Driekoningen = Theophania

En toen maakten we zomaar Theophania mee. Het was een beetje verwarrend, want onze Engelse steigerburen (we noemen onszelf "pontooners") hadden het steeds over Epiphany. Maar dat is het Engelse woord voor Driekoningen. In het Grieks heet het dus Theophania.

Met de auto van Robbert reden we naar Lefkada stad. Robbert bleef in de kroeg van Lefkada Marina, want de enorme blauwe plekken op zijn toch redelijk dik geworden onderbeen (door het akkefietje van de naar beneden gekletterde mast) maken het wandelen niet zo lekker.

Rob, July en ik liepen naar de kerk, waar veel mensen wijwater hadden gehaald en nu nog haalden. In meegebrachte flesjes en glazen. We leerden dat mensen thuis, met een takje mirte, alle kamers besprenkelden om geluk te vragen.

Om twintig voor twaalf (we hadden een politieagent gevraagd hoe laat het zou beginnen) begon de processie. De drumband voorop, daarna de bisschop en de priesters. Sommige droegen een staf met metalen schijven, twee anderen een icoon. Ook liepen er misdienaars mee, die zwaaiden een wierookvat.

Een groepje van een stuk of zeven blijkbaar belangrijke mensen liep hier weer achteraan, en wij toeristen mengden ons tussen Griekse meelopers. Het waren niet zo veel hoor, met een man of 30 hield het wel op. Anne en Marco kwamen halverwege ook nog bij ons lopen.

De bisschop en zijn medewerkers zongen af en toe, maar de drumband had zijn eigen programma en drumde er spontaan op los. En in de winkelstraat klonk ook nog eens muziek uit de boxen, dus het was een gezellig Griekse chaos.

Vlakbij de haven, waar het hartstikke druk was, hebben we de optocht verlaten om een plekje te zoeken. Aan de waterkant lukte het niet meer, maar achter het podiumpje met partytent, waar de bisschop en zo gingen staan (zo veel mogelijk mensen op het podium: iedereen die zich belangrijk voelde stapte er op), klom ik op een bank en kon het aardig volgen. Hidzer stond bij mij, July en Rob zijn op het terrein van de marina gaan staan.

Heel veel mensen hadden takken met sinaasappels mee. Met een touwtje aan de takken. Of een enkele sinaasappel aan een lintje. Rob kocht een bundeltje voor ons pontooners voor €2,00

Er werd gespeecht in de microfoon door verschillende mannen (de priesters), en we begrepen dat de bisschop een houten kruis zegende. Even later klonk kerkelijk gezang, en de bisschop gooide het kruis in het water. De ceremonie was bedoeld om het water te zegenen.

En dat kruis, daar werd naar gedoken door een stel jonge mannen. Degene die het kruis opdook, schijnt een jaar lang gezegend te zijn. Dat opduiken gebeurde heel vlot, de priesters en bisschop waren nog aan het zingen, maar de drumband begon al te spelen toen het kruis boven water kwam. Wij vonden het wat chaotisch, maar niemand stoorde zich er aan.

Alle mensen die sinaasappels droegen, drongen zich naar voren, naar het water, om de sinaasappels te dippen. Deze natte sinaasappels worden meegenomen naar huis en brengen de zegen van het heilige water mee. Eén van de sinaasappels hoort bij iconen geplaatst te worden, tot volgend jaar, en de andere worden opgegeten. Volgend jaar moet de overgebleven sinaasappel in het water gegooid worden. En inderdaad, er dreven heel wat geschrompelde en bruine sinaasappels.

We begrepen opeens ook waarom de "belangrijke" mensen zo dicht bij de bisschop wilden blijven. Hij tikte met het geschilderde kruis (niet degene die in het water gegooid was, maar een andere) op de hoofden van iedereen die dat maar wilde. 

En ook werd het icoon door heel veel mensen gekust. Niet echt Covid-proof, maar misschien maakte dat niet uit op deze gezegende dag. 

En toen was het al weer afgelopen. Het was een feestelijk, rumoerig gedoe, erg leuk om mee te maken.

In Nydri zijn we nog even op "ons" terras gaan zitten, van Mimikos, en genoten daarna aan boord nog een poos van de zon.

En de gezegende sinaasappels? Die hangen in de boom op het terras van Skorpios, in de hoop dat wij pontooners de zegen van het heilige water het hele jaar mogen beleven.