Oudjaarsdag in Griekenland

Het was toch wel een beetje gek hoor, oudjaarsdag in de zon. Niet dat ik veel buiten gezeten heb, want op mijn manier had ik het druk binnen. 

Eerst met het bakken van een Portokalopita, de heerlijke Griekse sinaasappeltaart. Het is geen moeilijk recept, maar aan boord duurt het allemaal wat langer omdat er minder ruimte is en je steeds tussendoor moet opruimen. Gisteravond lag de fillodeeg al te drogen op ons stoofje, de vellen die ik niet nodig had heb ik aan July gegeven.

En de hele dag stond Omrop Fryslân aan. Op de Fryske Top 100. Tegen negen uur (acht uur in Nederland) hadden we een selfie gemaakt op de steiger. Met kleine oogjes, tegen de zon in kijkend, stonden niet op ons allermooist op de foto, maar ach, we hadden een foto. 

Die stuurden we naar de Omrop, met de tekst "Healwei ús reis winskje wij eltsenien fanút Lefkada in lokkich nijjier".

We hebben onszelf drie keer op tv gezien, dat was erg grappig. We hadden Mem even gebeld om het te vertellen. Ze deed de tv aan, heeft ons gezien en vond het geweldig!

Verder hebben we geen bekenden op foto's gezien, dat was een beetje jammer. 

En de top drie was toch een beetje verrassend: op 3 stond Gurbe Douwstra met "Cliffs of Moher", op twee de Kast met "In nije dei" en op één stond De Hûnekop met Oene Plop met het liedje "Wij kam fram Fryslân". We hebben op alle drie gestemd, dus waren er wel tevreden over. 

Vanavond hebben we een soort kaasplankje gegeten, we kijken nu naar de film Stjer (hartistikke flauw en daardoor wel te doen) en gaan de klok van 12 niet halen, dat weten we nu al. 

dagje naar Lefkada stad

We zijn met zijn tweeën weer met de bus naar Lefkada stad gegaan. We hadden een paar dingen op ons lijstje, maar de voornaamste reden was om de stad beter te leren kennen. Dat is gelukt, en we hebben ons prima vermaakt.

De bus uit Nydri vertrok om 10:00 uur, en een half uur later waren we op het busstation van Lefkada stad. We liepen even naar de grote AB supermarkt, waar helaas geen gekonfijte gember te koop was. Dat kennen ze hier niet blijkbaar. Nou, dan moeten we maar proberen om het zelf te maken. Moet kunnen, met verse gember en siroop.

We slenterden langs de haven, waar enorm veel (echt enorm veel) boten liggen. En op de wal ook nog eens een heleboel. Het is een dure haven vinden wij, maar een heleboel mensen denken daar dus anders over. 

Even verderop, richting de weg die wij namen toen we naar Athene reden, zagen we een paar "geparkeerde" jachten. Het leek wel of ze zo op het droge gevaren waren en daar vastgemaakt en achtergelaten. Van een afstandje leken het geen lelijke jachten, en bij een paar zaten de fok en bij eentje het zeil er nog op. Apart!

We liepen door leuke straatjes naar het centrum. Leuk, omdat de straatjes smal waren, omdat je soms even bij mensen naar binnen kon kijken, omdat we soms potten met planten in het pad stonden, omdat er van alles te zien was op de balkonnetjes, en omdat er af en toe mooie binnenplaatsjes waren. Maar soms was het ook een zootje: we zagen oude rommel tussen goed onderhouden panden, spullen die binnen geen plek meer hadden (iets van: klaar staan voor de grofvuil-opruimingsdienst), en aan bladeren aanvegen werd vaak niet gedaan. 

Overal hoorden we muziek. Uit veel boxen, in plastic gepakt, klonken kerst- en winterliedjes. Toen we even beter keken naar de boxen viel ons de bedrading, de stroomvoorziening pas op. We raken al gewend aan hangende snoeren, die soms met een touwtje bij elkaar gebonden worden, ergens in een gat in de deur naar binnen verdwijnen, of aan elkaar gekoppeld zijn. 

Opeens zagen we een deksel van een lijkkist staan. Op het papier, dat aan de muur hing, stond een tekst in het Grieks, we begrepen dat er iemand van 85 jaar overleden was en dat hij of zij vanmiddag om drie werd begraven. 

Een soort kerstkoortje kwam langs, begeleid door vier muzikanten. Het was was rommelig, maar klonk gezellig. 

