gelezen dat dit gebied, waar we nu liepen, ooit zee was. Ooit, in de zin van miljoenen jaren geleden. Door aardbevingen liep het water weg, en erosie vormde deze rotsformaties. 

Dat klinkt logisch. Maar minder logisch vonden we dat in de 9de eeuw kluizenaars deze rotspilaren beklommen, om te leven in grotten en spleten. Wij dachten dat kluizenaars zich terugtrekken uit de gemeenschap en geen gezelschap willen. Misschien waren deze hun tijd ver vooruit, haha! Want ze schijnen op zondagen hun plekken verlaten te hebben om naar een tempel in de buurt te gaan waar ze hun enige volledige, warme maaltijd van de week kregen.

In de 11de eeuw kwamen hier ook monniken op de rotsen. Niet alleen vanwege de mystieke sfeer, hun zoektocht naar rust en kalmte, maar ook door de oorlog tussen Servië en het Byzantijnse Rijk en de pestepidemie die heerste.

En weer twee eeuwen later kwam monnik Athanasios hier. Ook hij ging klimmen, en stichtte op de meest imposante rots een klooster. Het Grote Meteoron. In totaal werden er 24 kloosters gebouwd, allemaal boven op die rotsformaties. 

Alle benodigde goederen en alle personen die kwamen helpen met het bouwen werden via netten aan touwen, houten ladders van soms tot wel veertig meter lang, en richels in de rotsen naar boven getransporteerd.

Dit wilden we weleens zien natuurlijk! 

Helaas raakten de kloostergemeenschappen in de 17de eeuw wat in verval, en langzamerhand trokken er steeds meer monniken weg. Later werden de kloosters als toevluchtsoord gebruikt voor de Grieken die de Turkse overheersers en de belastingen die ze waren opgelegd wilden ontduiken, en in de 19de eeuw kwamen mensen naar de kloosters om aan de oprukkende rebellen te ontkomen.

De kloosters gingen verloren, vooral tijdens de Tweede Wereldoorlog en de daarop volgende burgeroorlog in Griekenland. Maar daarna werden er zeven gerenoveerd. 

De James Bond film "For your eyes only" werd hier voor een deel opgenomen, dat bracht toeristen én meer monniken naar de rotsen.

We wilden om 9:00 uur eerst even naar het Digital Projection Center naast ons hotel, waar informatieve 3D films te zien zouden zijn. Maar het leek gesloten. Na tien minuten wachten geloofden we het wel en gingen we met de auto op pad.

Van de zeven kloosters waren er drie gesloten. Dat was niet zo duidelijk, dus onze wandeling naar de eerste, Ypapanti, was niet nodig geweest. Maar het was wel een prachtig klein klooster, hangend aan de rots.

En de wandeling was ook leuk. Hidzer zag een mooie wandelstok tegen een boom staan, die kwam wel van pas. Want een stukje verder kwamen we een paar blaffende honden tegen, die wel ontzag hadden voor de stok.

 

We reden langs een ander klein klooster, Agios Nikolaos Anapafsas, waar je met een trap naar toe kon. Langs de weg stonden een touringcar en een paar auto's, dus we besloten om verder te rijden in de hoop dat het elders rustiger zou zijn.

Het is wel een bijzonder klooster, want het is op de top van een kleine en smalle rots gebouwd. Daardoor kon het niet horizontaal uitbreiden, maar wel in de hoogte. En ook speciaal is dat het rond 1490 werd gebouwd op een ruïne uit de 13de of 14de eeuw.

We gingen verder maar het schoot niet op. Niet omdat het druk was op de weg, niet omdat de kloosters zo ver bij elkaar vandaan waren, nee, het schoot niet op omdat wij niet opschoten! Om de haverklap stonden we stil om van het uitzicht te genieten. Het was betoverend, en we begrepen werkelijk niet waarom er vroeger zo veel moeite is gedaan om zo hoog op de rotsen te gaan bouwen en te gaan wonen!

Nou, één reden konden we bedenken: het mooie uitzicht!