Ergens op de winkelpromenade (voetgangerszone) kwam een vrachtwagen aangereden. Hij wilde achteruit een smal straatje in. Dat lukte dankzij de bijrijder, die een elektriciteitssnoer omhoog tilde. 

We wilden de bus van 14:00 uur terug nemen, en stonden mooi op tijd te wachten bij de bushalte. Samen met andere mensen, die soms een heleboel tassen en zakken en dozen meenamen. Alles kon onderin de touringcar. 

Hoewel de straten soms aardig breed waren, bleef er niet zoveel ruimte over voor de bus. Parkeren kan hier werkelijk overal. Ook als er een bord staat dat het verboden is. Ook als er al een auto naast het trottoir staat. Dubbel parkeren is geen probleem. Andere weggebruikers doen niet moeilijk, toeteren niet, maar wachten geduldig tot de chauffeur op zijn gemakje naar de auto loopt en weg rijdt.

Op de heenreis kochten we een kaartje (€1,60) in de bus, bij de conducteur die langs kwam, maar bij deze bushalte koop je een kaartje al ruim voor het instappen. De verkoper reed met onze bus mee tot in 't begin van Nydri, daar stapte hij uit. 

Wij liepen in het zonnetje naar de boot en deden nog wat boodschappen bij de Market Inn, omdat die straks drie dagen gesloten is. 

klussen

Vandaag werd een klus gedaan waar nog wel eens over gesproken zal worden. Conny had de drie houten masten van zijn twee zeilboten geschuurd en in de Woodskin gezet. Okee, dat laatste had wel iets beter gekund, maar hij had haast.

Begin januari wordt hij geopereerd aan staar en mag daarna wekenlang niet bukken en tillen. Dus het klussen moest per se af. Dan maar een dikkere laag met druipers, dan blijft er ook geen restje in het blik, heeft hij waarschijnlijk gedacht. 

Vanmiddag moesten de masten weer op de boten. Met vier mannen sterk werd de klus geklaard. De eerste mast ging prima. Ze leken wel de vier dwergjes (zonder Sneeuwwitje) toen ze over de brug de steiger op liepen.

Met veel spierkracht en door een zeker gewicht in de strijd te gooien kwam de mast mooi op zijn plek te staan. 

Maar bij de andere boot ging het met de voorste mast akelig mis: de lier waarmee gehesen werd kwam van zijn plek en de mast kletterde naar beneden. Robberts onderbeen kwam even klem te zitten tussen mast en roefdek, Rob dook gelukkig snel in de kuip naar beneden en ving daardoor niet het hele gewicht van de mast op schouder en hoofd, maar hij kreeg er wel een flinke tik van.

Hidzer vertrouwde de zaak (lees: hijsmateriaal) al niet helemaal en stond opzij van de mast. Gelukkig maar!

Na een kort moment van rust en bezinning werd de volgende poging gewaagd. En die slaagde. Met een lijn en takel van ons, waar we meer vertrouwen in hadden. 

Na gedane arbeid werd er op geproost op het terras, in het zonnetje. Gelukkig hebben beide mannen er geen echt letsel aan overgehouden, maar ze voelden de beurse plekken wel!

de berg op

We hadden al eerder een bord bij de weg zien staan die ons "vertelde" dat de Red Church Monastry zes kilometer de bergen in was. Nou, dat was een leuk projectje voor vandaag. De zon scheen, dus in driekwart broek met shirtje liepen we via de supermarkt en bakker (voor picknick eten) naar de bewuste afslag.

Het was een pittig loopje: geen vlak stuk weg te bekennen, alles ging steil of iets minder steil omhoog. Geen route voor de fiets dus.

Maar we werden beloond met prachtige uitzichten! Over onze baai en over de zee met de mooie eilanden. 

Meganisi was goed te zien, en ook het eiland Skorpios. Daar weten we intussen meer over. In 1962 heeft Aristoteles Onassis het gekocht. Voor het bedrag (omgerekend naar nu) iets meer dan 10.000 euro. Belachelijk toch? Voor slechts 10.000 euro een heel eiland?

Maar goed, het is gebeurd. Onassis had zijn eigen politiekorps, villa's tennisbanen en een Olympisch zwembad. 's Zomers zouden er meer dan 500 mensen gewerkt (en gewoond) hebben. 

Hij liet het eiland trouwens ook duurzaam bebossen. Dat is lief van hem. Maar er schijnen meer dan 200 verschillende boomsoorten te zijn, en dat lijkt me wel weer wat te veel van het goede op zo'n klein eiland.  

De beste man is er zelf begraven, evenals zijn zoon Alexander en dochter Christina. Maria Callas' as werd voor het eiland uitgestrooid in de Ionische Zee.

De dochter van Christina, Athina, werd eigenaar van het eiland. Ze wilde het in 2013 verkopen aan de Russische miljardair Dmitry Rybolovlev. Het eilandje Sparti zat ook in de koop, en men zegt dat hij er tussen de 100 en 200 miljoen dollar voor zou betalen.

Maar er zat een klein addertje onder het gras: Onassis had specifiek in zijn testament aangegeven dat het eiland in de familie zou blijven zolang ze het zich konden veroorloven om de onderhoudskosten te betalen. Die bedragen anderhalf miljoen euro per jaar. 

Volgens het testament, zou als zijn nakomelingen de kosten niet meer konden betalen, het eiland worden gedoneerd ofwel aan Olympic Airways of aan de Griekse staat. Daarom is het eiland nu voor een periode van 99 jaar verhuurd aan die Rus, maar blijft het eigendom van  Athina Onassis.

Wij zagen toen we langs het eiland voeren dat er flink gebouwd werd, en nu zien we dagelijks een groot  wit vrachtschip (die een eigen aanlegsteiger op Lefkada heeft) heen en weer varen. Er wordt dus al jaren van alles gedaan (vernield?) op het eiland. 

Tja, je moet toch iets met je geld........

We hebben de rode kerk niet gehaald. Na twee uren lopen kwamen we aan de andere kant van de berg, en daar kregen we last van de laaghangende rook. Rook uit schoorstenen, maar vooral van brandjes. Veel snoeihout was in de brand gestoken, en het ademen tijdens het klimmen voelde niet lekker. 

Nou, dan maar een andere keer. We picknickten op een plek met fantastisch uitzicht en gingen daarna op ons gemakje de berg weer af. 

Kerst in Nydri

Hadden we grote verwachtingen van Kerst in Griekenland? Nee, niet echt. In Nydri zijn veel horeca-zaken, hotels en appartement-gebouwen gesloten, dus dat geeft niet zoveel sfeer. Het restaurant naast Skorpios is wel versierd. De eigenaars verblijven nu vooral in het restaurant-gedeelte dat is afgeschermd met plastic. Wel netjes hoor, het lijken wel van die partytent-flappen. 

Grappig is dat ze in de linkerhelft een bankstel en zo hebben staan, en in de rechterhelft hun auto. Als deur fungeert een hek zoals bij een wegafzetting. De versiering bestaat uit veel bontgekleurde knipperlichtjes en projecties van de arrenslee. 

In de hoofdstraat van Nydri staat een kerststal. Op zijn Grieks. Dus als dit Kerstsfeer in Griekenland zou zijn, dan werden we er niet direct heel vrolijk van.

Donderdagmiddag vroeg July of we het leuk vonden om 's avonds mee te zingen in een kerstkoortje, in Lefkas-stad. Via Facebook was er een oproep gedaan, en liedteksten werden 's avonds uitgedeeld. Okee, we gaan mee!

Robert reed ons (July, Rob, Hidzer en mij) naar de stad, waar Rob een bar op zocht en wij ons verzamelden bij het barretje van de (dure) marina. Er bleek één repetitie te zijn geweest met een klein groepje mensen, en nu waren we met zijn twintigen ongeveer.

We kregen twee bundeltjes liedteksten uitgereikt, alles in het Engels. Behalve één couplet, dat was in fonetisch Grieks getypt. Maar wel op zijn Engels, en dat is toch heel anders dan fonetisch op zijn Nederlands.

De dame die de boel leidde zou steeds vertellen uit welke bundel we een versje zouden doen, 18 in totaal, en gelukkig stond er steeds duidelijk bij welke coupletten we zouden zingen en welke niet.

We liepen door sfeervol verlichte straten naar een groot plein. Een grote kerstboom vol lichtjes, een arrenslee, versierde balkons en veel verlichte kleinere kerstbomen: dit was echt een leuk plein. 

A cappella zongen we onze liedjes. Van twee kenden Hidzer en ik de melodie niet, dus we hebben ons hier maar even doorheen geplaybackt. Het was wat rommelig dat liedjes in onze twee bundels niet op volgorde stonden, maar ach, onze toeschouwers wisten daardoor direct dat we amateurs waren, haha!