Het klooster van Varlaäm was geweldig! Het op een na grootste klooster, met een bijzonder verhaal. Want vlak bij het grootste klooster, het Grote Meteoron, klom kluizenaar Hosios Varlaäm in 1350 op deze rots en begon met het bouwen van een kleine cel en drie kapellen. 

Twee eeuwen later kwamen twee broers om er een klooster van te maken, volgens het plan van Hosios. Twee jaar hadden ze nodig voor het vergaren van het materiaal, en daarna duurde het nog 22 jaar voor alles naar boven was gebracht. Ongelofelijk toch? 22 jaar!

Toen we aan kwamen lopen schrokken we van de renovatie: er waren steigerpalen en ~planken te zien, maar hoe zijn die daar neergehangen en vastgemaakt! Doodeng! En dat in 2023....

De fresco's, plafonds (van hout), ikonen, houtsnedes: prachtig! Met in ons achterhoofd de moeite die mensen moesten nemen om zo hoog op de rotsen dit te maken, werd alles steeds mooier.

We zagen een filmpje uit 1924, over de (bijna) laatste monniken, en een prachtige foto. Van het net waarmee goederen en mensen naar boven werden getakeld.

Het grootste en oudste klooster, Grand Meteoron, was helaas de hele maand februari gesloten. Jammer, want het heeft drie kleine musea met kunstvoorwerpen uit het klooster, over het leger door de tijd heen en met klederdrachten uit de omgeving.

We stapten weer in de auto en met veel pauzetjes kwamen we weer bij een ander juweeltje.

We moesten nogal klimmen om het klooster Agia Triada te bereiken. Van de meneer bij de ingang hoefde ik de hamman-doek niet om te doen. Dat was een beetje vreemd, want bij de andere kloosters moest het wel. 

Dit is ook een oud klooster, deze van de Heilige Drievuldigheid, en oh, wat weer een geweldig uitzicht! Stiekem denken we dat de monniken het zo druk hadden met het genieten van het uitzicht, dat ze geen haast maakten met de bouw. 

Want halverwege de 14de eeuw waren ze bezig met de bouw van het klooster, en pas in de 15de eeuw werd het uitgebreid met een kathedraal. En pas weer 3 eeuwen later werden de fresco's geschilderd. 

Die fresco's waren slechts in een kapel en de kerk, voor de rest was redelijk sober met zo te zien betonnen muren. Vanuit de tuin keken we naar de kloosters Roussanou en Agios Nikolaos Anapafsas, en even verderop hebben we heerlijk gepicknickt met uitzicht op Kalampaka. Vlakbij het grote witte kruis dat we vanuit onze hotelkamer kunnen zien.

Het klooster van Roussanou ligt, vergeleken met de andere kloosters, op een lagergelegen rots en is hierdoor een stuk makkelijker toegankelijk dan de andere kloosters. Hier genoten we lang van de waanzinnig mooie fresco's, die we niet mochten fotograferen. Maar in ons boek stond een mooie foto.

De nonnen van het klooster van Sint Stefanos hadden siësta tot half vier. Daar hebben we niet op gewacht. Jammer, want dit klooster is juist super makkelijk te bereiken door een brug. Dit klooster werd door monniken verlaten, nadat het in de Tweede Wereldoorlog zwaar beschadigd werd. In 1961 werd besloten om het klooster om te zetten in een nonnenklooster. Dat was voor het eerst dat vrouwen toegang kregen tot Meteora. De dames herstelden de schade en slaagden er in om het klooster weer op te laten bloeien. 

Maar wij reden terug naar Kalampaka, waar we mooi voor sluitingstijd in het Digital Projection Center een paar 3-D films zagen. Over Griekenland, over de oudheden, en natuurlijk over Meteora. Leuk! De mevrouw was erg aardig, we hebben maar niet verteld dat we 's ochtends op haar gewacht hadden.

We hebben weer heerlijk gegeten in een leuk restaurant. Jee, wat een verschil met de restaurants in Nydri. Dit was een mooie afsluiting van een geweldige dag!