Het was een grappige ervaring. Erg Engels, dat weer wel. Maar we leerden ook Anne kennen, de ex-vriendin van Jelle, die we in Meganisi ontmoet hadden. Dus we gaven er een klein Nederlands tintje aan, maar dat heeft niemand gemerkt. 

Vrijdag namen we in het zonnetje koffie met een stukje home-made dadeltaart. We moeten we op gewicht blijven natuurlijk! In Nederland kregen we meerdere opmerkingen dat we afgevallen waren, en de weegschaal van Klaas en Sjieuwkeline liet dat zien ook: allebei meer dan vijf kilo!

Dus het lekkers bij de koffie, en de Anleger (met lekkers) aan het eind van de middag is hier gewoon echt noodzakelijk. Wij klagen niet, hihi! 

's Middags gingen Rob, Hidzer en ik zwemmen. We liepen daarvoor een kilometer of drie de baai uit, en in een ieniemienie haventje zonder boten stapten we met onze waterschoentjes aan het frisse heldere water in. Heerlijk! Het was niet koud, dus het was echt genieten.

Ik had Rob verteld dat het misschien wel een kwestie van "derin en deruut" zou zijn, maar dat viel dus heel erg mee. 

Zaterdag gingen we met zijn vieren met de bus naar Lefkas-city. De weg is ons al aardig bekend: met de fiets, met de huurauto, in Roberts auto, en nu dus met de bus. Aan retourtjes doen ze hier niet, je koopt gewoon steeds een enkeltje. In de bus. Ook hier een speciale "conducteur" die kaartjes verkoopt. Voor €1,60 pp, dus daar worden we niet arm van.

Het was waarschijnlijk een Griekse wasdag, deze zaterdag voor Kerst, want op heel veel balkons hing was te drogen.

In Lefkas-stad gingen we eerst naar een grote supermarkt (Rob en July kopen hier speciale dingen die niet in Nydri te koop zijn) en daarna naar de groente- en fruitmarkt. Voor stadse begrippen was deze markt niet zo heel erg groot, maar we vermaakten ons prima en hebben verschillende dingen gekocht.

Onder andere "verse" olijven, die we zelf nog moeten wassen en pekelen. Een leuk projectje!

We slenterden door de stad, via kleine straatjes richting het plein. Onderweg zagen we nog een mini-zangkoortje, dat een soort van Sint-Maarten actie deed: bij een winkel een liedje zingen en dan naar binnen om iets lekkers (of geld) te krijgen. Het heet niet Sint-Maarten maar Kálanda.

Op het plein zochten we op een terras een plekje in de zon. Heerlijk! We verwonderden ons over de parasols. Een winterzonnetje is toch lekker? Maar we hebben met zijn vieren een theorie bedacht: als je in de schaduw van de parasol zit, is het wat frisser dan wanneer je in de zon zit. Dus dan kun je je nieuwe winterjas met sjaal fijn showen. Natuurlijk moet wel je zonnebril op. Ja, ook onder de parasol!

Of deze theorie echt klopt weten we niet, maar feit is wel dat het een best sjieke bedoening was. Dat was ook te merken aan de prijs van de drankjes, bleek later.

Maar goed, we werden nog getrakteerd op een optreden van de plaatselijke muziekcorps. Ze kwamen aanlopen, stonden stil en deden één kerstliedje en vertrokken weer. Grappig!

Via aardige straatjes liepen we naar de instapplaats van de bus. Dat was niet bij het busstation waar we uitstapten maar in een drukke straat. 

Een meneer had een apart apparaat gekocht. Hij wilde het graag aan ons demonstreren: hij liep heen en weer op het kleine stukje trottoir. En wat bleek het nou te zijn? Een olijven-oppakker. De prikkers op de rol pakten de olijven op, en die werden in het bakje geduwd. Het lijkt ons een handig ding, maar we hebben nog nergens een gladgemaaid gazonnetje onder de olijfbomen gezien, dus dat lijkt ons wel een uitdaging.

Op Eerste Kerstdag, dat hier Christoúyenna wordt genoemd, deden we niets Grieks. Nou, een beetje dan, want we hadden een Grieks kerstkoekje bij de koffie. Melomakarona. Dat hadden we al eerder gehad: een speculaasje in de vorm van een groot Dúmke, overgoten met siroop. In de zon, dus we begonnen goed!

Daarna deden we samen met Rob, July en Robbert de voorbereidingen voor de Kerst-BBQ. Bij buurman MamaMia mochten we het terras met BBQ gebruiken. Tegen 13:00 uur was iedereen er. Rob en July hadden georganiseerd dat iedereen iets te eten zou maken, en eigen drinken meenam, evenals eigen borden en bestek en zo. 

Er was van alles, dus veel te veel! Veel Engels, zoals mince-pies, prei-aardappelsoep en bread-and-butter-pudding door Rob en July gemaakt, maar Marco uit Italië maakte pasta met mossels als voorafje, Anne had een linzensalade, er was een feestelijk door de bakker gebakken brood, er was vlees, gestoomde groenten, gebakken champignons, de eigenaresse van Mimikos had fruit uit eigen thuisnmeegegeven aan July, er was heerlijke Glühwein van Robbert, wij hadden heerlijke geroosterde aardappelpartjes, huzarensalades en koffie/thee na, en Jim stal toch wel de show met zijn Rich Fruit Cake. 

We hebben het heel gezellig gehad, en toen de zon achter de berg verdween pakten we in, ruimden we op, wasten we af en ging iedereen weer naar zijn of haar eigen boot of appartement. 

Vandaag was onze leftovers-dag. Bij de koffie een slice van de Rich Fruit Cake, bij de lunch een mince pie en als avondeten huzarensalade met geroosterd brood.

Maar voor de balans zijn we met Rob en July weer naar onze zwemplek gelopen en hebben een poos gezwommen. Het leek wel of het water warmer was dan vrijdag, maar dat was misschien verbeelding omdat het niet waaide. 

Op de weg terug gingen we even op het terras van Mimikos zitten. Half op straat, half op de stoep. Zo gaat dat. De politie-agent haalde coffe-to-go, een andere gast startte zijn auto vlakbij ons waardoor we even niet meer konden kletsen vanwege het lawaai, en er kwam eentje langs die bij ons niet door de APK was gekomen. Zo veel rook uit de uitlaat!

De APK is hier ook ingevoerd. Om de twee jaar moeten auto's gecheckt worden. Op zijn Grieks dus. Bij wijze van spreken kijken ze of je asbak wel leeg is, en dan ben je weer goedgekeurd voor twee jaar. Dat is een grapje, maar een feit is wel dat je soms na het betalen van de keuring al goedgekeurd bent. Scheelt nogal wat arbeid voor de garagehouder......

Toen we vertrokken riep de aardige mevrouw van Mimikos me bij zich. July moest ook komen. We kregen elk een shawl. Hartelijk dank, dat had niet gehoeven. Ik ga 'm een keer dragen wanneer we weer naar Mimikos gaan.

Om op deze manier de pré-Kerstdagen en de echte Kerstdagen vieren was erg leuk. We laten ons steeds maar verrassen door gewoontes van anderen, en dat bevalt tot nu toe goed. En de Bread and Butter Pudding? DIe gaan we zelf een keer maken! 

Poppeslok

We hielden vanmiddag een poppeslok, om te proosten op Ids. Zonder kandeel (brandewijn met kaneel en kruidnagel) en krentenboffert, maar met wijn, Beerenburg, Jenever, bier en hapjes. Vooral de hapjes vonden onze 6 gasten (meer zijn er nu niet op de steiger) bijzonder, want hier wordt als hapje slechts een schaaltje chips en soms een schaaltje pistachenootjes geserveerd.

Als het aan de vele goede wensen ligt die bij de drankjes uitgesproken werden, komt het helemaal goed met onze lieve Ids!

We vinden het nog steeds speciaal om in december in de zon te zitten, maar eerlijk gezegd went het al wel een beetje.

Een tussendoorreisje

Het leek wel een marathon, onze twaalfdaagse reis, maar oh, wat ging het snel voorbij! Donderdag 8 december hebben we de boot aan het eind van de middag aan een boei gelegd, vlakbij onze steiger. Want we zouden de boot een tijdje onbewoond laten, en dan ligt ie daar qua golven veiliger dan aan de steiger. 

Waarom we reisden? En waar naar toe? Naar Nederland, omdat ons vierde kleinkind verwacht werd. Eigenlijk al op 7 december, en ik wilde op 6 december vliegen, maar dat werd afgeraden. Dus dan maar op 10 december. Misschien zou hij/zij er dan al zijn. Spannend!

Vrijdagochtend stapten we in de huurauto en reden naar Spata, een dorpje tussen Athene en het vliegveld. We kwamen door Lefkas-city, waar het straatbeeld ook bepaald werd door slecht asfalt, airco's, bovengrondse elektriciteitsdraden en (nog) niet afgebouwde huizen.

Bij de haven stopten we even, om de geleende stekker weer aan Jelle terug te geven. Hij zocht een gratis plekje naast de dure haven, meer in de luwte dan waar hij normaal gratis ligt. Er zou flinke zuidelijke wind komen, en dan ligt hij op lagerwal, dus hij wilde tijdelijk even verhuizen.

Even verderop, bij de brug tussen Lefkada en de vastewal zijn we gestopt omdat we nieuwsgierig waren naar dit stukje water waar wij volgend jaar langs komen. Het is een rammelbrug, waar je maximaal10 kilometer per uur mag rijden. En wonder boven wonder: de Grieken doen dat ook. Uit eigenbelang, want de brug rammelt niet alleen maar is ook nogal oneffen, dus een gevaar voor je uitlaat en alles wat los zit.

Richting Preveza kwamen we door een aantal dorpjes, waar het heel gewoon is dat alle auto's wachten op Beppe, die met wat boodschappen in een tasje oversteekt. 

En waar een rotonde gecreëerd is rond een kerk. Een rondje rond de kerk is hier letterlijk heel gemakkelijk te rijden. 

Na een kilometer of zestig kwamen we op een vierbaansweg. Een tolweg. Deze weg is nog niet helemaal af, want  het laatste stuk tot Preveza (vanaf Athene gezien) is nog tweebaans. En wat bleek? De EU heef (ook) hier veel geld in gestoken, ruim 57 miljoen euro, maar wanneer het project niet binnen de afgesproken tijd af is, moet er een gedeelte (ik geloof 10 procent) terug betaald worden. 

Dat verklaarde dat er verbazingwekkend veel machines en mannen bezig waren met graven en bikken en rijden en asfalteren.

De tolpoortjes gaven geen problemen, we konden kiezen tussen betalen bij een persoon (het blauwe poortje) of bij een machine (het groene poortje). In totaal waren we € 34,85 kwijt, inclusief de tol voor de brug tussen Rio en Patras.

Dat is die brug waar we op 16 oktober onderdoor voeren, die brug met pijlers op een grindbed. We duimden dat er even geen aardbeving zou zijn, en genoten desondanks toch van de architectonisch mooie brug, waar we in een poep en een scheet overheen reden.

Langs de zee van Korinthe namen we een lunchpauze, genoten even verderop van mooie bergen, en zochten de afslag naar het Kanaal van Korinthe. Die was er wel, maar stond niet als zodanig aangegeven. Dus we reden zomaar over het Kanaal zonder dat dat onze bedoeling was.

En een volgende afslag, om weer even terug te rijden, nou, die kwam pas na een kilometer of 15. Dus we hebben die maar even gelaten voor wat -ie was, en reden door naar Spata.

Daar hadden we een B&B gereserveerd. Een mooie kamer op een rustig plekje, maar toch weer midden in Spata. We hebben 's avonds de WK-wedstrijd Nederland-Argentinië gezien, en ondanks dat Nederland verloor hebben we ons prima vermaakt. 

Want de wedstrijd werd natuurlijk in het Grieks becommentarieerd. De beste man sprak de namen van de spelers goed uit, we hoorden hem zelfs praten over Cruijff, Dennis Bergkamp en Heerenveen. Dat zal wel vanwege keeper Andries Noppert zijn geweest.

En verder verstonden we er niets van. Ja, op zijn mama-appelsap wel natuurlijk. De meneer had het over 'stiekem zwemmen', 'kapperkapperkapper', 'paarse deur' en 'appel op het pleintje'.

Danos, de vriendelijke eigenaar, bracht ons ontbijt (met tosti, gebakken ei, verschillende koekjes, yoghurt, bananen en een verpakt croissantje met een houdbaarheidsdatum van maart 2023), en we mochten zelf mandarijnen plukken van de boom.

We werden door Danos naar het vliegveld gebracht, waar we anderhalf uur vertraging hadden. Ach, er was genoeg te zien, we deden zelfs een dutje, er bleek nog geen baby te zijn geboren, maar we kregen wel een lift aangeboden vanaf Lelystad naar Elahuizen. 

We zaten allebei aan het gangpad, maar Hidzer kreeg een buurman naast hem die eigenlijk twee stoelen nodig had. Hij paste maar nauwelijks tussen de leuningen. Gelukkig waren er voor mij twee stoelen vrij, daar is Hidzer gaan zitten, had dus meer ruimte en daardoor een goede vlucht. 

De vertraging bleek te zijn ontstaan op Schiphol, omdat de vliegtuigen in de rij hadden gestaan om ijsvrij gemaakt te worden. Vleugelkleppen en andere mechanische dingen kunnen vastvriezen, en dat wil je natuurlijk niet. 

De toiletten op Schiphol waren wel een foto waard vond ik. Een strand-tafereel, compleet met een (dicht) hartje in de deur.

Op zijn Grieks reisden we met de NS. Het internet gaf iets anders aan dan de reisapp van de aardige NS-steward, we moesten zijn op perron 1 of 2 (klinkt echt Grieks!), de borden in Utrecht gaven ook iets anders aan dan de conducteur vertelde, maar we namen gelukkig wel de goede treinen en treinstellen. 

Tja, als je richting Venlo moet reizen om in Friesland te komen raak je als je niet vaak met de trein reist best in de war. We wilden met de trein naar Grou, maar stapten per ongeluk al uit in Akkrum. Gelukkig haalden Klaas en Sjieuwkeline ons daar van het station. 

Het is toch wat: we reisden zonder te verdwalen via de Donau naar Lefkada, maar onderweg van Schiphol naar Grou hadden we hulp nodig van stewards en conducteurs. Allemaal erg aardige mannen hoor!

In Burgum hadden we een enorm gezellige avond bij Klaas en Sjieuwkeline, sliepen er heerlijk en genoten van een Hollands ontbijt.

Zondag gingen we naar Heit en Mem. We hadden hen niet verteld dat we naar Nederland zouden komen. Trouwens, ook niet aan Maaike en Stef. Het was een geheim plan, waar velen van af wisten, en al die mensen hebben het plan ook nog geheim gehouden ook! Knap hoor!

Heit en Mem waren enorm verrast, en ondanks dat we om de dag met elkaar belden, vroegen ze ons de hemd van het lijf. Vanaf Burgum gingen we naar Hilversum, waar we ook al weer een geweldige dag hadden. Marit en Hidde reageerden alsof ze ons vorige week nog hadden gezien, ongelofelijk!

Na een gezellige avond mochten we slapen in Marits nieuwe kamer, en de volgende ochtend brachten we haar naar school. Jonge jonge, wat wordt dit famke al groot!

De ochtend vloog voorbij, met spelletjes met Hidde (die het erg interessant vond dat hij vijf vingertjes heeft), en na de lunch vertrokken we. 

Richting Friesland. Langs honderden Nederlandse vlaggen die ondersteboven hingen. Het leek best vrolijk, maar al in de zestiende eeuw was dit een teken binnen de scheepvaart dat een schip in nood was. Of dat er een man over boord gevallen was. Nu is het een boerendingetje geworden. 

Via de Amigo (de watertank zat nog vol en er moest anti-vries in de motor en leidingen) reden we naar Elahuizen. We wisten dat Maaike er nog niet zou zijn, want ze was naar de verjaardag van haar vriendin, maar we verrasten Stef al wel.

En Maaike was zó blij dat we er waren! Ze had er alle begrip voor dat wij aan boord zouden blijven, maar vond het geweldig dat we gekomen waren. En dat iedereen het geheim had gehouden was helemaal bijzonder natuurlijk. En nu maar hopen dat de baby gauw zou komen!

We hebben stamppot zuurkool uit de oven gegeten met zijn allen bij Heidi en Ruud, dat was een heerlijk Hollands feestje. We sliepen trouwens ook bij Heidi en Ruud, die met een smoes vanwege een logeerpartij van andere familieleden Stef lieten helpen met het versjouwen van een bed. Want het ene deel van het logeerbed had nu in het voorhuis de taak van kraambed gekregen.

Trouwens, de baby wilde maar niet komen. Maaike wilde graag wandelen in de mooie witte wereld, en Welmoed maakte kennis met ijs op een bevroren plas.

's Middags reden we naar Mama. In Oost-Groningen was de wereld nog mooier wit dan in Friesland: er zat enorm veel rijp op de takken, het leek wel sneeuw. Prachtig!

Mama was blij me te zien, maar gaf een minuut of tien aan dat ze niet weer terug ging naar Blanckenborg. Gelukkig konden we haar wat afleiden met de mooie witte bomen "het lijkt wel een kerstkaart". Volgens ons heeft ze niet gemerkt dat we haar al bijna negen maanden niet bezocht hebben. Wij hebben het ook maar niet verteld.

Via een toeristische route gingen we naar Bakker Prins, waar we thee/koffie met een gebakje namen. Heerlijk! De terugreis (ook weer via een kerstkaartjes-route) verliep boven verwachting, en het afscheid ging ook goed. Fijn!

In Elahuizen mochten we weer aanschuiven bij Heidi en Ruud. Heerlijk en luxe hoor! Met Maaike en Stef kletsten we tot we moe werden, dat was pas tegen elf uur. 

Uitslapen was er niet bij: om half zes maakte Stef ons wakker. Samen met Heide en Ruud mochten we naar binnen, en daar lag een stralende Maaike bij te komen van een supersnelle bevalling. Met Maaike en Ids ging het prima, en we vonden het bijzonder mooi om dit kleinkindje zo snel te mogen bewonderen.

Van slapen kwam er niets meer. We zijn in het achterhuis koffie gaan drinken en kletsten en kletsten tot de kraamverzorgster er was en we naar voren konden. En toen hadden we nog drie heerlijke dagen in Elahuizen, waar we veel foto's maakten van Ids, kletsten met visite en de beide leuke kraamverzorgsters, en ons nog nuttig konden maken ook. Met wat opruimen, het managen van afwasmachine, wasmachine en droger, het vermaken van Welmoed (of vermaakte zij ons nou?), het luiden van de kerkklok in Elahuizen en het trekken van verwarmingsleidingen op de bovenverdieping. 

Vrijdag hebben we Oerbeppe gehaald voor een kennismaking met Ids. Het is haar achtste achterkleinkind! Heel bijzonder, vinden we allemaal.

Het was best lastig om te vertrekken, want we voelden ons enorm welkom, maar ja, aan alles komt een eind. Voor al onze logeeradresjes (en voor Oerpake en Oerbeppe)  hadden we een grote kerststol van Bakkerij de Haan uit Sneek gekocht. 

Na weer een gezellige avond bij Klaas en Sjieuwkeline werden we op de trein gezet in Grou. In Lelystad werden we van 't station gehaald en bij Roel en Marlies hadden we het ook weer enorm gezellig. We liepen aan het eind van de middag naar het centrum om de Lichtjesparade bij te wonen. Een soort bloemencorso, zonder bloemen maar met veel lichtjes en (heel goed!) dansende kinderen.

Zondag treinden we naar Hilversum, waar we weer intens genoten. Marit kroop tegen half twee 's nachts bij ons in bed, en we sliepen lekker met zijn drieën tot de wekker ging. Er had een moeder afgezegd als hulpje van de juf, bij 't maken van kerststukjes, en daarom mocht ik met Marit mee. 

Dat was erg leuk, en ik maakte ook nog even een foto van de kerstboom die ze gemaakt had. 

Anneke had bolletjes gehaald voor onze "onderweg-lunch", en die aten we in de trein op. Dat was wel weer een dingetje, het spoor. Juist de trein die wij wilden nemen reed niet, maar met behulp van aardige meneer van de info-zuil, die trouwens eerst vermeldde dat alle medewerkers in gesprek waren, lukte het ons om de juiste trein op het juiste perron te nemen. 

Verder ging alles van een leien dakje: de vlucht was prima, Danos kwam ons van het vliegveld van Athene halen en in de B&B stond de airco warme lucht te loeien. Het was 21 graden binnen, dat voelde als veel te warm! Maar ja, in Griekenland was het voor Griekse begrippen wat koud, en Danos wist dat het in Nederland gevroren had, dus hij wilde het erg behaaglijk maken voor ons.

We kregen leuke foto's van de kindjes in Elahuizen, dat was weer genieten!

Vanochtend ontbeten we binnen, want het waaide nogal op ons plaatsje. Daarna zochten we de Ikea op, waar we nogal wat beddengoed kochten. Voor onszelf, maar ook voor onze logeetjes. We hadden een lijstje gemaakt, en daar hebben we ons braaf aan gehouden. Ha, als er staat "leuks voor de kindjes", kun je dat heel breed zien natuurlijk!

De reis naar Nydri ging ook weer prima, we genoten van de blauwe luchten, het weinige verkeer, de bergen en de dorpjes, en waren tegen vier uur bij de boot. 

Na een geweldige reis naar Nederland, onze Tour d'Hollande, voelt het hier aan boord weer als thuiskomen, heerlijk!